Η Πέννυ Παναγιωτοπούλου έχει κλείσει ραντεβού με το ελληνικό κοινό στις 3 Οκτωβρίου, που το «September» θα βγει στις αίθουσες. Σας φαίνεται περίεργο, άκαιρο, ετεροχρονισμένο; Αναρωτιέστε γιατί επιλέγει να χάσει για λίγες μέρες το στοίχημά της με το λογοπαίγνιο του τίτλου; Γιατί, πολύ απλά, δεν έχει καμία κυριολεκτική σημασία ο τίτλος, ο μήνας ή ο ίδιος ο χρόνος με την πλοκή της ταινίας ή την ιστορία της Αννας, της ηρωΐδας της. Επίτηδες. Ο «Σεπτέμβρης» είναι σύμβολο, συναίσθημα, διάθεση, απόφαση, στιγμή, υπαρξιακό λίμπο.
Το κοινό του Κάρλοβι Βάρι το καλοκαίρι, το κοινό του Τορόντο χθες το βράδυ, το ελληνικό κοινό σε 25 μέρες, το μελλοντικό κοινό ένα βράδυ Πρωτοχρονιάς - όλοι ένιωσαν, νιώθουν και θα νιώσουν το ίδιο. Θα αφουγκραστούν την αλληγορία του τίτλου και την πραγματική σημασία του να βρεθείς αντιμέτωπος με τον Σεπτέμβρη της ζωής σου. Οταν πρέπει να αποχαιρετήσεις το καλοκαίρι, την ανεμελιά που σου υποσχέθηκε αλλά δεν σου έστειλε ποτέ, ή όταν νιώθεις ότι βιάστηκε, δεν σου έφτασε, σε προσπέρασε γρήγορα. Ομως η θλίψη για όσα χάνεις, ο πανικός μπροστά στην απειλή του χειμώνα, έχουν την μαγική ιδιότητα να μοιάζουν και σαν μία καινούργια αρχή. Σεπτέμβρης σημαίνει αγιασμός, κάθαρση, καινούργια τετράδια, ολοκαίνουργια νέα ευκαιρία να τα κάνεις όλα αλλιώς. Ολα σωστά.
Η Αννα είναι μία τριαντάχρονη μοναχική κοπέλα. Ζει με το σκύλο της σε διαμέρισμα τυπικής αθηναϊκής συνοικίας. Ο «Μανού» είναι η παρέα της, το στήριγμά της, η έννοια της, το χαμόγελό της. Η αναπνοή που ζεσταίνει το κρεβάτι της και την καρδιά της. Δεν μιλάει πολύ η Αννα. Οπως όλοι οι πονεμένοι άνθρωποι, έτσι κι αυτή απλά παρατηρεί. Κοιτάζει με το υγρό βλέμμα της γυναίκας που τη χωρίζει ένα αδιαπέραστο γυαλί από την ευτυχία των «κανονικών» ανθρώπων γύρω της. Τα βλέπει όλα, αλλά ξέρει τη θέση της. Εκείνη είναι μόνη, απ' έξω. Τουλάχιστον έχει τον σκύλο της.
Οταν όμως ο Μανού πεθαίνει, η Αννα θα μείνει σοκαρισμένη και μετέωρη. Δεν έχει άξονα, λόγο να γυρίσει σπίτι της, κάποιον να νοιαστεί, κάποιον να χαρεί που την είδε. Αυτό την σπρώχνει να κοιτάξει απέναντι - κυριολεκτικά και συμβολικά. Στη ζωή μίας άλλης γυναίκας που κάπου, κάποτε έκανε τις αντίθετες επιλογές από εκείνη και τώρα βρέθηκε σ' ένα σπίτι με κήπο, με άντρα και παιδιά. Της ζητά να θάψει τον Μανού στην αυλή της, της ζητά να τη συνοδεύσει στα ψώνια της, της ζητά να έρθει στα γενέθλιά της, της ζητά να μείνει ένα βράδυ στον καναπέ της. Ζητά, ζητά, ζητά. Αγαρμπα, με πανικό, σαν τον άνθρωπο που πνίγεται. Η Αννα έχει ξυπνήσει στην νεκρική ησυχία της ζωής της και θέλει για πρώτη φορά να τραγουδήσει. Θέλει ανήκει σ' ένα σπίτι με φωνούλες, πατουσάκια στο πάτωμα και ανθρώπους που τσακώνονται, μονιάζουν και κοιμούνται μαζί. Θέλει να σηκώσει πέτρες και να σπάσει το γυαλί.
Η Πέννυ Παναγιωτοπούλου ακολουθεί το ίδιο βλέμμα και τέμπο με την ηρωίδα της. Παρατηρεί και καταγράφει με τόσο υπέροχα, τρυφερά, λυρικά πλάνα την αποξένωση, την μελαγχολία της Αθήνας. Είναι σκηνοθέτης που κουβαλά την τεντωμένη της ευαισθησία σε λεπτομέρειες, σε αφήγηση συναισθηματική κι όχι γραμμική. Ταυτόχρονα, κρατά την ταινία ήσυχη και αποφεύγει το μελόδραμα. Η Αννα δεν αποκαλύπτεται, όσο βιώνεται ως ένα κομμάτι που έχουμε όλοι μέσα μας. Σαν την μοναξιά που κουβαλάμε βουβά πίσω από τα κλειστά παράθυρά μας κι ας βρίσκεται ένα πόντο πιο έξω μία πόλη εκατομμυρίων. Τα όνειρα, τα θέλω, οι απογοητεύσεις, οι ανασφάλειες παραμένουν ανείπωτες και για αυτό σπαραχτικές. Τίποτα δεν εκτονώνεται, όλα απλά συμβαίνουν. Προσπερνούν, μαζί με τα καλοκαίρια της ζωής μας.
Πάντα όμως περιμένει ένας Σεπτέμβρης - για να θρηνήσουμε, να αποδεχτούμε την απώλεια, να κοιτάξουμε μπροστά.
Περιμένετε λίγο ακόμα λοιπόν. Σ' έναν μήνα περίπου η Κόρα Καρβούνη (με μία συγκλονιστική, λαβωμένη, σπαραχτική ερμηνεία) θα σας τραγουδήσει κι εσάς «τι είναι αυτό που το λένε αγάπη» σε μία σκηνή αυτόματα κλασική, κι όσο σκουπίζετε τα δάκρυά σας θα κάνετε λίστες με υποσχέσεις και απαιτήσεις για αλλαγές τη χρονιά που έρχεται. Με νούμερο ένα: να μην ξανακάνετε ποτέ λίστες για τις χρονιές που έρχονται.
Προς το παρόν απολαύστε το πρώτο επίσημο trailer (αυτό που είχε κυκλοφορήσει ήταν το teaser/trailer για το international κοινό) του «September» και τις δύο ελληνικές αφίσες της ταινίας στο gallery.
Θυμηθείτε επίσης την πρώτη συνέντευξη που παραχώρησε η Πέννυ Παναγιωτοπούλου για το «September» και την έδωσε στην κάμερα του Flix.
September / Σκηνοθεσία: Πέννυ Παναγιωτοπούλου / Σενάριο: Κάλλια Παπαδάκη, Πέννυ Παναγιωτοπούλου / Script Editor: Γιαν Φλέσερ, Π. Χριστόπουλος / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιώργος Μιχελής / Μοντάζ: Πέταρ Μάρκοβις / Ηχος: Ντίνος Κίττου / Σκηνικά: Λιλή Κεντάκα, Εύα Γουλάκου / Πρωταγωνιστούν: Κόρα Καρβούνη, Μαρία Σκουλά, Νίκος Διαμαντής, Χρήστος Στέργιογλου, Γιούλικα Σκαφίδα, Νίκος Αρβανίτης, Αννα Καλαϊτζίδου, Αναστάσης Τζερτζεμελής, Ειρήνη Κολλάκου και ο «Kenzy» (εκπαιδευτής: Νίκος Βαβάτσικος)
