Εχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που ο κωμικός Λούις Σι Κέι κατηγορήθηκε πως παρενόχλησε σεξουαλικά πέντε γυναίκες. Ο ίδιος αρχικά αρνήθηκε, μετά παραδέχτηκε ντροπιασμένος τις πράξεις του, κι έμεινε για αρκετό καιρό εκτός δουλειάς (το ΗΒΟ τον απέλυσε, η ταινία του, «I Love You, Daddy», δε βγήκε ποτέ) μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Παραζαλισμένοι (όταν πρόκειται για καθίκια όπως ο Χάρβεϊ Γουάινστιν είναι εύκολο να πάρεις θέση, αλλά με έναν από τους αγαπημένους σου κωμικούς, τι γίνεται;) προσπαθούσαμε να ζυγίσουμε τα πράγματα, να μιλήσουμε ψύχραιμα και καλλιεργημένα για τα σεξουαλικά hang ups του καθενός, να ρίξουμε φως στις γκρι περιοχές της συζήτησης για το αν κάποιος "πρέπει να χάνει τη δουλειά του για κάτι τέτοιο ή όχι".
Μέχρι που ένα λινκαρισμένο audio που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες στο youtube, με ηχογραφημένη μία παράστασή του Λούι Σι Κέι σε κλαμπ του Λονγκ Αϊλαντ, έβαλε άλλη μία παράμετρο στο τραπέζι: μήπως ο Λούι δεν είναι o προβληματικός, αλλά με καλές προθέσεις, κωμικός που αγαπάμε τελικά; Μήπως τα σημερινά σετ του αποκαλύπτουν έναν διεφθαρμένο, φιλοχρήματο εαυτό κι υποψιάζουν ότι προσπαθεί να φτάσει στο άλλο άκρο - και της κωμωδίας και του πολιτικού τόξου; Γιατί η θεματολογία που επέλεξε να «σατιρίσει» (και με τον τρόπο που επέλεξε να το κάνει) δυστυχώς φλερτάρει επικίνδυνα με την επιχειρηματολογία της Αμερικής του Τραμπ, της NRA και των νεοφασιστών του Νότου. Κι όταν κάποιος σκέφτεται «ψάχνω νέο κοινό και τα ξεπουλάω όλα», μήπως δεν είναι αυτός που νομίζαμε;
im listening to the leaked louis set and its very clear hes just going to tour red states for the rest of his life to rapturous crowds, like trump
— jack allison (@jackallisonLOL) December 31, 2018
«Ολα είναι κωμωδία». «Ολα είναι fair game για σάτιρα». «Το χιούμορ δεν έχει όρια, αλλιώς μιλάμε για λογοκρισία». Αυτό είναι το λάβαρο όσων θέλουν να αφήσουν την προσωπική τους ευθύνη απ' έξω. Ναι, η κωμωδία οφείλει να είναι αιχμηρή, καυστική, αυτοσαρκαστική, πολιτική. Ο τρόπος σου, το στιλ σου και, κυρίως, ο λόγος σου όμως κάνουν τη διαφορά και διαχωρίζουν τους ευφυείς κοινωνικούς ανατόμους από τους, συγγνώμη κιόλας, κάφρους. Δυστυχώς, η δεύτερη κατηγορία μοιράζεται κι ακόμα έναν παράγοντα: το χιούμορ αυτό δεν είναι καν έξυπνο.
Δεν υπάρχει τίποτα έξυπνο στο παρακάτω αστείο για τους μαθητές του Γυμνασίου στο Πάρκλαντ της Φλόριντα, που μετά τη μαζική δολοφονία των συμμαθητών τους από συμμαθητή τους, βγήκαν μπροστά και ξεκίνησαν τη δυναμική κινητοποίηση του March for Our Lives σε κάθε άκρη της Αμερικής.
«Δεν με ενδιαφέρεις, δεν έχεις κανένα ενδιαφέρον επειδή πήγες στο ίδιο σχολείo με τα παιδιά που σκοτώθηκαν. Γιατί πρέπει να σε ακούσω; Πώς αυτό σε κάνει να έχεις κάποιο ενδιαφέρον; Δεν πυροβόλησαν εσένα, εσύ μάλλον έσπρωξες κάποιο χοντρό παιδί και τη γλίτωσες, και τώρα θες να ακούσω αυτά που έχεις να μου πεις;»
Και κάπου εκεί γίνεται η ανατροπή. Ο επί χρόνια μπουφόνος κωμικός Τζιμ Κάρεϊ, ο «κλόουν» Ηλίθιος και Πανηλίθιος Τζιμ Κάρεϊ, ο ανησυχητικά καταθλιπτικός, διαταραγμένος Τζιμ Κάρεϊ, με ένα σκίτσο του, καταφέρνει πει πολλά περισσότερα από όλο αυτό το κείμενο μαζί.
[σ.σ.: η μετάφραση και το λογοπαίγνιο με το όνομα του διαβάζεται «Ο Λούι δεν μπορεί να σε δει. ΟΚ;»
Louie can’t C. K? pic.twitter.com/8Ii0GVIotK
— Jim Carrey (@JimCarrey) January 3, 2019
Ανοίγοντας ολόκληρη την εικόνα, το σκίτσο του Κάρεϊ έχει έναν πολύ μικρό ανθρωπάκο με ένα μικρόφωνο του (να στέκεται χαμηλά) μπροστά στην τεράστια φιγούρα της μαθήτριας κι ακτιβίστριας Εμα Γκονζάλες.
Διαβάστε περισσότερα:
