Φεστιβάλ / Βραβεία

KVIFF 2012 «Camion» του Ραφαέλ Ουελέτ

στα 10

Ενα χαμηλότονο, τρυφερό πορτρέτο ενός πατέρα και των δυο γιων του και μιας περιφερειακής τραγωδίας που τους φέρνει πιο κοντά. Πρεμιέρα στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι

KVIFF 2012 «Camion» του Ραφαέλ Ουελέτ

Ενας παγωμένος δρόμος, ένα φορτηγό καθ οδόν σε ένα επαρχιακό υλοτομείο να φορτώσει ξυλεία. Οι κορμοί τοποθετούνται στην καρότσα, ο Ζερμαίν σφίγγει με προσοχή του ιμάντες και ξεκινά το ταξίδι του.

Ο δρόμος άδειος. Και ξαφνικά από το πουθενά ένα αμάξι θα καρφωθεί μετωπικά στο φορτηγό του. Η γυναίκα που το οδηγάει θα πεθάνει λίγο αργότερα στο νοσοκομείο και ο Ζερμέν συγκλονισμένος, θα παραλύσει συναισθηματικά, ανήμπορος να κάνει οτιδήποτε.

Ο γιος του Σαμ ένας τριαντάρης άντρας που μοιάζει επίσης μουδιασμένος κι απόμακρος, δουλεύοντας σαν επιστάτης σε ένα κτήριο στο Μόντρεαλ θα σπεύσει να τον βοηθήσει, αφού πρώτα ψάξει να βρει τον αδελφό του Αλέν, έναν περιπλανώμενο μποέμ τύπο που βρίσκεται σε ένα μοτέλ στις ακτές του Καναδά.

Το ταξίδι τους πίσω θα τους φέρει πιο κοντά και η επιστροφή του στο πατρικό θα τους «ξυπνήσει» από την μάλλον κουρασμένη ρουτίνα τους. Ο Σαμ θα αντιμετωπίσει το φάντασμα του κοριτσιού που έχασε αλλά που ακόμη τον στοιχειώνει, ο Αλέν θα βρει κάτι να κάνει όταν συναντήσει έναν παλιό του φίλο που όπως κι εκείνος, έχει αλλάξει στην πορεία των χρόνων.

Μπορεί και οι δυο να έχουν έρθει εκεί για να βοηθήσουν τον πατέρα τους να ξεπεράσει την κρίση του, όμως είναι σαφές πως και οι ίδιοι χρειάζονται βοήθεια και με κάποιο τρόπο, δίχως τίποτα αληθινά συγκλονιστικό να συμβαίνει μοιάζει να τη βρίσκουν απλά ανακαλύπτοντας ξανά τους δεσμούς που τους ενώνουν και την σχέση μεταξύ τους και με τον τόπο.

Ο Ουελέτ αφηγείται την μικρή ιστορία τους με χαλαρούς ρυθμούς και χαμηλούς τόνους, δίχως στιγμές έντασης, αλλά με την ειλικρίνεια ενός σκηνοθέτη που καταλαβαίνει απόλυτα τους ήρωες του. Με μικρές δόσεις χιούμορ, με το ύφος μιας μελαγχολικής folk μπαλάντας (των Richmord Fontaine ίσως...), αλλά και κάποιες στιγμές έντασης (ένα κυνήγι στο δάσος που θα τους ενώσει με απρόσμενο τρόπο) ο Ουέλετ μιλά για τον τρόπο που η ζωή συνεχίζεται ακόμη κι όταν η πορεία της βρίσκει σε μικρές η μεγαλύτερες λακκούβες, και στήνει ένα μελαγχολικό μα τελικά αισιόδοξο πορτρέτο, μιας καθημερινότητας κι ενός συναισθηματικού χάρτη, που είναι δίχως εξάρσεις και γι αυτό μοιάζει απόλυτα αληθινός.

Δείτε το τρέιλερ