Ο Ντάγκουρ Κάρι είναι ο Ισλανδός σκηνοθέτης που, το 2003, προκάλεσε δονήσεις στο φεστιβαλικό κύκλωμα με την πρώτη του ταινία, το «Nói Albinói». Συνέχισε με το «Dark Horse» και με το αγγλόφωνο «The Good Heart» με τον Πολ Ντέινο, διαγράφοντας όλο και πιο στοχευμένους κύκλους γύρω από αταίριαστους, περιθωριακούς χαρακτήρες. Η νέα του ταινία, «Καρδιά Βουνό», που προβάλλεται στις αίθουσες από την Πέμπτη, 10 Νοεμβρίου, παρακολουθεί τον καλόκαρδο γίγαντα Φούσι που έχει πια πατήσει για τα καλά τα σαράντα και ακόμα δεν έχει το κουράγιο να ενηλικιωθεί, καθώς εξακολουθεί να ζει στο πατρικό του μαζί με τη μητέρα του. Διαβάστε παρακάτω τα 5 πράγματα που μάθαμε, μιλώντας με τον Ντάγκουρ Κάρι.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία «Καρδιά Βουνό» που προβάλλεται ήδη στις αίθουσες
Θέλω να πιστεύω ότι η κάθε μου ταινία έχει διαφορετική αισθητική. Προσπαθώ πάντα να βρίσκω την εικόνα που είναι πιο σωστή για το κάθε φιλμ μου, γιατί όλα είναι αρκετά διαφορετικά στο πώς εκφράζουν ό,τι θέλω να πω. Ταυτόχρονα, ελπίζω ότι συνδέονται από τον κοινό τόνο τους, προσπαθώ να μην επαναλαμβάνομαι αλλά ελπίζω ότι κάποιος μπορεί να δει ότι αυτές τις ταινίες τις έκανα εγώ. Με το «Καρδιά Βουνό» ακολούθησα αρχικά μια άλλη προσέγγιση, πολύ στιλιζαρισμένη, αλλά μόλις ξεκινήσαμε το γύρισμα και είδα πόσο ειλικρινής ήταν ο πρωταγωνιστής μας, ο Γκούναρ Γιόνσον, συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε χώρος για εξυπνάδες, η εικόνα της ταινίας έπρεπε να είναι τόσο αυθεντική και ειλικρινής όσο κι ο ίδιος.
Είναι σημαντικό ν’ ακούμε τις ανάγκες κάθε ταινίας, να δίνουμε σημασία στο τι χρειάζονται. Με το «The Good Heart» σχημάτισα στο μυαλό μου μια ιστορία που λάμβανε χώρα στην Αμερική, ο τίτλος ήταν στ’ αγγλικά, έγραψα το σενάριο στ’ αγγλικά, το απαιτούσε η ίδια η ιστορία. Με το «Καρδιά Βουνό» όλα ξεκίνησαν με τον Γκούναρ Γιόνσον, τον Φούσι της ταινίας, αυτός ήταν η αφετηρία – είναι Ισλανδός, η ταινία έγινε στα ισλανδικά.
Δουλεύω ξανά με τον Ράσμους Βίντεμπεκ στη φωτογραφία, έχουμε κάνει μαζί τις τρεις απ’ τις τέσσερις ταινίες μου. Γνωριζόμαστε πάρα πολύ καιρό, ήμαστε φοιτητές μαζί στη σχολή κινηματογράφου, συνεχίσαμε τη σχέση μας ως επαγγελματίες, τώρα πια δε χρειάζεται να μιλάμε και πολύ, γνωρίζουμε ενστικτωδώς τι πρέπει να κάνουμε γιατί εξελιχθήκαμε μαζί.
Δε νιώθω μέλος κάποιας ομάδας, δε νιώθω ότι αποτελώ κομμάτι κάποιου κινήματος, κινηματογραφικού ή γεωγραφικού. Είμαι κάπως μόνος μου, ξέρω ότι για λίγο καιρό η Σκανδιναβία θα είναι το καινούριο κι ενδιαφέρον πράγμα και μετά θα τη διαδεχτεί κάτι άλλο. Προτιμώ να προχωρώ σταθερά και μόνος μου.
Είμαι ταυτόχρονα αισιόδοξος κι απαισιόδοξος. Νομίζω είναι 50/50. Η ζωή είναι τόσο πολύ όμορφη, ενώ δεν ξέρεις ποτέ αν θα συμβεί κάτι τρομερό, πότε θα λάβεις ένα τηλεφώνημα με άσχημα νέα. Η ανθρωπότητα είναι πανέμορφη, αλλά είναι κι ο καρκίνος του πλανήτη. Ο διάλογος ανάμεσα στο καλό και το κακό είναι αυτός που κατευθύνει τη ματιά μου στη ζωή.
