O Τζέικ είναι ένα ευαίσθητο γυμνασιόπαιδο που ονειρεύεται να γίνει καλλιτέχνης. Στην κηδεία του παππού του γνωρίζει τον Τόνι και σύντομα γίνονται αχώριστοι. Αλλά η φιλία του διδύμου θα απειληθεί όταν οι γονείς του Τζέικ, που νοικιάζουν ένα χώρο στη μητέρα του Τόνι, ξεκινούν μια έριδα για το ύψος του ενοικίου.
Δύο χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο σκηνοθέτης Αϊρα Σακς μας έδωσε μια από τις καλύτερές του ταινίες, το «Η Αγάπη Είναι Παράξενη», η οποία κατάφερε να αγγίξει προσωπικά και κοινωνικά θέματα, με απαράμιλλη λεπτότητα και σεβασμό, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα και ένα μεγαλύτερο ανθρωπιστικό δράμα. Ετσι κι εδώ στην καινούργια του ταινία, «Μικροί Κύριοι», ο Σακς συνεχίζει ακάθεκτος να αφηγείται μικρές προσωπικές ιστορίες οι οποίες μιλούν για κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Αυτή την φορά, πάλι με φόντο την πόλη της Νέας Υόρκης, ο Σακς εξερευνά το πως η καθημερινότητα μιας πόλης που αλλάζει συνεχώς επηρεάζει τις σχέσεις όχι μόνο μεταξύ των ενήλικων της περιοχής αλλά, κυρίως, τον αντίκτυπο που έχει στα παιδιά και τις φιλίες τους, όταν αυτά βρίσκονται ανάμεσα σε ένα πεδίο μάχης που, εκ πρώτης όψεως, μοιάζει ως κάτι συνηθισμένο αλλά δεν παύει να είναι αδίστακτο και αμείλικτο.
Με απόλυτη μαεστρία και μεθοδικότητα, η οποία χαρακτηρίζει τις λεπτοδουλεμένες σκηνές του, ο Σακς δεν πέφτει ποτέ στην παγίδα του μελοδραματισμού, αν και θα μπορούσε πολύ εύκολα να το κάνει προκαλώντας εύκολες συγκινήσεις. Κατά την διάρκεια της ταινίας υπάρχει μια ηρεμία. Από κάτω της, όμως, στις εύθραυστες σχέσεις δύο οικογενειών που τους χωρίζουν περισσότερα πράγματα απ' όσα τους ενώνουν, υποβόσκει μια καταιγίδα, η οποία δεν ξέρεις πότε θα ξεσπάσει.
Και παρόλο που τα πάντα δείχνουν αναπόφευκτα, υπάρχουν στιγμές που και οι ίδιοι οι «μεγάλοι» της ταινίας είναι απροετοίμαστοι μπροστά στις δύσκολες καταστάσεις. Συνηθισμένοι στην απόρριψη και την απογοήτευση, είναι μουδιασμένοι ακόμα και μπροστά στην απώλεια. Δε μοιάζουν να ξέρουν πως να την αντιμετωπίσουν, παρά μόνο όταν βρίσκονται μόνοι τους πίσω από τοίχους και πόρτες και ξεσπούν εκεί σε έναν, ακόμη και τότε, βουβό θρήνο.
Οταν η ένταση μεταξύ των δυο οικογενειών φτάνει στην κορυφή της και η ρήξη δείχνει πλέον αναπόφευκτη, ο Σακς δεν παίρνει το μέρος κανενός. Μένει ένας απλός παρατηρητής της, χωρίς να επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στους μεγάλους και χωρίς καμία διάθεση να κρίνει τις όποιες πράξεις τους. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το πώς η ακατανόητη συμπεριφορά των μεγάλων, που τα παιδικά αυτά μάτια προσπαθούν τόσο μάταια να καταλάβουν, έχει επίδραση στην φιλία των δυο αγοριών πρωταγωνιστών του.
Γιατί αυτοί οι «μικροί κύριοι» και η φιλία τους που αναπτύσσεται τόσο φυσικά με το πρώτο «γεια», με την πρώτη χειραψία η οποία τους δένει σε μια σχέση τόσο δυνατή, αλλά και τα μικρά ιντερλούδια από τη ζωή τους, από τα video games που παίζουν μαζί μέχρι και τις κουβέντες τους για κορίτσια, αλλά και το ίδιο τους το μέλλον (για πάντα) μαζί, είναι όλα αυτά που σε κάνουν να επενδύσεις σε αυτή την σχέση από την πρώτη στιγμή.
Και είναι ακριβώς τότε που η ζωή χτυπά την πόρτα και ο Αϊρα Σακς της την ανοίγει διάπλατα με τον ρεαλισμό, αλλά και εκείνο το σπάνιο συναισθηματισμό που δε μπορεί παρά να σε αφήσει μουδιασμένο.
Στο επίκεντρο αυτού του μικρόκοσμου βρίσκονται οι πρωταγωνιστές του φιλμ, μικροί και μεγάλοι. Κανείς τους δεν είναι τέλειος, όλοι έχουν τα προβλήματά τους και οι Γκρεγκ Κινίαρ, Τζένιφερ Ελ και Παουλίνα Γκαρσία δίνουν στους ρόλους τους τον δυναμισμό που κρύβει από πίσω του κάτι πολύ πιο εύθραυστο. Αλλά είναι τα δυο παιδιά, οι Τίο Τάπλιζ και Μάικλ Μπαρμπιέρι, που αποτελούν την ψυχή της ταινίας. Ο ένας πιο εσωστρεφής και κλειστός χαρακτήρας και ο άλλος γεμάτος ζωντάνια, δυναμισμό και γοητεία, καταφέρνουν να σε γοητεύσουν χωρίς να προσπαθήσουν πολύ.
Οπως και στις προηγούμενες του ταινίες, έτσι κι εδώ, ο Σακς παρουσιάζει το σκληρό και αδηφάγο πρόσωπο της πραγματικότητας η οποία καταφέρνει να οδηγήσει σε τριβή τις ανθρώπινες σχέσεις, σε μια παραδοχή πως η ζωή είναι γεμάτη απογοητεύσεις και η ευκαιρία στην ευτυχία δεν παρά μόνο μια αναλαμπή την οποία, αν την χάσεις, δύσκολα την ξαναβρίσκεις. Και αυτό, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, είναι η πραγματικότητα.
