Update 29.05: Δείτε στο τέλος του κειμένου το πρώτο τρέιλερ της ταινίας που μόλις κυκλοφόρησε
Ο Μπράιαν Γουίλσον έχει πλέον καταχωρηθεί στο Rock and Roll Hall of Fame ως ένας από τους πιο επιδραστικούς, μοναδικούς, ταλαντούχους μουσικούς παραγωγούς της ιστορίας. Μπορεί το 90% του κοινού να γνωρίζει τον 60ς ποπ ήχο των διάσημων Beach Boys, της «σέρφερ» καλιφορνέζικης μπάντας που ίδρυσε με τα αδέλφια και τα ξαδέλφια του, αλλά λίγοι ξέρουν τους πειραματισμούς του με τς ενορχηστρώσεις, τις ριζοσπαστικές τους ιδέες, τις «φωνές» που άκουγε μέσα του και τον οδηγούσαν σε μερικές από τις πιο ευφάνταστες και μπροστά από την εποχή τους ηχογραφήσεις. Και είναι όλα αλήθεια. Ο χαρισματικός μουσικός άκουγε φωνές: μία σειρά από νευρικούς κλονισμούς που ήταν ριζωμένοι βαθιά στην παιδική του ηλικία και την σωματική και λεκτική κακοποίηση από τον πατέρα του, οδήγησαν σε βαριά μορφης κατάθλιψη, ψύχωση και κατάρρευση. Ταυτόχρονα όμως, ο ίδιος άνθρωπος ηχογράφησε άλμπουμ τόσο μπροστά από την εποχή τους, που τότε δεν άρεσα σε κανένα, αλλά σήμερα στέκονται στη λίστα με τα απόλυτα αριστουργήματα: το «Pet Sounds» και το «Smile».
Διαβάστε ακόμα: Berlinale 2015 - Μέρα 3η, όταν η Λεά Σεντού προτίμησε τον Τζέιμς Μποντ από το Βερολίνο (αντίρρηση;)
Πόσο συναρπαστική, ιδιαίτερη ιστορία για την ποπ κουλτούρα. Πόσο ιδανική για κινημαογραφική ταινία. Πόσο επικίνδυνο το πώς θα το προσεγγίσεις, αν θα μπορέσεις, σαν τον Γουίλσον, να πιάσεις τις λεπτές αποχρώσεις της, κι όχι τον σα λα λα λα επιδερμικό ήχο. Ο Μπιλ Πόλαντ (έμπειρος παραγωγός - «12 Χρόνια Σκλάβος», «Into the Wild», «Το Μυστικό του Brokeback Mountain») αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία, κάτι αρκετά φιλόδοξο αν σκεφτεί κανείς ότι είχε άλλη μόνο μία απόπειρα στο βιογραφικό του. Η αγάπη του για την μουσική και οι καλές του προθέσες να δείξει τη βασανισμένη προσωπικότητα του Γουίλσον (τόσο στα 60ς, όσο και στα 80ς - καθώς η ταινία έχει δύο αφηγηματικές ταχύτητες) είναι εμφανείς. Καταφέρνει και κλέβει μερικές στιγμές, στήνει μερικές σκηνές με ουσία, ατμόσφαιρα και συναίσθημα.
Ομως η απειρία του φαίνεται στο ότι η ενορχήστρωση της ταινίας - όλες οι μικρές και μεγάλες λεπτομέρειές της που δημιουργούν το σύνολο- δεν λειτουργεί. Ο ρυθμός είναι προβληματικός, η αφήγηση άνιση, η γενική αίσθηση δίνει τη εντύπωση καλογυαλισμένης τηλεταινίας.
Συγκλονιστική εξαίρεση: ο Πολ Ντάνο, ο οποίος δεν ερμηνεύει απλώς τον Μπράιαν Γουίλσον στα νιάτα του. Χάνεται κάτω από το δέρμα του, μελετά τα σκυφτά του τρομαγμένα του βλέμματα, την λεπτή χαραμάδα του χαμόγελού του, την σπαραχτική ανασφάλεια της ευφυΐας του. Ο 45άρης Γουίλσον του Τζον Κιούζακ έχει στιγμές (στο σύνολό του ο Κιούζακ μοιάζει, για άλλη μια φορά, να ερμηνεύει τον Κιούζακ). Ο 20άρης genius Γουίλσον του Ντάνο, είναι ... ο Γουίλσον.
Χειροκρότησε χλιαρά το κοινό της Berinale, όπως είχε γίνει και με το κοινό του Τορόντο λίγους μήνες πριν. Και το χειροκρότημα άνηκε εξ ολοκλήρου στον νεαρό πρωταγωνιστή. Αλλά και στα τραγούδια των Beach Boys που γέμιζαν την αίθουσα και έλεγαν τη δική τους ιστορία. Πώς πάντα στην μουσική, το σινεμά και την τέχνη κατεστραμμένοι άνθρωποι καταφέρνουν να γεμίσουν ομορφιά τις ζωές μας. Το μόνο που μας ζήτησαν σαν αντάλλαγμα ήταν να τους αγαπάμε και να τους συγχωρούμε.
Διαβάστε ακόμα:
- Berlinale 2015: «Victoria» - φτάνει ένα μονοπλάνο 144 λεπτών για μια καλή ταινία;
- Berlinale 2015: Το «Ηφαίστειο» του Zάιρο Μπουσταμάντε, πρώτη σοβαρή υποψηφιότητα για μεγάλο βραβείο στο Φεστιβάλ
- Berlinale 2015: Η Λέα Σεντού ξαναγράφει με μαρξιστική ηδυπάθεια το «Ημερολόγιο Μιας Καμαριέρας»
- Berlinale 2015 / «45 Χρόνια»: δώστε όλα τα βραβεία ερμηνείας στη Σάρλοτ Ράμπλινγκ
- Berlinale 2015 - Μέρα 2η: Ο Βέρνερ Χέρτσογκ και η Queen Νικόλ Κίντμαν!
- Berlinale 2015 - Μέρα 1η: Πρεμιέρα με Ζιλιέτ Μπινός
Update 29.05: Δείτε παρακάτω το πρώτο τρέιλερ της ταινίας που μόλις κυκλοφόρησε
Tags: berlinale 2015
