Ο Φελίξ είναι ένας αργόσχολος 40άρης Καναδός, ο οποίος ζει μοναχικά από την κληρονομιά που του άφησε ο αποξενωμένος πατέρας του. Η Μεϊρά είναι μία καταπιεσμένη, κρυφοκαλλιτέχνης, χασιδική εβραία - παντρεμένη με ραβίνο και μητέρα ενός μικρού κοριτσιού. Και οι δύο πνίγονται στους παράταιρους κόσμους τους. Εκείνος βουλιάζει κι εξαφανίζεται στην κατάθλιψή του. Εκείνη ασφυκτιά σε μία θρησκευτική παράδοση που ξεπερνά τις αντοχές της και ισοπεδώνει το πνεύμα της. Ο Φελίξ θέλει να νιώσει την καρδιά του να χτυπά, αναζητά μία έμπνευση που θα τον ξυπνήσει, κάτι που θα τον ξεκολλήσει από το χρόνιο, υπόκωφο θυμό απέναντι στους γονείς του και τη ζωή. Η Μεϊρά είναι ένα κορίτσι γεμάτο ζωντάνια, περιέργεια, πάθος - ένα πυροτέχνημα σε σιγαστήρα, λόγω του θρησκευτικού ταμπού. Οταν γνωρίζονται στο φούρνο της γειτονιάς τους στο Μοντρεάλ ξεκινούν μία πλατωνική σχέση που οδηγεί όμως με σταθερά βήματα σε μεγάλα διλήμματα κι επικίνδυνα σταυροδρόμια. Είναι έτοιμοι να παρατήσουν τα πάντα και να ξεκινήσουν τη ζωή τους, όπως την ονειρεύτηκαν; Γιατί η ευτυχία έχει ευθύνη.
Ο γαλλόφωνος Καναδός δημιουργός Μαξίμ Ζιρού («Jo for Jonathan», «Demain») παρατηρεί τους δύο ήρωές του μέσα στο αστικό περιβάλλον τους και συνθέτει χαμηλόφωνες εικόνες διακριτικής δύναμης. Αποξενωμένοι άνθρωποι κλεισμένοι σε γεωμετρικά διαμερίσματα, μόνοι, πνιγμένοι σε μία αφύσικη ησυχία, αταίριαστοι με τους υπόλοιπους της κάστας τους, κουβαλούν όλο το βάρος του κόσμου - μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούν να σηκώσουν το δικό τους.
Ο Ζιρού μοιάζει να μην ενδιαφέρεται τόσο για τον παράνομο έρωτά τους, δεν πλάθει ένα σινεμά πάθους, έκφρασης και εκτόνωσης. Περισσότερο συγκινείται και κοντοστέκεται στο πώς ο έρωτας δίνει την αφορμή για ευτυχία, ζωντάνεμα των επιθυμιών, ανάληψη ευθυνών, αποφάσεων. Η προσωπική επανάσταση, η ελευθερία, η επαναπόκτηση της ζωής μας είναι ο κεντρικός του άξονας. Το ζευγάρι ως ανίκητο σχήμα, αλλά κι ο καθένας ως ξεχωριστή οντότητα με όνειρα και ταυτότητα.
Για αυτό τους σκιαγραφεί τόσο διαφορετικούς (πολιτισμικά, θεσμικά), για αυτό τους αποτυπώνει τόσο συγκινητικά όμοιους (στην απαίτησή τους να ξεχωρίζουν, να δημιουργούν, να ερωτευτούν). Νιώθεις τον Φελίξ, παρόλο που δεν σου ανοίγεται ποτέ. Αγαπάς την ατίθαση, πεισματάρα Μεϊρά. Καταλαβαίνεις και τον ραβίνο άντρα της που αισθάνεται οικειότητα μέσα στα ίδια πράγματα που πνίγουν τη γυναίκα του. Εκτιμάς την ειλικρίνεια και το τρυφερό βλέμμα του σκηνοθέτη, σε ζεσταίνει ο ανθρωπισμός του.
Πάνω από όλα σε κερδίζουν οι άνθρωποι - ο έμψυχος μικρόκοσμος μίας μικρής ταινίας με μεγάλη καρδιά. Ο Φελίξ και η Μεϊρά - όλα όσα εμφανώς τους χωρίζουν κι όσα ανείπωτα τους ενώνουν.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη της πρωταγωνίστριας, Χαντάς Γιαρόν, στο Flix
