Αφήνοντας πίσω το κοσμοπολίτικο αέρα της δεύτερης ταινίας του 2011 και φέρνοντας μνήμες από την πρώτη ταινία του 2006, το τρίτο μέρος των «Αυτοκινήτων» επενδύει στην πάλη ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο, ζωντανεύοντας μνήμες από τις καλύτερες στιγμές της Pixar (και, ναι, εννοούμε εκείνο το σπαραξικάρδιο τρίτο μέρος του «Toy Story»).
Εδώ ο Κεραυνός ΜακΚουίν συνεχίζει τους αγώνες σαν να μην τρέχει τίποτα, όταν ανακαλύπτει πως φυσικά υπάρχει μια νέα γενιά αυτοκινήτων που τρέχει πιο γρήγορα και που δεν είναι διατεθειμένη να κάνει χώρο για τους συνταξιούχους προγόνους της. Το πείσμα του θα τον οδηγήσει στην απομόνωση και μετά από παραίνεση της ομάδας του θα ξαναβγει στην προπόνηση αποφασισμένος να κερδίσει τον πρώτο των πρώτων, τον Τζάκσον Στορμ. Μαζί με την προπονήτριά του θα εγκαταλείψει τις σύγχρονες εγκαταστάσεις που θα του εξασφαλίσουν την ίδια εξελιγμένη τεχνική με τον Στορμ και θα βγει στις παραλίες, στους δρόμους και στις ξεχασμένες αμερικανικές πόλεις για να προπονηθεί με τον παλιό τρόπο που έκαναν όλοι οι δάσκαλοί του.
Σαν άλλος Ρόκι Μπαλμπόα (τον θυμάστε να τρέχει στα σκαλιά πάνω κάτω, ενώ ο Ντολφ Λούντγκρεν έκανε προπόνηση σε υπερσύγχρονο γυμναστήριο στο «Rocky ΙV»), ο Κεραυνός ΜακΚουίν θα γίνει για ακόμη μια φορά το σύμβολο της παράδοσης για την Pixar και μαζί ένας αρχετυπικός ήρωας στην ίδια λίστα που βρίσκονται εδώ και χρόνια ο Νέμο, ο Γούντι, ο Καρλ του «Up» και εκείνος ο μοναχικός Wall-E, επιζών και μετά το τέλος του κόσμου. Και μαζί ο πιο μοντέρνος ήρωας που γνωρίσατε ποτέ.
Για πολλή ώρα το «Αυτοκίνητα 3» μοιάζει με μια αξιοπρεπή αλλά κάτω του μετρίου συνέχεια μιας (όχι αγαπημένης έτσι κι αλλιώς και δίκαια από την κριτική) σειράς που δεν έχει ανάγκη από άλλες ταινίες και τελικά δεν καταφέρνει ποτέ να γίνει η μεγάλη ταινία που θα μπορούσε - ένας ύμνος πάνω στο χάσμα γενεών και ταυτόχρονα ένας οδηγός επιβίωσης για όσους αντιστέκονται στην «απόσυρση».
Εδώ όμως βρισκόμαστε σε μια ταινία της Pixar και αυτό σημαίνει ότι ακόμη και μέσα σε ένα (υπερβολικά) παιδικό περιβάλλον που υπολείπεται σε τόλμη και χιούμορ υπάρχουν σκηνές ανθολογίας (ο αγώνας στο Thunder Hollow), σκηνές πραγματικής συγκίνησης (η ιστορία της Κρουζ Ραμίρεζ) και σκηνές που πάνω ακόμη και από την σχεδιαστική τους τελειότητα βάζουν πάντα το συναίσθημα.
Λίγο πριν το τέλος, ανακαλύπτεις ξανά το λόγο για τον οποίο το «Cars» υπήρξε πάντα το πιο «δύσκολο» προϊόν της Pixar, αυτό που παρά την πάντα πιο παιδική του υφή υπήρξε με κάποιο τρόπο το πιο κλασικό απ’ όλα τα αλλά και αυτό που σαν τον ήρωά του πίστεψε πως θα μπορέσει να τρέχει αιωνιώς χωρίς κανείς να το προσπεράσει...
