Η ομάδα του Flix στο 60ό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι οι Λήδα Γαλανού, Πόλυ Λυκούργου, Μανώλης Κρανάκης, Δημήτρης Δημητρακόπουλος, Τάσος Χατζηευφραιμίδης, Ρόμπυ Εκσιέλ, Θοδωρής Δημητρόπουλος.
Περήφανος Τζον Μαυρουδής Συναντήσαμε τον διάσημο ελληνοαμερικανό illustrator, που φέτος έχει σχεδιάσει την αφίσα του 60ού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για μία συνέντευξη. Ο Μαυρουδής έχει δύο φορές βραβευτεί για τα εξώφυλλά του στα περιοδικά Time και New Yorker όμως όταν τον ρωτήσαμε ποια διάκριση ξεχωρίζει περισσότερο, μάς ξάφνιασε η απάντησή του. Ανοιξε την τσάντα του κι έβγαλε το ελληνικό διαβατήριο του πατέρα του από τα 50s. Το ακούμπησε στο τραπέζι λέγοντας «δεν ήθελε να μάθουμε ελληνικά για να αφομοιωθούμε από την νέα μας πατρίδα, να μην μείνουμε πίσω. Toν χάσαμε πέρσι, αλλά εγώ τον πήρα μαζί μου, έτσι συμβολικά, σε αυτό το ταξίδι. Ελπίζω να τον κάνω περήφανο που είμαι εδώ...» Π.Λ.
Que Serra, Serra «Σας βλέπω πολύ χαμογελαστούς τώρα αλλά δεν πιστεύω να είστε το ίδιο χαρούμενοι στο τέλος της προβολής. Θα δείτε την πιο πρωτότυπη ταινία της χρονιάς και σίγουρα από τις πιο σημαντικές». Κάπως έτσι (και με πολύ ύφος) προλόγισε (ο επίσημος προσκεκλημένος του φεστιβάλ) Αλμπερτ Σερά το «Liberté», την νέα αντισυμβατική και μονίμως επιθετική προς τις αισθήσεις ταινία του, το πιο «Serra» φιλμ από όλα όσα έχει κάνει σε μία επαναστατική, γκροτέσκα και άκρως ναρικισιστική καριέρα. Στην ταινία, κάπου ανάμεσα στο Πότσνταμ και το Βερολίνο του 1774, λίγο πριν από την Γαλλική Επανάσταση, τρεις αριστοκράτες που εκδιώχθηκαν από την αυλή του Λουδοβίκου του 16ου λόγω των χαλαρών ηθών τους, αναζητούν την στήριξη ενός Γερμανού Δούκα, γνωστού για την «ελεύθερη σκέψη και την γοητεία» του. Αυτό που ακολουθεί είναι μια νύχτα γεμάτη σεξ, βίτσια και κάθε λογής ερωτικής ευρεσιτεχνίας, αποτυπωμένη στην οθόνη από τον εξεζητημένο, τραχύ τρόπο που παραδοσιακά υιοθετεί ο Σερά, στο απόγειο, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, της αισθητικής και της καλλιτεχνικής του ταυτότητας. Αναμενόμενα, οι αποχωρήσεις στο Ολύμπιον ήταν πολλαπλές, κάτι που – κρίνοντας γενικότερα από τα λεγόμενα του σκηνοθέτη – θα τον έκανε πολύ περήφανο. Δ.Δ.
Φρόσω είσαι μια σταρ Στο «Winona» του Τhe Boy πρωταγωνιστούν 4 ταλαντούχες, συγκλονιστικές γυναίκες. Αλλά η μεγάλη σταρ είναι η «Φρόσω» - το σκυλί της κοριτσοπαρέας της ταινίας (και στην πραγματικότητα του διευθυντή φωτογραφίας Σίμου Σαρκετζή). Ηρεμη δύναμη, σιροπιαστά μάτια, τεράστια, χνουδωτή αγκαλιά και γλυκό, υγρό χαμόγελο. Ναι, αυτό το σκυλί χαμογελάει! Δείτε το απόψε [Winona | 20.00 |Αίθουσα Τζον Κασσαβέτης] Π.Λ.
Αυτό που θα πει «Moffie» Το «Moffie» στη γλώσσα Αφρικάανς της Νοτίου Αφρικής αναφέρεται υποτιμητικά στους ομοφυλόφιλους, κάτι που ο Ολιβερ Ερμάνους, στην πρώτη του ουσιαστικά ενδιαφέρουσα ταινία του μετά την «Ομορφιά» του 2011, φαίνεται να γνωρίζει καλά. Μικρό στο αφηγηματικό εύρος του αλλά ισχυρό στην ικανότητά του να παρουσιάζει ειλικρινή πορτρέτα, το κινηματογραφικό «Moffie» εστιάζει στα τραύματα της νοτιοαφρικανικής κοινωνίας της εποχής του Apartheid, για να αφηγηθεί την ιστορία μιας άλλης μειονότητας με αφορμή την (υπό τεταμένες συνθήκες) υποχρεωτική στρατιωτική θητεία ενός νεαρού που δείχνει να ασφυκτιά σε ένα αυστηρά προκαθορισμένο macho περιβάλλον. Μόνο που η queer αφήγησή της ταινίας δεν έχει ούτε ακραίες εξάρσεις ούτε μελοδραματικές προεκτάσεις, παρά εστιάζει σε μια αυστηρή ματιά που απλά αποζητά να επικοινωνήσει ψύχραιμα την αλήθεια όντας ταιριαστά περιορισμένη μέσα στον μικρόκοσμό της. Επίσης, πολύ ικανές οι κύριες πρωταγωνιστικές ερμηνείες, με εξέχουσα αυτή του πρωτοεμφανιζόμενου Κάι Λουκ Μπρούμερ. Δ.Δ.
(Ολοι οι δρόμοι οδηγούν στο) Τέμενος Οι ιστορίες που αφηγήθηκαν ο Ρόμπερτ Μπίβερς και ο Μαρκ Γουέμπερ (κιθαρίστας των Pulp, μελετητή του έργου του Γκρέγκορι Μαρκόπουλος και ανεξάρτητο επιμελητή ταινιών και βίντεο στο BFI, το Tate Modern, το Κέντρο Πομπιντού και άλλα) για τον Γκρέγκορι Μαρκόπουλος υπήρξαν για ακόμη μια φορά αποκαλύπτικές γύρω από το σπουδαίο έργου ενός μεγάλου της avant garde και το δρόμο για το... Τέμενος.
Το 1971, λοιπόν, σύμφωνα με τον Μπίβερς, ο Γκρέγκορι Μαρκόπουλος συνέλαβε την ιδέα για το «Τέμενος», το οποίο αντιλαμβανόταν ως ένα κομμάτι Γης ξεχωριστό και ξέχωρο από την υπόλοιπη πλάση, αλλά και ως έναν ιδεατό τόπο όπου τίποτε δεν γεννιέται αλλά και τίποτε δεν πεθαίνει. Για έναν δημιουργό που στοχαζόταν διαρκώς πάνω στην κινηματογραφική φόρμα, το καρέ ενός φιλμ αποτελούσε πάντα σημείο αναφοράς. Κάτι σαν ιερογλυφικό και ιδεόγραμμα ταυτόχρονα. Ο τόπος τελικά ήταν ένα πολύ μικρό χωριό κάπου στην Πελοπόννησο. Ο Ρόμπερτ Μπίβερς αφηγήθηκε πώς μια άρνηση για προβολή των ταινιών του Μαρκόπουλος στην Εθνική Πινακοθήκη, εξαιτίας των γυμνών τους σκηνών, οδήγησε αρχικά στην Τρίπολη και έπειτα σε ένα πολύ μικρό χωρίο, τη Λυσσαρέα Αρκαδίας, όπου και τελικά προβλήθηκαν τα φιλμ, σε έναν τόπο χωρίς τρεχούμενο νερό και με μερικούς ξένους, αλλά και έλληνες θεατές, ανάμεσα σε αυτούς και ο Αλέξης Μινωτής. «Ηταν μια τρέλα όλο αυτό! Αλλά ήμουν έτοιμος να το ακολουθήσω μέχρι τέλους. Εκεί, εξάλλου, γεννήθηκε και η ιδέα να κινηματογραφήσουμε κάτι. Οταν, λοιπόν, σταματήσαμε τις προβολές, ο Γκρέγκορι αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στο τελευταίο του πρότζεκτ, το φιλμ «Ενιαίος» που τον συνόδευσε ως το θάνατο το 1992, δίχως να μπορέσει να το ολοκληρώσει. Ο ίδιος έλεγε ότι προσπαθούσε να γυρίσει ένα φιλμ που θα απευθυνόταν σε έναν θεατή που δεν υπήρχε ακόμη. Εναν ψευδαισθησιακό θεατή, τον θεατή του 21ου αιώνα. Το φιλμ τελικά κατέληξε να έχει περίπου 70 με 80 ώρες διάρκεια, όντας χωρισμένο σε 22 κύκλους, δύο έως πέντε ωρών ο καθένας. Μέσα του υπάρχουν εικόνες από ολόκληρη τη φιλμογραφία του καλλιτέχνη, εναλλασσόμενες από περιόδους μη-εικόνας. Το φιλμ σίγουρα αποτελεί μια πρόκληση. Δεν θα το χαρακτήριζα μια άνετη εμπειρία».
Ο Ρόμπερτ Μπίβερς ανέφερε πως τα τελευταία 20 χρόνια ασχολείται με την αποκατάσταση αυτού του φιλμ, μια ιδιαίτερα επίπονη και ακριβή διαδικασία. «Κάθε κύκλος κοστίζει περίπου 30.000 δολάρια και έως σήμερα, που βρισκόμαστε σχεδόν στα μισά της διαδικασίας, έχουμε ξοδέψει 700.000 δολάρια. Δουλεύω ακατάπαυστα μαζί με μια ομάδα νέων καλλιτεχνών και όλο το εγχείρημα είναι ένας συνεχής αγώνας. Εχουμε όμως ξεκινήσει μια νέα δραστηριότητα από το 2004, με προβολές στο «Τέμενος». Συμβαίνει μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια στη Λυσσαρέα με ανοιχτές προβολές τον Ιούνιο. Η επόμενη θα γίνει το 2020. Οι προβολές ξεκινούν μόλις σουρουπώσει και κρατούν από δύο έως πέντε ώρες. Έχουμε θεατές από ολόκληρο τον κόσμο και η ενημέρωση πραγματοποιείται κυρίως μέσω e-mail αλλά και από στόμα σε στόμα. Υπάρχει και ένα website όπου μπορεί κανείς να λάβει περισσότερες πληροφορίες, το www.temenos.org. Ο μέγιστος αριθμός θεατών που μπορούμε να φιλοξενήσουμε είναι 200, αφού όλο αυτό το εγχείρημα στερείται ουσιαστικής υποδομής. Από την πλευρά μου, μπορώ να τονίσω ότι δεν φανταζόμουν ποτέ ότι κάποια στιγμή στην καριέρα μου θα έπαιζα το ρόλο του αρχειοφύλακα. Αλλά όταν θέλεις να φέρεις το έργο κάποιου στην επιφάνεια και να το διαφυλάξεις για το μέλλον, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Το τεράστιο αυτό αρχείο υπάρχει κάπου στην Ελβετία. Αποτελεί ένα πολύ μεγάλο βάρος, αλλά ταυτόχρονα και μια απελευθερωτική δραστηριότητα».
Πώς λένε «Mamma Mia» στα Κορεάτικα; «Ενας Κορεάτης μάγειρας ανοίγει ένα εστιατόριο για μελλοντικούς χωρισμένους στην Σκόπελο, πάνω στην ώρα για να ερωτευτεί μια μυστηριώδη Ελληνοπούλα». Αυτό υπόσχεται η σύνοψη του «Farewell Restaurant», μιας συμπαραγωγής Ελλάδας – Νότιας Κορέας που τυγχάνει να είναι και ρομαντική κομεντί και μιούζικαλ (!). Η ταινία είναι διαθέσιμη στην ψηφιακή βιβλιοθήκη της Agora και αναζητά υποψήφιους αγοραστές. Υπεύθυνος επικοινωνίας για την ταινία, όπως αναφέρεται στον κατάλογο της Αγοράς, ο κύριος Romace (μα γιατί δεν είναι Romance;). Δ.Δ
Made in Greece Οι προβολές των ελληνικών ταινιών που αποτελούν το φετινό Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου συνεχίζονται. Χθες προβλήθηκαν η «Ανάκριση» του Παναγιώτη Πορτοκαλάκη (φωτό), η «Περσεφόνη» του Κώστα Αθουσάκη και το «Θολάμι» του Βασίλη Νούλα. Εδώ, σε όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ, μπορείτε να διαβαζετε τη γνώμη του Flix για όλες τις φετινές ελληνικές ταινίες αμέσως μετά την πρεμιέρα τους.
Μια βιολέτα, καθολικά προσβάσιμη
Τα σποτάκια του #TIFF60, που σκηνοθέτησε ο Βασίλης Κεκάτος, έτσι κι αλλιώς είναι μια αγκαλιά αγάπης. Σε μια εκδοχή τους, ακόμα περισσότερο. Δείτε ή/και ακούστε παραπάνω, τη «Βιολέτα» ως καθολικά προσβάσιμη ταινία. Με ακουστική περιγραφή για άτομα με προβλήματα όρασης και τυφλούς και με υποτιτλισμό για άτομα με προβλήματα ακοής και κωφούς. Δείτε πώς τα χρώματα και οι θέσεις των υποτίτλων δηλώνουν τις πράξεις, το φύλο. Ακούστε πώς η φωνή του αφηγητή ζεσταίνει τη δράση, υπογραμμίζει το συναίσθημα, χωρίς να παρεμβαίνει, διακριτικά. Κάντε μια δοκιμή, «δείτε» τη Βιολέτα με κλειστά μάτια. Λ.Γ.
