Τι χρονιά ήταν κι αυτή!
Το 2020 μπορεί να τελειώνει αλλά ήταν, με απόλυτη βεβαιότητα, μια από τις χειρότερες χρονιές των τελευταίων δεκαετιών και σίγουρα μια που θα θέλαμε να ξεχάσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Εκτός από τα αμέτρητα memes και τα αστεία με τα οποία προσπάθησαν κάποιοι να δώσουν μια πιο ανάλαφρη νότα σε μια χρονιά γεμάτη από τραγικά γεγονότα, πολλοί ήταν εκείνοι που χαρακτήρισαν όλα όσα περάσαμε φέτος ως ένα επεισόδιο του «Black Mirror», ίσως το πιο ζοφερό και αυτό που ξεπερνάει ακόμα και τις πιο σουρεαλιστικές, εξωφρενικά σκοτεινές πτυχές των εμπνευστών του
Κάτι τέτοιο φαίνεται πως σκέφτηκε και ο δημιουργός της σειράς, ο Τσάρλι Μπρούκερ, ο οποίος αποφάσισε να κάνει ένα μικρό και αναγκαίο διάλειμμα από τη σειρά, θεωρώντας πως θα ήταν απερίσκεπτο εκ μέρους του να παρουσιάσει νέα επεισόδια μέσα σε αυτές τις αβέβαιες στιγμές που ζούμε, και πως θα ήταν προτιμότερο να προσφέρει γέλια αντί για τρόμο, με ένα κινηματογραφικό γεγονός θεραπευτικών ιδιοτήτων που χρειαζόμαστε όλοι για να γιορτάσουμε το τέλος της χρονιάς αυτής, σηκώνοντας μπροστά ης επιδεικτικά το μεσαίο δάχτυλο και σατιρίζοντας όλα όσα συνέβησαν φέτος. Κι όλα αυτά με μια ευχή: «Death to 2020».
Too soon? Ισως…
H αλήθεια είναι πως όλες οι (σωστές) προθέσεις βρίσκονται εκεί. Ο Μπρούκερ μαζί με τους υπόλοιπους 17 (!) σεναριογράφους του, δημιούργησαν ένα mockumentary το οποίο, μέσα σε 70 λεπτά περίπου, και μέσα από μια σειρά συνεντεύξεων από σχεδόν φανταστικούς χαρακτήρες, προσπαθεί να προσεγγίσει με μια πιο αστεία και ανάλαφρη ματιά την πανδημία του κορωνοϊού, το Brexit, την πολιτική του Τραμπ και τις αμερικάνικες εκλογές, αλλά και το κίνημα του #BlackLivesMatter κι όλα αυτά παρέα με μια ομάδα άκρως ταλαντούχων ηθοποιών.
Μόνο που οι προθέσεις, όσο καλές κι αν είναι, δεν αρκούν και γρήγορα αρχίζει κάποιος να νιώθει την παραφωνία από ένα κακογραμμένο (στο πόδι) σενάριο γεμάτο από ανακυκλωμένα και άνοστα αστεία, από τα οποία ελάχιστα βρίσκουν το στόχο τους για να προσφέρουν γέλια συνοδευόμενα με εικόνες και βίντεο από μερικές από τις πιο τραγικές στιγμές της χρονιάς, ενώ η προσπάθειά του Μπρούκερ για πολιτική σάτιρα δείχνει τόσο επιφανειακή και τεμπέλικη που νομίζεις πως γράφτηκε από το Γραφείο Τύπου του Ντόναλντ Τραμπ.
Το 2020 ήταν ήδη αρκετά κακό και η αλήθεια είναι πως δεν χρειαζόμαστε μια ακόμη χειρότερη «κωμική» ανασκόπηση για να μας το θυμίζει.»
Αυτό που κάνει την ταινία να μην βουλιάξει τελείως είναι το υπέροχο καστ της και η επιμονή μερικών από αυτούς να δώσουν κάτι το παραπάνω στους τόσο generic ρόλους τους. Από τη μία μπορεί ο Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, ως πολιτικός ρεπόρτερ στον Λευκό Οίκο, κι ο Χιου Γκραντ, ως ρατσιστής ιστορικός, ο οποίος πιστεύει πως τα γεγονότα του «Star Wars» και του «Game of Thrones» έχουν γίνει στην πραγματικότητα, να χάνουν γρήγορα το ενδιαφέρον τους με επαναλαμβανόμενα αστεία, ενώ η Λέσλι Τζόουνς ως ψυχολόγος, η Λίζα Κούντροου ως εκπρόσωπος του Ντόναλντ Τραμπ η οποία πιστεύει πως τα μίντια θέλουν να σωπάσουν τους Ρεπουμπλικάνους, ο Σάμσον Κάγιον ως ο γιατρός ο οποίος κανείς δεν θέλει να ακούσει, η Τρέισι Ούλμαν στο ρόλο μιας καρικατουρίστικης Βασίλισσας Ελισάβετ, ο Τζο Κίρι ως ένας millennial influencer και YouTuber και ο Κουμάιλ Ναντζιάνι στο ρόλο του δισεκατομμυριούχου tech guru, ο οποίος κάνει τον Ιλον Μασκ να μοιάζει «γατάκι», δεν αξιοποιούνται τόσο ώστε να αναδείξουν την ιδιοτροπία των χαρακτήρων τους. Είναι οι κοινοί άνθρωποι όπως η Κριστίν Μιλιότι, ως η προσωποποίηση όλων εκείνων των «Κάρεν» γυναικών και η Νταϊάν Μόργκαν στον ρόλο μιας Βρετανίδας η οποία κάνει binge το θρίλερ των Αμερικάνικων εκλογών και έχει δημιουργήσει πολλαπλές προσωπικότητες για να μην νιώθει μόνη, που δίνουν στην ταινία τις απαραίτητες δόσεις μαύρου χιούμορ που χρειάζεται, σώζοντάς την από την απόλυτη αποτυχία.
Προσπαθώντας να χωρέσει όσα περισσότερα γεγονότα μπορεί, ο Τσάρλι Μπρούκερ δεν βρίσκει ποτέ τον τρόπο να ισορροπήσει πάνω στην κωμωδία και την πολιτική σάτιρα και να παρουσιάσει όλο αυτό ως ένα αντίδοτο στο δηλητήριο των ημερών και ως καθαρτικό για την ψυχή, προσφέροντας τελικά ως δικό του «εμβόλιο» κατά της πανδημίας μια άνοστη παρωδία, η οποία έχει ξεχαστεί με το που πέσουν οι τίτλοι τέλους. Το 2020 ήταν ήδη αρκετά κακό και η αλήθεια είναι πως δεν χρειαζόμαστε μια ακόμη χειρότερη «κωμική» ανασκόπηση για να μας το θυμίζει.
