Μία βίαιη οικογένεια ληστών κουβαλούν τον τραυματισμένο σοβαρά αδελφό τους στο πατρικό σπίτι, μετά από μία επιχείρηση που έχει πάει στραβά. Αυτό που δεν ξέρουν τα αγόρια όμως, καθώς έλειπαν μήνες από την οικογενειακή εστία χτυπώντας στόχους on the road, είναι ότι η μητέρα τους έχει χάσει το σπίτι από τα χρέη, κι εκεί κατοικεί πλέον ένα νεαρό ζευγάρι που εκείνο το βράδυ έχουν καλεσμένους μερικούς στενούς φίλους. Να προσθέσουμε ότι η απειλή τυφώνα που πλησιάζει την περιοχή κάνει τα πράγματα ακόμα πιο σύνθετα: μόλις όλοι κλειστούν σ' αυτό το σπίτι, κανείς δε θα μπορεί να βγει - για την «ασφάλειά» του. Πιάνοντας όμηρους τους ιδιοκτήτες και την παρέα των φίλων, οι ληστές ειδοποιούν και την μητέρα τους, η οποία καταφθάνει με την μικρή, φοβισμένη μοναχοκόρη. Υπό την καθοδήγηση της ψυχωτικής μάνας, τα αγόρια υποβάλουν τους ομήρους τους σε σαδιστικά παιχνίδια ζωής και θανάτου.
Ο τρόμος, όσο κι αν οι ταινίες του είδους έχουν έντονο έτσι κι αλλιώς το cult στοιχείο, πρέπει να είναι πιστευτός - κι όχι φορετός. Εδώ, ένας παράγοντας που εξυπηρετεί στη γείωση της ιστορίας είναι η ηλικία των χαρακτήρων: αποφεύγοντας τους συνηθισμένους έφηβους που πρωταγωνιστούν σε τέτοια θρίλερ, και τοποθετώντας στο επίκεντρο 35άρηδες οικογενειάρχες δημιουργείται μία ατμόσφαιρα με άλλο ειδικό βάρος. Διαφορετικά αντιλαμβάνονται την επιβίωση οι μεθυσμένες φοιτητικές παρέες των ταινιών τρόμου, διαφορετικά γονείς που πρέπει να επιστρέψουν στα παιδιά τους.
Η αλληγορική σεναριακή ιδέα είναι επίσης ενδιαφέρουσα: τα βασανιστήρια των ομήρων όταν δεν υπακούν θεωρούνται τρόποι μητρικής νουθεσίας άτακτων παιδιών, κάτι που δεν υποψιάζει απλώς, αλλά σου δείχνει παραστατικά, γραφικά, αποτρόπαια πώς έχει ριζώσει η ωμή βία μέσα σ' έναν άνθρωπο, μετά από τη χρόνια κακοποίηση του από πιτσιρίκι.
Η Ρεμπέκα ντε Μορνέ εκτελεί τις ημίτρελες μητρικές εντολές με ατσαλάκωτο πρόσωπο που αρχικά σου παγώνει το αίμα. Οσο όμως η πλοκή καταρρέει από το πιστευτό της στάδιο στο τόσο εμφανώς κατασκευασμένο για να σοκάρει κομμάτι των βασανιστηρίων, η θανάσιμη μητέρα γίνεται όλο και πιο καρικατούρα, κατρακυλώντας από το ανατριχιαστικό, στο γελοίο και τελικά στο βαρετό. Κι εκεί χάνεται το παιχνίδι κι η ευκαιρία να κερδίσει αυτό το θρίλερ ένα μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού, εκτός από τους ευκολόπιστους του είδους που έχει ήδη στο αιματοβαμμένο τσεπάκι του.
