Βρισκόμαστε μόλις στην πρώτη μεγάλη σκηνή της ταινίας με τον ευφάνταστο τίτλο «Once Upon a Time In Venice» - όπου Venice δεν είναι η Βενετία αλλά η Venice Beach στο Λος Αντζελες. Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Στιβ Φορντ αναζητά τη χαμένη κόρη ενός πελάτη και το πρώτο βράδυ που τη βρίσκει το κάνει μαζί της. Οταν τα αδέρφια της μπουκάρουν στο σπίτι του, το σκάει από το μπαλκόνι γυμνός και με ένα σκέιτ διασχίζει τις λεωφόρους του Λος Αντζελες. Οταν τον σταματάει ένας αστυνομικός, βάζει το όπλο του στον κώλο του και σηκώνει τα χέρια ψηλά...
Εκτός από το γεγονός πως ο κώλος του Μπρους Γουίλις είναι μια χαρά παρά τα 62 του χρόνια, μοιάζει δύσκολο να κατανοήσεις το σύμπαν μιας ταινίας που είναι σαφώς κωμωδία, αλλά θυμίζει περισσότερο ένα φτηνό επεισόδιο μιας δευτεροκλασάτης τηλεοπτικής σειράς σαν αυτές που περίπου γύριζαν μέχρι σήμερα τα αδέρφια Ρομπ και Μαρκ Κάλεν (ίσως με εξαίρεση το «Lucky» του FX κι αυτό με το ζόρι) με μοναδική κινηματογραφική προϋπηρεσία το σενάριο του άθλιου «Cop Out» του Κέβιν Σμιθ πάλι με τον Μπρους Γουίλις.
Τίποτα δεν θα είναι λιγότερο χαβαλεδιάρικο ή περισσότερο ευφυές από αυτήν την πρώτη σκηνή του «κώλου» σε μια ταινία που βλέπεις, ενώ ταυτόχρονα μπορείς να σκεφτείς που ακριβώς θα πας διακοπές ή τις μέρες που ο Μπρους Γουίλις ήταν ένας πραγματικός «εναλλακτικός» σταρ του σινεμά (ναι, σου άρεσε στο «Pulp Fiction», αλλά τον χόρτασες και στα «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει» και γενικα δεν είχες και πρόβλημα με τα «Red» - αλλά μέχρι εκεί).
Η υπόθεση εξαντλείται στις εξής περιττές λέξεις που περιγράφουν την υπόθεση, αφού δεν είναι ακριβώς και υπόθεση. Μια συμμορία θα κλέψει τον αγαπημένο σκύλο του Στιβ και για να μπορέσει να τον πάρει πίσω θα πρέπει να αναλάβει μερικές βρωμοδουλειές που θα αποδείξουν το πόσο ικανός είναι. Δηλαδή μια πιο light εκδοχή του «John Wick» αφού η νέα μόδα του υποκόσμου είναι να κάνει κακό στα μικρά σκυλιά επικίνδυνων τύπων.
Σε μια αλληλουχία σκηνών που εξαντλεί το πόσο κακός (υποκριτικά μιλάμε πάντα ε;) είναι ο Μπρους Γουίλις σε ένα ρόλο που βαριέται πιο πολύ κι απ’ όταν διάβαζε το σενάριο των αδελφών Κάλεν και που και καλά είναι αστείες αλλά μοιάζουν τουλάχιστον με ανέκδοτα δημοτικού και που η ανοησία δεν τις αφήνει ούτε να εξελιχθούν ως μια βαρετή σύνθεση με αρχή μέσο τέλος, το «Once Upon a Time In Venice» κυριολεκτικά δεν βλέπεται.
Δεν υπάρχει δυστυχώς τίποτα που να αλλάζει αυτή την εντύπωση, ούτε η - γενικά θέλουμε να τη βλέπουμε περισσότερο - Φάμκε Γιάνσεν, ούτε ο - θα τον αγαπάμε ό,τι και να κάνει - Τζον Γκούντμαν, ούτε καν ο - θέλουμε να παίζει σε κάθε ταινία - Τζέισον Μομόα, εδώ στο ρόλο του αρχιμαφιόζου Spyder. Εξαντλημένοι στο τέλος του φιλμ, θα νιώθαμε μόνο τυχεροί αν κάποιος χαμήλωνε τη φωνή και μας άφηνε να ονειρευτούμε λίγες ώρες με αντηλιακό και ένα κοκτέιλ στη Venice Beach.
Και, προσοχή, δεν είναι spoiler. Επιστρέφοντας στην αρχική σκηνή και ενώ ο αστυνομικός φεύγει, ο Μπρους Γουίλις βγάζει το όπλο από τον κώλο του και αναφωνεί «Χμ, ώστε έτσι μοιάζει...». Ναι, ξέρουμε, θέλετε να το δείτε τώρα...
