Είναι φανερή η προσπάθεια των «Θετικών Ιστοριών» να αντιμετωπίσουν το θέμα «AIDS» από μια άλλη, όχι τόσο προφανή πλευρά που δεν έχει σχέση με τον συνήθη μελοδραματισμό που εμπεριέχουν οι ιστορίες κινηματογραφικών οροθετικών ηρώων και που με εξαίρεση μια και μόνη ιστορία ανάμεσα σε ένα ζευγάρι λεσβιών, αφορούν straight ήρωες και straight ζευγάρια.

Οπως είναι φανερή και η διάθεση των πέντε νέων δημιουργών να αντιμετωπίσουν την βαρύτητα του θέματος ευπρόσδεκτα ελαφρά, με έναν τρόπο σχεδόν κωμικό, αφήνοντας μόνο σκιές μελαγχολίας (κυρίως στην κεντρική ιστορία με τίτλο «Δωμάτιο Μηδέν» που λειτουργεί ως συνδετικός ιστός όλων των υπολοίπων) να διατρέχουν την μετωπική συνάντηση των ηρώων με τον ιό.

Οι κεντρικοί άξονες των έξι ιστοριών καλύπτουν σχεδόν όλο το φάσμα των δράσεων και αντιδράσεων που προκύπτουν όταν στη ζωή ενός ανθρώπου εισβάλλει το AIDS: τον παραλογισμό που οδηγεί τη σχέση ενός ζευγαριού η είδηση ότι ο ένας από τους δύο είναι οροθετικός, την συνειδητοποίηση ενός οροθετικού πως ο ιός δεν ήταν κάτι που αφορούσε μόνο «κάποιους άλλους», την επιπολαιότητα των νέων που ενώ γνωρίζουν ότι πρέπει να «προφυλαχτούν» συνεχίζουν να ενεργούν σαν να μην συμβαίνει τίποτα, την αιώνια προβληματική αν βρισκόμαστε απέναντι σε έναν «εφιάλτη» ή αν ο «εφιάλτης» του AIDS είναι τελικά δημιούργημα μιας κοινωνίας που συνεχίζει να κλείνει τα μάτια απέναντι στη σωστή ενημέρωση.

Και είναι γεγονός πως, με εξαίρεση την τελευταία εντελώς διαφορετικής κινηματογραφικής γραφής ιστορία (με τίτλο «SAiD») που θυμίζει έντονα τον τρόπο με τον οποίο ο Ντάρεν Αρονόφσκι δαιμονοποιεί τα ναρκωτικά στο «Ρέκβιεμ για ένα Ονειρο» (ενώ θεωρητικά δεν είχε κάποια τέτοια πρόθεση), το σύνολο των «Θετικών Ιστοριών» επιβεβαιώνουν το λογοπαίγνιο του τίτλου τους, αφού ενεργούν ταυτόχρονα ως μια εξοικείωση με την έννοια του «οροθετικού», αφήνοντας ταυτόχρονα μια «θετική» εικόνα ως προς την ζωή μετά και μαζί με το AIDS.

Ενα πολύπλοκο και επικίνδυνο θέμα, όμως, όπως το AIDS, ειδικά όταν αυτό κατακερματίζεται σε μικρές ιστορίες που εκ των πραγμάτων δεν διαθέτουν τον χρόνο να αναπτύξουν τα επιχειρήματα τους είναι λογικό να απλώνεται πάνω και πέρα από τις όποιες καλές προθέσεις ως ναρκοπέδιο. Και οι «Θετικές Ιστορίες» δεν δείχνουν πάντοτε προετοιμασμένες να αποφύγουν «θανάσιμες» παγίδες.

Στην προσπάθεια τους να ανατρέψουν την λανθασμένη αλλά και διαδεδομένη αντίληψη πως το AIDS είναι κάτι που αφορά μόνο τους γκέι, οι «Θετικές Ιστορίες» εντοπίζουν τα περιστατικά τους κυρίως σε straight ζευγάρια. Το γεγονός όμως ότι στην πλειοψηφεία τους οι ήρωες (ακόμη και στην ιστορία με τις λεσβίες) κολλούν AIDS κάνοντας σεξ έξω από τη σχέση ή το γάμο τους (ή χειρότερα επειδή απατούν τον σύντροφο τους, όπως στην ιστορία «Αφού με Ξέρεις»), είναι αναμενόμενο να δημιουργήσει το αυθαίρετο συμπέρασμα πως το να είσαι «πιστός» ή μονογαμικός μπορεί να σε προφυλάξει από τον ιό. Πράγμα που ενώ ίσως δραματουργικά λειτουργεί ώστε να αναπτυχθούν οι δυναμικές εμπιστοσύνης ανάμεσα στα ζευγάρια, ρέπει προς μια συντηρητική αντίληψη γύρω από το σεξ και την απιστία που μάλλον μπερδεύει παρά διευκολύνει την σωστή ενημέρωση γύρω από το AIDS.

Επίσης, μπορεί η διαπίστωση της λεσβίας ηρωίδας στην ιστορία «Θετικό;», όταν μαθαίνει πως δεν έχει κολλήσει AIDS, πως «τελικά έχουν δίκιο όταν λένε πως δεν κολλάει από γυναίκα σε γυναίκα» να λέγεται ενδεχομένως ειρωνικά, αλλά πάλι επειδή δεν υπάρχει κινηματογραφικός χρόνος για να χωνευτεί αναλυτικά από τον θεατή είναι πιθανό απλά να επιβεβαιώσει μια επίσης λανθασμένη και διαδεδομένη αντίληψη.

Ναι, οι ταινίες δεν είναι ακτιβιστές και ίσως δεν θα έπρεπε να είναι. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, μερικές φορές λειτουργούν ακτιβιστικά και τότε ζητείται από αυτές να γνωρίζουν καλύτερα από οποιονδήποτε το εύρος του θέματος με το οποίο καταπιάνονται.

Ακριβώς όπως πολύ όμορφα, κατανοητά και συγκινητικά στην αρχή της ταινίας άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί με την εκστρατεία ενημέρωσης γύρω από τον ιό, αλλά και οροθετικοί που έχουν συμφιλιωθεί μαζί του θέτουν το ζήτημα στη βάση του λέγοντας πως το πραγματικό πρόβλημα του AIDS βρίσκεται αλλού. Eκεί όπου ζουν βαθιά ριζωμένες χρόνιες προκαταλήψεις και η επίμονη άρνηση των συνειδήσεων να έρθουν αντιμέτωπες με μια ίσως τρομακτική, αλλά σε κάθε περίπτωση πραγματικότητα.

[Οι «Θετικές Ιστορίες» θα προβάλλονται από τις 25 Νοεμβρίου έως και την 1η Δεκεμβρίου στις 20.30 στην κινηματογραφική αίθουσα του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης / Τιμή εισιτηρίου: 5 ευρώ / Πληροφορίες: 210 3418550 και στο [site](https://www.mcf.gr/) του Ιδρύματος.]