Σε λίγη ώρα το «Inside» του Βασίλη Κατσούπη κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα του στο 73 Διεθνές Φεστιβάλ του Βερολίνου. Στο τέλος του μήνα είναι προγραμματισμένη και η πρώτη προβολή του στην Αμερική, ενώ αρχές Μαρτίου κυκλοφορεί και στην Ελλάδα.
Το ντεμπούτο του σκηνοθέτη στη μυθοπλασία - μετά το «O Φίλος μου ο Larry Gus» - είναι μία προκλητική ιδέα: ένας ληστής έργων τέχνης επιχειρεί να ληστέψει πίνακες του Έγκον Σίλε από ένα πολυτελές penthouse του Μανχάταν, όμως το σύστημα συναγερμού τον παγιδεύει μέσα στο διαμέρισμα. Στο διαμέρισμα που δεν κατοικείται, παρά μόνο όταν ο επιχειρηματίας ιδιοκτήτης επισκέπτεται την Νέα Υόρκη - λίγες φορές το χρόνο. Πώς μπορεί να επιβιώσει ένας άνθρωπος κλειδωμένος στον 50ο όροφο ενός ουρανοξύστη; Πώς θα επιχειρήσει να το σκάσει. Πόσο μένει εκεί; Τι παιχνίδια παίζει το μυαλό του;
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Inside».
Με πρωταγωνιστή τον Γουίλεμ Ντοφόε, σ' έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του (καθώς του δίνει τη σκηνή να ξεδιπλώσει όλο το φάσμα της ερμηνευτικής του γκάμας, αλλά και ταυτόχρονα να αποδείξει την πειθαρχία και τις ισορροπίες που δε θα κάνουν τον ήρωα καρικατούρα) ο Βασίλης Κατσούπης συστήνεται στους θεατές του Πανοράματος και στο παγκόσμιο κοινό.
Το Flix τον συνάντησε για μία πρώτη συνέντευξη, προτού όλοι οι προβολείς πέσουν πάνω του.
Το 73ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου διεξάγεται φέτος από τις 16 μέχρι και τις 25 Φεβρουαρίου. Το Flix βρίσκεται εδώ για να σας μεταφέρει, ζωντανά, όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες στο ειδικό τμήμα του site που ανανεώνεται συνεχώς.
Βασίλη, πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα; Γιατί θέλησες να είναι κάτι τέτοιο η πρώτη ταινία μυθοπλασίας σου; Επηρεάστηκες από την πανδημία και το lockdown;
Οχι, γιατί την ιδέα τη δουλεύω χρόνια τώρα - πολύ πριν το lockdown - πολύ πριν μπορούσε κανείς μας να σκεφτεί ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο στον κόσμο. Αυτή η ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό μου το 2011, όταν πρωτοπήγα στην Νέα Υόρκη και κατάλαβα πόσο τεράστια είναι αυτά τα κτίρια από κοντά. Απόκοσμα και ταυτόχρονα πολύ οικεία: έχουμε βομβαρδιστεί με τις εικόνες τους στο σινεμά. Αλλά όταν βρίσκεσαι εκεί, και κοιτάς από μία τζαμαρία τον ορίζοντας και να νιώθεις ότι πετάς. Κοιτάς τον κόσμο στο δρόμο, τόσο κοντά και τόσα μακριά - κάποιος μπορεί να σε μαχαιρώσει και κανείς να μην κοιτάξεις ψηλά και να το δει. Σκέφτηκα «φαντάσου για κάποιο λόγο να μείνεις εγκλωβισμένος εδώ μέσα, σ' ένα χρυσό κλουβί, αλλά κανείς να μην σε παίρνει χαμπάρι, κανείς να μην μπορεί να σε βοηθήσει - πώς επιβιώνεις;» Εντωμεταξύ, όντως υπάρχουν τέτοια διαμερίσματα στην Νέα Υόρκη. Πολλοί πλούσιοι επιχειρηματίες που μένουν σε διάφορα σπίτια στον κόσμο, έχουν ένα πολυτελές διαμέρισμα στο Μανχάταν, αλλά είναι άδειο - μένουν εκεί 15 μέρες το χρόνο.
Ακόμα και το πρώτο διάβασμα της ταινίας είναι εξαιρετικά προκλητικό: ένα θρίλερ για έναν ληστή έργων τέχνης που παγιδεύεται σ’ ένα διαμέρισμα με hi tech συναγερμό. Πώς αναπτύχθηκε το σενάριο, ώστε να κρατήσει με δημιουργικές ιδέες μία μεγάλου μήκους ταινία;
Αυτή ήταν η μεγάλη πρόκληση για τον Μπεν (σ.σ. Μπεν Χόπκινς, ο σεναριογράφος) ο οποίος ήταν μεγάλη μας χαρά που δέχθηκε να δουλέψει την ιδέα αυτή σε σενάριο. Δεν το πιστεύαμε όταν είπε το ναι. Το τελικό του draft είναι ένα λογοτεχνικό κείμενο, το έχει προσέξει στην κάθε λεπτομέρεια. Δουλέψαμε πολύ όλοι μαζί - ο Μπεν, εγώ κι ο Γιώργος Καρναβάς (σ.σ. παραγωγός της Heretic). Ηταν πολύ ωραίο που εντάχθηκε σε αυτό κι ο Γιώργος, είναι πολύ βοηθητικό να ξέρει ο παραγωγός τι κάνουμε, τι ακριβώς χρειάζεται η ιστορία για να λειτουργήσει. Ο Μπεν λοιπόν παρέδωσε ένα υπέροχο σενάριο, όμως οφείλω να πω ότι πολλά που κατέληξαν στην ταινία ήταν και αυτοσχεδιασμοί του Γουίλεμ Νταφό. Επίσης, μία τρίτη γραφή του σεναρίου έγινε στο μοντάζ. Ο Λάμπης Χαραλαμπίδης με βοήθησε να ξαναγράψω πράγματα στο μοντάζ.
Πάντως θέλω να σου πω ότι, ενώ ήμασταν εξαιρετικά προσεχτικοί με κάθε λεπτομέρεια της ταινίας, να είναι σωστό το continuity, τελικά καταλάβαμε ότι δεν έχει και πολύ σημασία. Ο θεατής μπαίνει σε μια μαύρη τρύπα, σε μία σκουλικότρυπα και κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι συμβαίνει: πόσο χρονικό διάστημα έμεινε αυτός ο άνθρωπος εκεί (μέρες, εβδομάδες, μήνες;). Πόσα είναι πραγματικότητα, πόσα ένα παραλήρημα της φαντασίας;
Σκέψου τι περάσαμε μέσα στην πανδημία. Τι θα κάναμε στα διαμερίσματα 50 και 60 τετραγωνικών, χωρίς ταινίες, μουσική, βιβλία; Είχαμε φαγητό, είχαμε νερό. Αλλά μπορείς να ζήσεις μόνο με αυτά; Οχι, ο πολιτισμός δεν είναι πολυτέλεια.»
Σ' ένα πιο αλληγορικό επίπεδο, ήθελες να αναιρέσεις ότι η τέχνη είναι το πιο σημαντικό αγαθό στη γη; Το μόνο που μένει, όπως λέει κι ο ήρωας στην αρχή της ταινίας;
Δεν ήθελα να το αναιρέσω. Ηθελα συμπρωταγωνιστής του ήρωα στην ταινία να είναι η τέχνη. Σαν μορφή επικοινωνίας - είναι το μόνο που μένει. Αν το καλοσκεφτείς, το μόνο που ξέρουμε για τον προϊστορικό άνθρωπο, είναι πέντε αγελαδίτσες και δυο ανθρωπάκια με ακόντια που ζωγράφισε στους τοίχους μιας σπηλιάς. Ο αρχαιοελληνικός, ο ρωμαϊκός, ο αιγυπτιακός πολιτισμός είναι ο πιο άμεσος τρόπος επικοινωνίας με τον σύγχρονο άνθρωπο. Το 1900 όταν οι άνθρωποι πήγαιναν σ' ένα μουσείο ήταν γιατί έτσι μάθαιναν πώς ήταν ο κόσμος, τι συνέβαινε κάπου αλλού στον κόσμο. Σήμερα βέβαια η τέχνη έχει και οικονομική διάσταση. Είναι επένδυση.
Σε καιρούς που ο πολιτισμός θεωρείται «πολυτέλεια» και είναι ο πρώτος που κόβεται από κρατικούς προϋπολογισμούς, εσύ παρουσιάζεις κάτι πολύ ενδιαφέρον. Ναι, η πρώτη ανάγκη είναι για ελευθερία, τροφή και νερό. Όμως ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τέχνη. Ο ήρωας σου, μέσα στον εγκλωβισμό του κάνει (και) τέχνη - ζωγραφίζει τους τοίχους, παίζει θέατρο, εκφράζεται. Ηταν συνειδητή επιλογή για να περάσει κι αυτό το μήνυμα; Η τέχνη είναι κομμάτι της επιβίωσής μας;
Βέβαια, η τέχνη τον βοηθάει να αναπνέει. Τον απελευθερώνει. Σκέψου τι περάσαμε μέσα στην πανδημία. Τι θα κάναμε στα διαμερίσματα 50 και 60 τετραγωνικών, χωρίς ταινίες, μουσική, βιβλία; Είχαμε φαγητό, είχαμε νερό. Αλλά μπορείς να ζήσεις μόνο με αυτά; Το θεωρώ τραγικό λάθος να υποβιβάζεται έτσι ο πολιτισμός. Οχι, δεν είναι πολυτέλεια. Αλλά αυτό είναι και μια τεράστια συζήτηση...
Πάντως, ακόμα και πολλά πράγματα που δεν υπήρχαν στο σενάριο κι είχαν να κάνουν με την τέχνη και την αντίστιξή της με την πραγματικότητα, γεννήθηκαν στην ταινία. Δηλαδή υπήρχαν συμβολισμοί στο σενάριο, πχ το περιστέρι, κι άλλοι που γεννήθηκαν από ιδέες στο γύρισμα. Τι να πετάξει για να προσπαθήσει να σπάσει το τζάμι και να ελευθερωθεί, το σάπιο πορτοκάλι, που είναι έργο τέχνης. Ομως διάβαζα ότι για τον Κόπολα το πορτοκάλι σημαίνει ζωή - για αυτό και η διάσημη σκηνή στον «Νονό». Ή το έργο του Πάτση με τους μετανάστες μετέωρους σε μια σκάλα αεροπλάνου - γυρίσαμε αυτή την σκηνή και μήνες μετά είδαμε τέτοιες εικόνες από το Αφγανιστάν.
Ο Γουίλεμ Νταφόε έχει ένα πρόσωπο που οι εκφράσεις, οι μικροσπασμοί λένε τις δικές τους ιστορίες. Θα μπορούσε να είναι σ' ένα μουσείο κι εσύ να κάθεσαι να τον κοιτάς. Είναι από μόνος του ένα έρχο τέχνης...»
Πόσο συγκλονιστικός ο Γουίλεμ Νταφόε. Τον είχες στο μυαλό σου από την αρχή; Εκτός από αριστοτεχνικός ηθοποιός έχει και τον σωματότυπο, τη φάτσα να μεταγγίσει στο θεατή όλη την αγωνία, την παράνοια...
Είναι αυτό που λέω συνέχεια και πραγματικά το πιστεύω: ο Γουίλεμ Νταφόε είναι από μόνος του ένα έργο τέχνης. Η φάτσα του, το σώμα του, πώς τα διαχειρίζεται. Ολες οι εκφράσεις του είναι... ιστορίες. Ολες οι μικροσυσπάσεις του προσώπου του αφηγούνται μια ιστορία. Οταν κοιτάει το έργο του Πάτση, μία σκηνή που αναγκάστηκα να την περιορίσω χρονικά, ήταν μεγαλύτερη, το πρόσωπό του έδινε μία μικρού μήκους από μόνο του. Θα μπορούσες απλώς να τον κοιτάς, να είναι σ' ένα μουσείο και να κάθεται, κι εσύ απλώς να τον κοιτάς. Είναι από τους ελάχιστους ηθοποιούς που θα μπορούσες να πεις κάτι τέτοιο. Ισως, μια δεύτερη να είναι η Τίλντα Σουίντον.
Τώρα, για να σου απαντήσω για το αν τον είχα στο μυαλό μου - θα έπρεπε να είμαι μεγαλομανής ή τρελός. Ποιος γράφει το πρώτο του σενάριο και έχει στο μυαλό του έναν πρωταγωνιστή του βεληνεκούς του Νταφόε; Ομως αυτό που είχα πει στην Heretic από την αρχή ήταν ότι αν προχωρούσαμε με την ταινία θα έπρεπε να βρούμε έναν A list ηθοποιό για να μπορέσει να τη σηκώσει. Οχι μόνο υποκριτικά, γιατί υπάρχουν και πολύ ακόμα σπουδαίοι ηθοποιοί. Ομως πόσοι θεατές θα ερχόντουσαν να δουν έναν arthouse ηθοποιό κλειδωμένο σ' ένα σπίτι για μιάμιση ώρα; Χρειαζόμασταν έναν σταρ κι ως κράχτη. Εναν ηθοποιό που θέλει ο άλλος να πάει να τον δει. Παλιά θα ήταν ένας Νίκολσον, για παράδειγμα/ Και σταρ και δαιμόνιο ταλέντο, ο Νταφόε ήταν δώρο.
Πώς τον προσέγγισες λοιπόν; Πόσο δύσκολο ήταν να τον κλείσεις;
Ο Γιώργος Καρναβάς είχε γνωρίσει στο φεστιβάλ της Tribeca τον Τζιμ Σταρκ, έναν σπουδαίο παραγωγό με τον οποίο έψαχναν από τότε κάτι να συνεργαστούν. Του μίλησε για το πρότζεκτ κι ο Σταρκ ενθουσιάστηκε - ειδικά όταν διάβασε το σενάριο. Εκείνος το έστειλε αμέσως στον Νταφόε, ο οποίος ήταν τότε στο φεστιβάλ Βενετίας. Του το έστειλε ένα βράδυ κι ο Νταφόε απάντησε την επόμενη μέρα. Μείναμε όλοι κάγκελο - πότε πρόλαβε να το διαβάσει, μέσα στο φεστιβάλ; Βέβαια, τώρα μπορώ να βεβαιώσω πόσο εργασιομανής είναι. Κλείσαμε ένα ραντεβού μαζί του στο Λονδίνο (ο Γιώργος, ο Μπεν κι εγώ) και μάς είπε ότι θέλει να το κάνει: «παιδιά, αυτός είμαι εγώ». Ηθελα απλώς να βεβαιωθεί ότι ήμασταν στην ίδια σελίδα πάνω στις δημιουργικές λεπτομέρειες. Είχε άποψη για το πώς θέλει να παίξει αυτό τον ήρωα και, ευτυχώς, είχαμε την ίδια. Να φανταστείς είχα το πλάνο από την πρώτη προσπάθεια. Το πετύχαινε με την πρώτη λήψη. Μπορεί να τραβούσα μία ακόμα για σιγουριά - μήπως κάτι τεχνικά δεν είχε λειτουργήσει.
O Γουίλεμ Νταφόε, με τον μάνατζέρ του, τον Βασίλη Κατσούπη και τον Γιώργο Καρναβά από το ελληνικό πάρτι στο Βερολίνο
Ακόμα κι όταν αυτοσχεδίαζε;
Ειδικά όταν αυτοσχεδίαζε. Ηξερα από την αρχή ότι είχα ένα πολύ καλό σενάριο στα χέρια μου. Μετά όμως, ήξερα ότι δεν πρέπει να μείνω άκαμπτος σε αυτό. Και είχα κάθε πεποίθηση ότι αυτός ο άνθρωπος έπρεπε να είναι ελεύθερος μέσα σε αυτό για να το απογειώσει. Ενα 30% του σεναρίου είναι δικό του.
Αυτό που εκτίμησα πάρα πολύ είναι ότι δεν πέφτει στην παγίδα (ένας ηθοποιός μόνος του σε όλη την ταινία)΄να γίνει επεξηγηματικός. Να εξηγεί στο θεατή σε κάθε στιγμή τι κάνει, τι σκέφτεται - όπως η Σάντρα Μπούλοκ στο «Gravity»
Το πρόσεξε πάρα πολύ ο ίδιος ο Γουίλεμ. Δεν το ήθελε καθόλου. Οπως κι εγώ δεν το ήθελα - δεν ήθελα καμία εξήγηση. Ποιος είναι, ποιο είναι η ιστορία του, δεν ήθελα flashbacks. Βέβαια πρέπει να σου πω ότι γυρίσαμε σε χρονολογική σειρά, κι αυτό τον βοήθησε πολύ. Οπως επίσης, δεν παίζει σε green screen. Η θέα από το διαμέρισμα υπάρχει σε προβολή - όταν είναι μέρα είναι μέρα, όταν είναι νύχτα είναι νύχτα.
Δεν χρειάστηκα ποτέ πάνω από μία λήψη μαζί του. Γύριζα άλλη μία για ασφάλεια. Για τεχνικούς λόγους. Moυ τα έδινε όλα, όπως ακριβώς τα ήθελα, με την πρώτη...»
Κι εδώ είναι που θέλω να διακόψω τη συνέντευξη για να σε ρωτήσω αυτό που έχω από την αρχή στο μυαλό μου: πώς τόλμησες κάτι τέτοιο; Πώς τόλμησες να γυρίσεις την πρώτη σου ταινία με τόσους βαθμούς δυσκολίας; Ενας χώρος, ένας ηθοποιός, χωρίς τρικ για να καλοπιάσεις το κοινό....
Αγνοια κινδύνου (γελάει). Κοίτα, όλα αυτά εγώ τα είδα σαν βαθμούς ευκολίας - δε θα έχω πολλούς ηθοποιούς, δε θα έχω διαλόγους, δε θα τρέχω σε πολλά locations (γελάει). Η αλήθεια είναι ότι αν πιστεύεις σε κάτι το υπηρετείς και το καταφέρνεις. Και πάλι όμως: είχα μεγάλη προστασία από τον Γιώργο. Πολλά πράγματα τα έμαθα μετά: ο παραγωγός μου έμπαινε στη μέση σαν κυματοθραύστης, ώστε να μην φτάσουν ποτέ σε μένα, ώστε να παραμείνω δημιουργικά συγκεντρωμένος. Πόσο συχνά μπορείς να το πεις αυτό; Αυτή η συνεργασία ήταν μαγική.
Από την αρχή είχες σκεφτεί ότι θέλεις την ταινία αγγλόφωνη και με άνοιγμα στο διεθνές κοινό;
Ναι, αυτό ήθελα. Ηθελα να απευθυνθώ σε ένα μεγαλύτερο εύρος κοινού - και κακά τα ψέματα, η ελληνική γλώσσα δεν βοηθάει. Με τον Γιώργο κάναμε όλα τα βήματα αργά και σταθερά. Οπως θα γινόταν μία παραγωγή στο εξωτερικό, για αυτό αργήσαμε και πολύ να κάνουμε την ταινία. Από το σενάριο, μέχρι το post production, τα ήθελα όλα να γίνουν σωστά. Πιστεύω ότι υπάρχει μεγάλο ταλέντο στην Ελλάδα, όπως πιστεύω ότι υπάρχουν και πολλοί στο εξωτερικό που θέλουν να δουλέψουν μαζί μας. Ενας Ελληνας σκηνοθέτης το μόνο που έχει να κάνει είναι ρωτήσει; Μπορεί να πάρει ένα όχι, αλλά ανοίγει δρόμο για γνωριμίες και ίσως μελλοντικές συνεργασίες;
Kαι κάπως έτσι βρίσκεσαι εδώ. Ωρες πριν την παγκόσμια πρεμιέρα σου στην Berlinale, λίγο πριν κάνει η ταινία την πρεμιέρα της στην Αμερική - όπου έχει βρει διανομή από την Focus. Νιώθεις ενθουσιασμό, φόβο;
Φόβο, άγχος, όλα (γελάει). Είμαι χαρούμενος, φυσικά, αλλά και πολύ αγχωμένος. Είναι η πρώτη μου φορά, προσπαθώ να καταλάβω πράγματα. Δεν ήμουν και ποτέ άνθρωπος των φεστιβάλ, δεν ξέρω πώς λειτουργούν, όλο αυτό δεν μου είναι οικείο. Αλλη μια φορά είχα πάει σε διεθνές φεστιβάλ, με τον Larry Gus στο Κάρλοβι Βάρι για το «Ο Φίλος μου ο Larry Gus». Νιώθαμε σαν δυο παιδάκια που δεν ξέραμε τι να κάνουμε και που να πάμε.
Το «Inside» είναι το "Larry Gus on steroids"...»
Σε τι μοιάζει και σε τι διαφέρει το «Inside» από το ντοκιμαντέρ για τον Larry Gus;
Χαίρομαι που μου το ρωτάς αυτό. Γιατί εγώ πιστεύω ότι το «Inside» είναι το «Larry Gus on steroids» (γελάει). Μου αρέσει να κινηματογραφώ έναν χαρακτήρα. Να φτιάχνω ένα περιβάλλον και να ρίχνω έναν άνθρωπο μέσα και να τον παρατηρώ. Παρόλο που «Ο Φίλος Μου ο Larry Gus» δεν είχε σενάριο και ήταν γυρισμένο ως DYI ντοκιμαντέρ (εγώ το αποκαλώ docu comedy) νομίζω ότι είναι πολύ κοντά στο «Inside». Κι ο Larry Gus είναι φίλος, είναι πάντα δίπλα μου. Θα παίξει απόψε και στο πάρτι!
Φίλος και ο Στέφανος Ρόκος, ο Ελληνας εικαστικός που υπογράφει το έργο της ταινίας;
Τώρα πια ναι. Πολύ. Ο Στέφανος γνώριζε τον Γιώργο κι εκείνος τον έφερε στο πρότζεκτ. Του είπα πώς περίπου ήθελα το έργο και του άρεσε πολύ η ιδέα. Μάς το έκανε όλο, τεράστιο, με τη γνωστή του καλειδοσκοπική λεπτομέρεια. Μάλιστα άλλαξε ο ηθοποιός που θα έπαιζε τον οικοδεσπότη του σπιτιού, κι έπρεπε να έρθει στην Κολωνία και να διορθώσει το πορτρέτο του μέσα στο έργο. Να βάλει το πρόσωπο του Τζιν Μπέρβουτς - του σπουδαίου Βέλγου ηθοποιού που δέχτηκε να παίξει αυτό τον μικρό ρόλο. Ο Στέφανος, έχει κρύψει και το πορτρέτο του ίδιου του Νταφόε μέσα στο έργο, αλλά και σ' ένα πρόχειρο βερσιόν του, μία εκτύπωση που χρησιμοποιήσαμε, έχει ζωγραφίσει κι εμένα και μου το χάρισε. Εχω έναν Ρόκο στο σπίτι μου!
Μίλησε μου για τις σκηνοθετικές σου επιλογές μέσα στα πλαίσια ενός χώρου. Η κάμερα σου κινείται μέσα σ’ ένα διαμέρισμα, όμως ποτέ το αποτέλεσμα δεν είναι θεατρικό. Είναι απόλυτα κινηματογραφικό. Πώς το κατάφερες αυτό; Πόση προετοιμασία με storyboards;
Ηταν μεγάλη πρόκληση. Ενα διαμέρισμα, ένα μόνο σκηνικό δεν σου δίνει πολλές επιλογές, δεν είναι ότι πας σε ρεπεράζ και βρίσκεις τις γωνίες λήψης σου εύκολα. Ηθελα όμως να είμαι απόλυτα προετοιμασμένος. Αυτό που σκεφτήκαμε είναι ότι περάσαμε το σχέδιο του σκηνικού σ' ένα real image πρόγραμμα, έγινε σαν video game κι εγώ μπορούσα να περιηγηθώ σε 3D μέσα σε αυτό και να επιλέγω πώς θα τοποθετήσω τον Γουιλεμ και την κάμερα στη δράση. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ.
Πες μας και για τη συνεργασία σου με τον Στιβ Ανις, τον διευθυντή φωτογραφίας. Η εικόνα αλλάζει θερμοκρασία συνεχώς - ακόμα και η χρωματική παλέτα έχει σημασία στην απεικόνιση της ψυχικής κατάστασης του ήρωα...
Μαζί το στήσαμε όλο. Δίπλα μου σε όλο τον σχεδιασμό, ένας εξαιρετικός συνεργάτης. Μαζί σχεδιάσαμε τη γλώσσα και τη γραμματική της ταινίας. Ο Στιβ μου έδωσε πολλές επιλογές χωρίς να γίνεται επαναλαμβανόμενος, με συνεχώς φρέσκιες ιδέες. Κι αυτό σ' ένα μόνο σκηνικό είναι μεγάλη πρόκληση.
Για πολλά χρόνια το σινεμά ήταν ένας ιερός τόπος, η «εκκλησία του κινηματογράφου». Και ποιος θέλει να πάει στην εκκλησία; Θέλεις να πας κάπου που να είναι fun.»
Το ελληνικό σινεμά εδώ και 12+ χρόνια γνωρίζει εξαιρετική αναγνώριση κι επιτυχία στο εξωτερικό - φεστιβάλ, διεθνείς διανομή, βραβεία. Όταν όμως έρχονται οι ταινίες στην Ελλάδα, το κοινό δεν ανταποκρίνεται - δεν πάνε καλά στα ταμεία. Πώς το διαπραγματεύεσαι κάτι τέτοιο; Σε απογοητεύει;
Με απογοητεύει ναι, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Δεν έχω κανέναν έλεγχο. Εγώ θα ήθελα να δει όσος περισσότερος κόσμος γίνεται την ταινία. Μπορεί αυτό να γίνει αργότερα, από μία πλατφόρμα. ΟΚ, αλλάζουν οι καιροί...
Δεν είσαι πιουρίστας δηλαδή; Καλοδεχούμενες και οι πλατφόρμες;
Κοίτα το σινεμά, η αίθουσα, δεν μπορεί ποτέ να συγκριθεί. Οχι για την ποιότητα θέασης, πολλοί πλέον έχουν τεράστιες τηλεοράσεις ή προτζέκτορες στα σπίτια τους. Αλλά γιατί το σινεμά είναι έξοδος. Αυτό δεν αλλάζει. «Πάμε σινεμά» λέμε. Βέβαια κι εμείς πρέπει κάπως να το στήσουμε αλλιώς πλέον. Για πολλά χρόνια το σινεμά ήταν ένας ιερός τόπος, η «εκκλησία του κινηματογράφου». Και ποιος θέλει να πάει στην εκκλησία; Θέλεις να πας κάπου που να είναι fun. Πρέπει να ξαναγυρίσει ο κόσμος γιατί θα καταλάβει ότι εκεί θα διασκεδάσει.
Το 73ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου διεξάγεται φέτος από τις 16 μέχρι και τις 25 Φεβρουαρίου. Το Flix βρίσκεται εδώ για να σας μεταφέρει, ζωντανά, όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες στο ειδικό τμήμα του site που ανανεώνεται συνεχώς.
