Κάποτε teen idol υποψήφιος για δυο Οσκαρ (στον «Επαναστάτη Χωρίς Αιτία» και στο «Exodus»), ο Σαλ Μίνεο, εξέπεσε από τη δόξα μετά την ενηλικίωσή του και μόνο λίγο πριν πεθάνει ετοιμαζόταν να επιστρέψει στο προσκήνιο σαν σκηνοθέτης στο σινεμά και ηθοποιός στην σκηνή.
To φιλμ του Τζέιμς Φράνκο όμως, ο οποίος και στη χθεσινή πρεμιέρα, εξήγησε ότι δεν ήθελα να κάνει ένα τυπικό biopic, αφήνει στην άκρη τα βιογραφικά στοιχεία, χτίζοντας ένα πορτρέτο που θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις μόνο «αφαιρετικό».
Για μια ταινία που αγγίζει τις δύο ώρες, το «Sal» (που προβλήθηκε στο παράλληλο τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας «Orizzonti») φανερώνει ελάχιστα για τον ηρώα του και συχνά αναλώνεται σε σκηνές που, ακόμη κι αν έχουν την γοητεία μιας σχεδόν ντοκιμαντερίστικης αλήθειας, δοκιμάζουν την υπομονή σου, εξ αιτίας της διάρκειας τους, ή της ηθελημένα «άτεχνης» κινηματογραφισής τους.
Η εικόνα και το ύφος του φιλμ, γυρισμένο μέσα σε εννιά μόνο μέρες, σε ψηφιακό φορμά, θέλουν να θυμίζουν κάτι από το underground σινεμά των 60ς, αλλά το αποτέλεσμα ακόμη κι αν κατά στιγμές πετυχαίνει μια «καλλιτεχνική» ποιότητα, άλλες μοιάζει να προδίδει την οικονομική πραγματικότητα της παραγωγής.
Ο πολυπράγμων Φράνκο, που μόλις λίγους μήνες πριν είχε παρουσιάσει στο φεστιβάλ του Λος Αντζελες το «The Broken Tower», μια ακόμη «βιογραφία» ενός άλλου ομοφυλόφιλου καλλιτέχνη, του ποιητή Χαρτ Κρέιν, δεν υπολείπεται σε θάρρος ή φιλοδοξία, αλλά δείχνει να έχει δρόμο ακόμη μέχρι να φτάσει όσα ονειρεύεται να πετύχει σαν σκηνοθέτης.
