Ο δυνατός δεσμός ανάμεσα σε σκύλο και άνθρωπο είναι μια ιστορία που δεν είναι άγνωστη στο σινεμά. Από τον «Ασπροδόντη» της Disney μέχρι και το γαλλικό «Μπελ και Σεμπάστιαν», πολλοί είναι εκείνοι που δεν παύουν δείχνουν γοητευμένοι από αυτό και να εξιστορούν τις προσωπικές (και όμως τόσο οικείες) ιστορίες.
Με το «Alpha» ο σκηνοθέτης Αλμπερτ Χιους, στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα μακριά από τον αδερφό του Αλεν, με τον οποίον μαζί είχαν σκηνοθετήσει ταινίες όπως το «The Book of Eli» και «From Hell», μας μεταφέρει 20.000 χρόνια πριν, στην Παλαιολιθική περίοδο, κοντά στην εποχή των παγετώνων, για να μας δείξει το πως ο άνθρωπος γνώρισε τον εν λόγω καλύτερό του φίλο.
Η ιστορία είναι απλή. Ενας νεαρός άντρας πηγαίνει για κυνήγι με τους καλύτερους της φυλής του. Τραυματίζεται και αναγκάζεται να μάθει να επιβιώνει μόνος του στην άγρια φύση. Εξημερώνει έναν λύκο που τον έχει εγκαταλείψει η αγέλη του κι έτσι μαθαίνουν να στηρίζονται ο ένας στον άλλον.
Από την πρώτη στιγμή, αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι ο Χιους δουλεύει πάνω σε ένα μεγάλης κλίμακας καμβά, με σκηνές που μοιάζουν να είναι «λίγες» για το συμβατικό σινεμά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε, και ο μόνος τρόπος για να αναδείχνουν πραγματικά σε όλο τους το μεγαλείο είναι να προβληθούν σε μια αίθουσα ΙΜΑΧ. Επικεντρώνεται πάνω από όλα στο θέαμα και χαρτογραφεί σαν από την αρχή ενα κόσμο σκληρό και βίαιο. Πολύτιμο βοηθό του έχει την εκπληκτική δουλειά στην φωτογραφία από τον Μάρτιν Γκσλαχτ, ο οποίος καταφέρνει να δώσει ζωή στις ατέλειωτες χιονισμένες στέπες, τα τραχιά, σκληρά τοπία, μετατρέποντάς τα σε πραγματικούς χαρακτήρες της ταινίας.
Μπορεί το σενάριο να ακολουθεί μια γραμμική πορεία, πατώντας πάνω σε μια υποτυπώδη δραματουργία, μέχρι και την επικείμενα προβλέψιμη κατάληξή του, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο λειτουργει. Σε αυτό βοηθάνε και οι αρκετά απλοί διάλογοι σε μια ανύπαρκτη γλώσσα που δημιουργήθηκε μόνο και μόνο για τις ανάγκες της ταινίας. Εξάλλου, πρόκειται για μια ιστορία που στον πυρήνα της μιλά για την επιβίωση κάτω από αντίξοες συνθήκες, και υπάρχουν σκηνές που αναδεικνύουν πραγματικό σασπένς, αν και αρκετές από αυτές κρατάνε αρκετά λίγο έτσι ώστε να σε συνεπάρουν. Η ταινία δείχνει τα δόντια της εκεί, χωρίς όμως να «δαγκώνει» πραγματικά.
Πάνω από την σκληράδα αυτή, σαν ένα χνουδωτό απαλό κάλυμμα, βρίσκεται η σχέση μεταξύ του Κέντα και του Αλφα. Μια σχέση που ξεκινά ως μια αλληλεξάρτηση μεταξύ τους με σκοπό την επιβίωση, αλλά αναπτύσσεται σε μια δυνατή φιλία, ακόμη κι αν ο Χιους προτιμά να αναλωθεί στο θέαμα και τον εντυπωσιασμό παρά να στρέψει το βλέμμα πιο βαθιά, στο πραγματικό συναίσθημα.
Δεν πειράζει όμως. Χωρίς να διαρκεί παραπάνω από όσο χρειάζεται, το «Alpha» καταφέρνει να δείξει ότι όχι μόνο είναι ένα πραγματικα φαντασμαγορικό θέαμα, αλλά διαθέτει και ψυχή. Κάτι που δύσκολα πλέον βρίσκεις σε ταινίες που απευθύνονται για όλη την οικογένεια
