O Πιερ είναι ένας 75χρονος χήρος που ζει μοναχικά από τότε που έχασε την γυναίκα του. Η κόρη του, του χαρίζει έναν υπολογιστή ελπίζοντας να του εξιτάρει την περιέργεια και να τον βοηθήσει να γνωρίσει καινούριους ανθρώπους. Με την βοήθεια του Aλεξ, ενός νεαρού καθηγητή πληροφορικής, ο Πιέρ αρχίζει το «σερφάρισμα» και σύντομα ανακαλύπτει ένα site γνωριμιών. Χρησιμοποιώντας το όνομα του Aλεξ, ο Πιερ γνωρίζει μία νεαρή φυσιοθεραπεύτρια και σύντομα μαγεύεται από την γοητεία της. Αυτή αντίστοιχα μαγεύεται από το κομψό και ασυνήθιστο προφίλ του και του ζητάει να βγουν. Ο Πιερ νιώθοντας παγιδευμένος αλλά ταυτόχρονα και ενθουσιασμένος, δέχεται να βγει με την κοπέλα αλλά θα πρέπει να πείσει τον Aλεξ να πάει αυτός στην θέση του.
Δεν υπάρχουν πολλά να προσάψεις σε μια ρομαντική κομεντί που προσπαθεί λίγο παραπάνω να πειράξει τα εντελώς κλισέ της ιστορίας ενός ηλικιωμένου παραιτημένου άντρα που βρίσκει το νόημα της ζωής σε μια ηλεκτρονική ρομαντική γνωριμία και ο οποίος χρησιμοποιεί το νεαρό δάσκαλο πληροφορικής του για να κάνει τη βρώμικη δουλειά του πρώτου, δεύτερου και όσο πάει ραντεβού.
Θέλοντας να αποδείξει το δικαίωμα όλων στον έρωτα, αλλά και το χιλιοειπωμένο αλλά τελικά πάντα απαραίτητο να λέγεται γεγονός πως ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά, ο Στεφάν Ρομπελίν του «Κι αν Ζούσαμε Ολοι Μαζι;» φέρνει το μύθο του Σιρανό στην εποχή του google και στήνει ένα μικρό γαϊτανάκι παρεξηγήσεων γύρω από δύο άντρες διαφορετικών ηλικιών που γνωρίζουν τον εαυτό τους μέσα από μια «παράνομη» ιστορία.
Οι σκηνές μεταξύ των δύο - ο Πιερ Ρισάρ είναι υπέροχος στο ρόλο του 75χρονου Πιερ και ο μικρός Γιανίς Λεσπέρ τον συμπληρώνει ιδανικά - είναι και οι καλύτερες, οι πιο καλοδουλεμένες και αυτές που είναι γεμάτες νόημα για όλα όσα μπορεί να χωρίζουν και κυρίως να ενώνουν ανθρώπους που αναρωτιούνται για τα ίδια ακριβώς θέματα (τι είναι ο έρωτας, τι σημαίνει γοητεία, πως συγκινείς τον άλλον... ) παρόλο που τους χωρίζουν περισσότερες από τεσσερις δεκαετίες.
Ωστόσο δεν έχεις και πολλά να σε ενθουσιάσουν στην ανώδυνη διαδρομή των δύο ανδρών μέχρι την... ενηλικίωση.
Ο,τι φαντάζεσαι ότι θα συμβεί συμβαίνει, μερικές σκηνές λειτουργούν ευεργετικά στην κόψη του κωμικού και του ρομαντικού, ενώ λιγότερο - και προς τιμήν του Ρομπελίν - κυριαρχούν και λειτουργούν τελικά αστεία όπως η ερώτηση - κατά τη διάρκεια του μαθήματος πληροφορικής - «άνοιξες το παράθυρο;» που θα κάνει τον Πιερ να ανοίξει την... μπαλκονόπορτα.
Με έμφαση στη λέξη «ανώδυνη», τίποτα δεν θα συμβεί σε αυτή την τρυφερή ιστορία χαρακτήρων που θα σε εκπλήξει ή θα θυμάσαι για καιρό. Με τον ίδιο τρόπο που θα την παρακολουθήσεις με ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη, έτσι και θα την ξεχάσεις. Αφού πρώτα δοκιμάσεις να μπεις μια δύο φορές στη θέση των ηρώων και να αναρωτηθείς «τι θα έκανες αν».
