Ο Τράβις, ένας πρώην στρατιώτης των ειδικών δυνάμεων αγωνίζεται να ξεπεράσει τον ξαφνικό θάνατο της γυναίκας και του γιού του. Ενας παλιός του συνάδελφος τον πλησιάζει και του κάνει μια δελεαστική πρόταση με μεγάλο οικονομικό όφελος. Να αναλάβει μια επικίνδυνή αποστολή δολοφονίας για λογαριασμό ενός πανίσχυρου μυστικού οργανισμού. Ο Τράβις θα δεχθεί την πρόταση αλλά λίγο πριν ολοκληρώσει την αποστολή του θα γίνει αντιληπτός με αποτέλεσμα να δεχθεί πυρά από την Ιντερπόλ. Και ενώ νομίζει ότι όλα τελείωσαν ξυπνάει στο τραπέζι μια χειρουργικής αίθουσας.
Δεν χρειάζεται να περάσεις αρκετή ώρα παρακολουθώντας το «24 Ωρες Προθεσμία» για να καταλάβεις πως όλα μοιάζουν σαν να τα έχεις ξαναδεί.
Κι αυτό γιατί η νέα ταινία του Μπράιαν Σμερζ μοιάζει σαν να είναι το κινηματογραφικό παιδί του «Crank» των Μαρκ Νέβελνταϊν και Μπράιαν Τέιλορ και του «John Wick» των Ντέιβιντ Λιτς και Τσαντ Σταχέλσκι. Οσο, όμως, κι αν οι δυο αυτές ταινίες κατάφεραν να πείσουν ως απενοχοποιημένα b-movies, με το στιλ και την βία να ρέουν άφθονα σε κάθε σκηνή τους, τόσο αυτή η ταινία παραμένει μέχρι το τέλος της απλά… βαρετή.
Κι αυτό γιατί o Σμερζ, πέρα από ένα χλιαρό και γεμάτο κλισέ σενάριο με το οποίο προσπαθεί να δουλέψει, δεν καταφέρνει ποτέ να πετύχει εκείνο το κρεσέντο στις σκηνές δράσης του που έκανε τις ταινίες στις οποίες προσπαθεί να μοιάσει τόσο αγαπημένες στο κοινό τους. Τα πάντα μοιάζουν να λειτουργούν διεκπεραιωτικά, η... δράση είναι συνεχώς αδιάφορα κυνηγητά και αμέτρητοι πυροβολισμούς. Της λείπει το στιλ μια καλής χορογραφημένης μάχης σώμα με σώμα του «John Wick» και το περίτεχνο πιστολίδι του «Crank» για να δώσουν μια ένεση αδρεναλίνης στην ταινία.
Κρίμα, μιας και υπάρχουν (σκόρπιες) στιγμές που η ταινία δείχνει πως είχε προοπτικές για κάτι καλύτερο, με τον Σμερζ να κρατά την ταινία του σε μια διαρκή κινητικότητα προσπαθώντας να φτάσει σε μια κλιμάκωση, αλλά ακόμα και τότε φαίνεται σαν να πατάει φρένο αντί για γκάζι, ανήμπορος να χορογραφήσει με επιτυχία ένα χάος από δράση, σφαίρες και σκοτωμούς και να βάλει στη σειρά ένα χωρίς νόημα σενάριο.
Χειρότερος και από το σενάριο και τη σκηνοθεσία είναι ο ίδιος ο Ιθαν Χοκ. Σίγουρα ο Χοκ δεν είναι Κιάνου Ριβς και σίγουρα όχι ένας Τζέισον Στείθαμ, αλλά, όσο πιο ταλαντούχος κι είναι, αυτό δεν τον κάνει ένα πειστικό ασταμάτητο εκτελεστή. Ο Χοκ είναι ένας ηθοποιός που του αρέσουν οι πιο ρεαλιστικοί ρόλοι και εδώ ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει τον χαρακτήρα του, με ένα είδος βαρύτητας και λίγο περισσότερης ανθρωπιάς από ότι χρειάζεται, τον κάνει να βγαίνει αμέσως εκτός κλίματος. Του λείπει η αλόγιστη παραφροσύνη και η μινιμαλιστική εκφραστικότητα στο πρόσωπό του για να αποδώσει ιδανικά έναν τέτοιο ρόλο.
Ταινίες σαν το «24 Ωρες Προθεσμία» λειτουργούν καλύτερα όταν απλά αν ο εγκέφαλός σου μπαίνει σε κατάσταση αδράνειας και απλά απολαμβάνεις την δράση χωρίς να ρωτάς πολλές ερωτήσεις. Εδώ δεν θα διασκεδάσεις γιατί κυρίως δεν θα μπορέσεις να αφεθείς σε μια τέτοιου είδους εμπειρία. Το μόνο που θα κάνεις είναι να λατρέψεις ακόμη περισσότερο ταινίες όπως το «John Wick» και το «Crank».
