Το γεγονός ότι εδώ και καιρό το κοινό μιλά για «τη νέα ταινία του Παπακαλιάτη» είναι, εξ αρχής, ένα κερδισμένο στοίχημα: αυτό που κάνει ο Παπακαλιάτης, ο κόσμος θα το δει και, επίσης, θα περιμένει τι περίπου θα δει. Σ’ αυτό το περίπου βρίσκεται το κλειδί της ταινίας. Γιατί αντί για ένα από τα γνώριμα παθιασμένα ρομάντζα του, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης επιλέγει, αυτή τη φορά, να κάνει, με ερωτικό φυσικά έναυσμα, πολιτικό σινεμά.

Δείτε ακόμη: Το Flix στα γυρίσματα του «Ενας Αλλος Κόσμος»

Ο «Ενας Άλλος Κόσμος» της ταινίας είναι η Αθήνα, η πόλη που στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, του ρατσισμού, των εκδηλώσεων βίας, έχει γίνει ένας άγνωστος τόπος. Τρία ζευγάρια διεθνικά, από τρεις διαφορετικές γενιές, αποτελούν τον ιστό της ιστορίας. Η έφηβη Δάφνη γνωρίζει τον Σύρο πρόσφυγα Φάρις και μέσα από τον ορμητικό τους έρωτα, γεύεται τη ζωή στην «άλλη πλευρά», των κυνηγημένων ξένων. Ο 40άρης Γιώργος κάνει ένα one night stand με μια όμορφη Σουηδέζα κι ελπίζει σε περισσότερα, πριν συνειδητοποιήσει ότι εκείνη βρίσκεται στην Αθήνα για να «εκκαθαρίσει» την εταιρία όπου εκείνος δουλεύει. Κι η Μαρία, μαμά και γιαγιά που κοντεύει τα 60, γνωρίζει στο σούπερ μάρκετ έναν Γερμανό τουρίστα και, παρά τη γλωσσική δυσκολία στην επικοινωνία και το εθνικό στερεότυπο αντιπάθειας, νιώθει ότι για πρώτη φορά στη ζωή της, μαζί του μπορεί ν’ ακουστεί και να νιώσει. Τρεις γενιές σε αναζήτηση αγάπης κι ανάμεσά τους, σκοτεινός συνδετικός κρίκος ο Μηνάς Χατζησάββας ως Αντώνης, στον τελευταίο ρόλο του στο σινεμά.

Ο Παπακαλιάτης χτίζει την ταινία του με μια κλασική, αυστηρή δομή, αφιερώνοντας χρόνο στην κάθε του ιστορία, ξεχωριστά, κυκλικά, παρακολουθώντας την κλιμάκωση της καθεμιάς, ώσπου να τις δέσει με το εύρημα του φινάλε. Η σκηνοθεσία του έχει ρυθμό και μια αίσθηση γενναιοδωρίας, πολυτέλειας, ανοιχτού αμερικανικού σινεμά. Οι στιλιστικές, αισθητικές επιλογές του είναι στο ύφος που τον χαρακτηρίζει: όμορφοι άνθρωποι, ωραία σπίτια, πλάνα που εναλλάσσουν την ένταση, φραστική ή σωματική, με ατμοσφαιρικά τοπία μιας Ελλάδας που αγαπάμε. Οι διάλογοι, από την άλλη πλευρά, είναι επίσης γνώριμα μοιραίοι, με την πληθωρικότητα και τα κλισέ τους. Το μοτίβο αυτό έχει δοκιμαστεί κι έχει πετύχει απόλυτα, κάθε φορά που ο Παπακαλιάτης έχει καταπιαστεί με ιστορίες ερωτικές, με αδιέξοδες σχέσεις και μεγάλες αγάπες.

Μόνο που στο «Ενας Άλλος Κόσμος», η ίδια φόρμα χρησιμοποιείται για να εκφράσει πολιτικό λόγο και η ταινία δεν ανέρχεται στα απαιτούμενα. Και οι απλές διατυπώσεις, τα στερεότυπα, η υπερδραματοποίηση, μια λαϊκίστικη αντιμετώπιση των προβλημάτων της εποχής, της φτώχειας, των απολύσεων, του ρατσισμού, της Χρυσής Αυγής, του μεταναστευτικού, φτιάχνει ένα σενάριο που θέλει να δείχνει στιβαρό, είναι όμως εγκλωβισμένο στην ελαφρότητά του. Από την άλλη πλευρά, αν ο μεγάλος, ελπίζουμε πολύ μεγάλος, αριθμός θεατών που θα πάει να δει «τη νέα ταινία του Παπακαλιάτη», αντί να δει ένα ακόμα ερωτικό δράμα, δει μια ταινία που του κολλά στη μύτη την εγκληματικότητα του ρατσισμού και του φασισμού, εμείς μόνο χαρούμενοι θα είμαστε, ιδεολογικά αν όχι τόσο κινηματογραφικά.


Διαβάστε και δείτε ακόμη: