«Να αποσυρθώ; Δεν θα αποσυρθώ ποτέ. Θα αποσυρθώ τη μέρα που θα πεθάνω. Ενας πολύ κοντινός μου φίλος σαξοφωνίστας, στο Παρίσι, ο Ντον Μπίας, ήταν πολύ μεγάλος - πολύ μεγαλύτερος από μένα - και μου είπε μια μέρα " Σκέφτομαι πως θα πεθάνω σύντομα. Θα ήθελα να πεθάνω παίζοντας. Θα είναι ένας όμορφος τρόπος για να πεθάνει κανείς". Και έτσι έκανε. Επαιζε στη σκηνή και έπαθε καρδιακή προσβολή. Πράγμα που θεωρώ υπέροχο...»
Αυτά είχε δηλώσει το 2009 - σε ηλικία 78 ετών τότε ο Χεσούς Φράνκο σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του. Ειρωνικά ή όχι, ο θάνατος του από άγνωστη αιτία, σε ηλικία 82 ετών, τον βρήκε να στην παραγωγή μιας ταινίας με τίτλο «Al Pereira vs the Alligator Women» που θα έφτανε τον αριθμό των φιλμ του στις παραπάνω από τις 300 μέσα σε μια καριέρα που διήρκεσε από το 1959 και δεν διακόπηκε ποτέ.
Η ερώτηση «Ποιος είναι ο Χεσούς Φράνκο και γιατί πρέπει να μας νοιάζει ο θάνατός του;» που έρχεται αυτόματα στα χείλη όλων δεν είναι παράλογη. Τουλάχιστον όχι τόσο παράλογη όσο η ίδια η ζωή και το έργο του Χεσούς Φράνκο που αναλώθηκε σε soft core b-movies και hard core z-movies απλωμένα μέσα σε έξι δεκαετίες, χωρίς ποτέ κανένα από αυτά να κάνει το όνομά του περισσότερο διάσημο από τον «σκηνοθέτη του "Vampyros Lesbos"» ή «τον άνθρωπο που σκηνοθέτησε έναν από τους χειρότερους Δράκουλες της κινηματογραφικής ιστορίας, το «Count Dracula» του 1970, ωστόσο τον πιο πιστό στο βιβλίο του Μπραμ Στόκερ» ή για τους πιο πολλούς «ο βοηθός του Ορσον Γουελς στον ημιτελή "Δον Κιχώτη" που ο Φράνκο, ενώνοντας τα κομμάτια που είχαν γυριστεί, κυκλοφόρησε το 1992.»
Σκηνή από το «Vampyros Lesbos» του 1970
Στην πραγματικότητα η υπερπαραγωγική καριέρα του Χεσούς Φράνκο είναι γεμάτη από cult (άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο) eurotrash αριστουργήματα που ξεκίνησαν στα όρια του soft core και των 70s που τα ευνοούσαν, για να συνεχιστεί μετά την οριστική του μετακόμιση από την Ισπανία στη Γαλλία με πιο hard core εκδοχές φτηνών ερωτικών φαντασιώσεων ανεμεμειγμένων με στοιχεία του σινεμά του φανταστικού, μιας υπερχειλίζουσας ψυχεδέλειας (απομεινάρι των ένδοξων 60s) και μια μόνιμη και σταθερή αναφορά στον Μαρκήσιο Ντε Σαντ, που ο Φράνκο τίμησε δεόντως βασίζοντας τις περισσότερες από τις ταινίες του της δεκαετίας του '60 και του '70 στα έργα του, με σημαντικότερο φόρο τιμής τη διασκευή του «Justine» του 1968.
Κι, όμως, με έναν πολύ δικό του τρόπο, ο Χεσούς Φράνκο ήταν ένας auteur, ένας υπέρμαχος της απεικόνισης της ωμή, κίνκι και βίαιης σεξουαλικότητας στην μεγάλη οθόνη, διάσημος για τα ριψοκίνδυνα ζουμ του και την υπέροχη σχεδόν ντοκιμαντερίστικη κάμερα στο χέρι, υπεύθυνος όχι μόνο για την πλήρη απενοχοποίηση ενός ολόκληρου είδους (αυτού του φιλμ των γυναικείων φυλακών με ταινίες όπως το «99 Γυναίκες» του 1969 ή το «Women Behind Bars» του 1975 για να αναφέρουμε μόνο δύο και οι οποίες επηρέασαν από τον Ρας Μέγιερ μέχρι όλη τη φιλοσοφία του underground σινεμά των 70s), αλλά και για την αποτελεσματική του μέθοδο εργασίας που απαιτούσε μόνο ένα ελάχιστο μπάτζετ και ανεξάνλητη φαντασία προκειμένου ο Φράνκο να υπογράψει οκτώ ταινίες το 1970, εννιά το 1972 και δώδεκα το 1973.
Σκηνή από το «Βarbed Wire Dolls» του 1975
Αφορισμένος από το Βατικανό, την ίδια ακριβώς εποχή με τον Λουίς Μπουνιουέλ και σε συνεχή σύγκρουση με τις ισπανικές αρχές που προσπάθησαν μάταια να απαγορέψουν το έργο του, ο Χεσούς Φράνκο μπήκε στην κινηματογραφική βιομηχανία ως βοηθός του Ορσον Γουελς στον «Δον Κιχώτη» που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, εγκαταλείποντας μια καριέρα τζαζ μουσικού που ήταν στην πραγματικότητα το όνειρό του.
«Ξεκίνησα να πηγαίνω σε ένα μουσικό σχολείο και έγινα όχι ένας καλός αλλά ένας αποδεκτό παίχτης της τρομπέτας και του πιάνου. Υπήρξε όμως ένα σημείο στη ζωή μου που έπρεπε να κάνω μια επιλογή αν θα γινόμουν σκηνοθέτης ή τρομπετίστας, που είναι δύο πράγματα τελείως διαφορετικά μεταξύ τους. Αγαπώ τη μουσική όσο και το σινεμά, αλλά το μέλλον ενός τρομπετίστα δεν είναι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε λαμπρό. Η ζωή ενός κινηματογραφιστή μπορεί να είναι λαμπερή και υπέροχη. Μπορεί να βάλει τη ζωή σου μέσα σε χιλιάδες πιθανότητες. Αποφάσισα να ξεχάσω τη μουσική. Οχι να την ξεχάσω γιατί αυτό είναι αδύνατο, αλλά να γίνω κάποιος που θα προσπαθήσει να κάνει μουσική με τις ταινίες του.»
Σκηνή από το «The Virgin Among the Living Dead» του 1971
Δεν έχει σημασία, αν ο Χεσούς Φράνκο δεν έγινε ποτέ ο Τσάρλι Πάρκερ του σινεμά, όπως ίσως φανταζόταν όταν ξεκινούσε την καριέρα του το 1959 με το «Tenemos 18 Años». Αυτό που έχει σημασία είναι πως ο ίδιος παρέμεινε για πάντα ένας μεγάλος λάτρης του σινεμά, ίσως ο μεγαλύτερος θαυμαστής επί γης του Τζον Φορντ και τόσο συνειδητοποιημένος που ποτέ δεν θεώρησε πως συνεισέφερε στο σινεμά τίποτα περισσότερο από λίγο fun, αφού έτσι κι αλλιώς πίστευε πως ο «μεγαλύτερος σκηνοθέτης που έζησε ποτέ» ήταν ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ.
Ο,τι αφήνει πίσω του, μετά το θάνατο του στις 2 Απριλίου από άγνωστες αιτίες στη Μάλαγα της Ισπανίας, είναι για αυτόν το πιο σημαντικό: μια μισοτελειωμένη ταινία, ένα θρύλο που άθελά του γεννήθηκε γύρω από το όνομά του και επηρέασε γενιές και γενιές κινηματογραφιστών (φυσικά και στον Κουέντιν Ταραντίνο...) και μια γωνιά στην cult ιστορία του 20ου αιώνα.
«Δεν με νοιάζει αν με θυμούνται. Δεν είμαι κανένας τρομερός συγγραφέας ή κάτι τέτοιο. Η μνήμη πρέπει να ανήκει σε ανθρώπους που έκαναν πραγματικά κάτι ξεχωριστό. Είναι νομίζω λάθος να θεωρούμε έναν σκηνοθέτη του κινηματογράφου μεγάλο καλλιτέχνη. Νομίζω πως ο καλός σκηνοθέτης κάνει ταινίες για να διασκεδάζει τον κόσμο, αλλά όχι για να θεωρηθεί σαν κάποιος όπως ο Θερβάντες... Ενα από τα μεγαλύτερα προβλήματα αύτην την περίοδο στο σινεμά είναι η σύγχυση ανάμεσα στην ποιότητα, την ομορφιά και την αξία των πραγμάτων. Μια ταινία είναι μια ταινία. Δεν θα έπρεπε να θεωρείται κάτι σαν Σαίξπηρ...»
Δείτε μερικά αποσπάσματα και τρέιλερ από τις ταινίες του Χεσούς Φράνκο παρακάτω:
