Ο Αϊμάν είναι ένας 28χρονος σωφρονιστικός υπάλληλος, που πρόσφατα μεταφέρθηκε στη μεγαλύτερη φυλακή της περιοχής. Ζει με τη μεγαλύτερη αδελφή του σε ένα μικρό συγκρότημα κατοικιών. Στο νέο χώρο εργασίας του, γίνεται φίλος με τον 65χρονο Ραχίμ, που, όπως αποδεικνύεται, είναι ο επικεφαλής των δημίων της φυλακής κι ένας από τους πιο δραστήριους εκτελεστές στον κόσμο. Όταν ξαφνικά ο βοηθός του Ραχίμ παραιτείται, ο Ραχίμ προτείνει στον νέο του φίλο να γίνει ο μαθητευόμενος του. Αυτό ταράζει τον Άιμαν, αφού ο Ραχίμ ήταν ο εκτελεστής του πατέρα του. Μπορεί ο Αϊμάν να αγνοήσει τη συνείδησή του και το παρελθόν που τον στοιχειώνει και να γίνει ο μαθητής του δημίου;
Το να κάνεις ένα φιλμ για κάτι τόσο έντονα φορτισμένο, κοινωνικά, ηθικά, συναισθηματικά όσο η θανατική ποινή, είναι λογικό να ξεκινά από εξίσου έντονά φορτισμένες προθέσεις. Κάτι που δεν αποτελεί πάντα τον καλύτερο κινηματογραφικό σύμβουλο. Στην περίπτωση του «Μαθητευόμενου» όμως ο Μπου Τζανφένγκ δοκιμάζει να κάνει κάτι πολύ πιο σύνθετο από ένα φιλμ καταγγελίας κοιτάζοντας την ιστορία και τους χαρακτήρες του από την πλευρά των ανθρώπων. Εκείνων που τραβούν τον μοχλό της καταπακτής που, ανοίγοντας, στέλνει έναν άνθρωπο στην ανυπαρξία, αλλά κι εκείνων που πρέπει να αντιμετωπίσουν την απώλεια και τον θάνατο.
Στην περίπτωση του ηρώα του, αυτές οι δυο πλευρές ενός τόσο επώδυνου δίπολου θα συναντηθουν όταν ο νεαρός ιδεαλιστής δεσμοφύλακας θα κληθεί να δουλέψει ως βοηθός του εκτελεστή που ήταν υπεύθυνος για τον θάνατο του πατέρα του. Ομως αυτή η εξαιρετικά δραματική κορύφωση, δεν αποτελεί παρά την αρχή μιας διαδρομής που δεν θα είναι καθόλου προβλέψιμη αφού το φιλμ δοκιμάζει να εξερευνήσει με διακριτικό μα ταυτόχρονα ασφυκτικά έντονο τρόπο, τις σύνθετες αποχρώσεις στην ψυχοσύνθεση και την ζωή των χαρακτήρων του.
Και μη μένοντας απλά στο περιβάλλον της φυλακής, το φιλμ μιλά με αφαιρετικό μα αποτελεσματικό τρόπο για την σκιά που μπορεί να ρίχνει η εφαρμογή μιας πρακτικής όπως η θανατική ποινή σε μια ολόκληρη κοινωνία, τα ηθικά και φιλοσοφικά ζητήματα που εγείρει για την τιμωρία την συγχώρεση, την εκδικητική φύση της δικαιοσύνης.
Ατμοσφαιρικό, μελαγχολικό, με τον τρόπο του βαθιά πολιτικό, το φιλμ του Τζανφένγκ κατορθώνει να αναδείξει την πολυπλοκότητα του θέματός του δίχως να καταφεύγει σε απλουστεύσεις και να αποφύγει τις προφανείς καταγγελίες. Αντίθετα χτίζει ένα φιλμ που κοιτάζει την ανθρώπινη πλευρά σε κάτι τόσο απάνθρωπο όσο η θανατική ποινή και μέσα από τους σύνθετους χαρακτήρες της θλιμμένης ιστορίας του να δει την μεγαλύτερη εικόνα του τρόπου που μια πρακτική όπως αυτή, ορίζει την συνείδηση μιας ολόκληρης χώρας.
