Σε μια αποστολή στην άγρια φύση της Αμερικής, ο θρυλικός εξερευνητής Χιου Γκλας δέχεται επίθεση από μια αρκούδα και εγκαταλείπεται από τα μέλη της ομάδας του, οι οποίοι τον θεωρούν νεκρό. Προσπαθώντας να επιβιώσει, ο Γκλας υπομένει τις αφάνταστες δυσκολίες, καθώς και την προδοσία του έμπιστου ανθρώπου του, Τζον Φιτζέραλντ. Με οδηγό του την δύναμη της θέλησης και την αγάπη για την οικογένειά του, ο Γκλας πρέπει να αντέξει τον βαρύ χειμώνα σε μια ανελέητη προσπάθεια να ζήσει και να βρει λύτρωση.

Πριν ακόμη δούμε έστω κι ένα πλάνο από το νέο φιλμ του Αλεχάντρο Γκονάζλες Ινιαρίτου, ήταν σαφές πως πρόκειται για μια ταινία που απαιτεί και ξέρει πως, να κερδίσει τον θαυμασμό. Οι ιστορίες των εξουθενωτικών γυρισμάτων στις εσχατιές του Καναδά και της Αργεντινής που δοκίμασαν τις αντοχές συνεργείου και ηθοποιών, κάνουν την ταινία να ρίχνει μια σκιά σχεδόν «Χερτζόγκεια», αυτή ενός κινηματογραφικού κατορθώματος που ξεπερνά τα στενά όρια του σινεμά.

Δείτε ακόμη: «A World Unseen»: Δείτε ένα ντοκιμαντέρ 45 λεπτών για την «Επιστροφή» του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου

Εχοντας πλέον δει το φιλμ, δεν μπορείς να αρνηθείς πως αγγίζει συχνά το κινηματογραφικό μεγαλείο. Από την πρώτη σεκάνς της μάχης των κυνηγών της γούνας με τους Ινδιάνους νιώθεις την ταινία του Ινιαρίτου να σφίγγει και να τεντώνεις τους «μύες» της, να σε εντυπωσιάζει με την δύναμη και τον ρυθμό της. Και η συνέχεια, γεμάτη από ανάλογες σκηνές, δίνει τον πρώτο λόγο στην φωτογραφία του Εμανουέλ Λουμπέζκι που κινηματογραφεί την μεγαλειώδη, αχανή παγωμένη φύση, σαν τον πιο εντυπωσιακό καθεδρικό λατρείας των ανθρωπίνων παθών, της δύναμης της εμμονής.

Και στο κέντρο αυτής της θρησκευτικής σχεδόν εμπειρίας, στέκεται τσακισμένος, κομματιασμένος στα νύχια μιας αρκούδας και της προσωπικής του τραγωδίας ο Χιου Γκλας του Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, ο οποιος δίνει μια ερμηνεία κυριολεκτικά σωματική, επώδυνη κι εντυπωσιακή.

Ναι η «Επιστροφή» έχει όλα όσα περιμένεις από ένα σινεμά που θέλει να σε συναρπάσει, να σε παρασύρει, να σε καθηλώσει και στο μεγαλύτερο μέρος του το κατορθώνει, με ένα μικρό αλλά ουσιώδες πρόβλημα: Βλέποντας το φιλμ, νιώθεις τη δύναμή του στον τρόπο που σε κρατά στην άκρη του καθίσματος σου, στον τρόπο που σφίγγει το στομάχι σου. Μα όχι πολύ πιο βαθιά.

Η δύναμη της ιστορίας μόνο που ξύνει την επιφάνεια του θυμικού σου, ο προσωπικός Γολγοθάς του ήρωα παίρνει αναγκαστικά δεύτερη θέση στις πτώσεις του στον γκρεμό, στις βουτιές του στα ορμητικά νερά ενός παγωμένου ποταμιού. Και δυστυχώς ο τρόπος που επιλέγει ο Ινιαρίτου να δώσει έναν υπαρξιακό τόνο σε αυτή την ιστορία επιβίωσης, με τα οράματα της νεκρής γυναίκας του, μια αταίριαστη ηχητική μπάντα και μια σχεδόν new age εικονογραφία, δεν βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση.

Ομως παρά τις αδυναμίες του, τις όποιες υπερβολές του το (κατά στιγμές έντονο) φλερτ του με μια «λαγνεία» της βίας, παρά το τραβηγμένο φινάλε, μοιάζει δύσκολο να μην υποκλιθείς σε ένα φιλμ με τόσο έντονο κινηματογραφικό όραμα και μια τόλμη που μοιάζει στις μέρες μας δυσεύρετη και αφημένη για να πεθάνει μόνη κι αβοήθητη από τα μεγάλα στούντιο.

Το να την βλέπεις να επιστρέφει θριαμβευτικά ακόμη κι αν έχει ατέλειες, είναι κάτι που δεν έχεις άλλη επιλογή από το να το χειροκροτήσεις...


Διαβάστε ακόμα: