Φωτογράφος, αυτοσχέδιος κινηματογραφιστής, ακτιβιστής και μια από τις πιο αεικίνητες φιγούρες της αθηναϊκής queer κουλτούρας που δεν ξεχνάς εύκολα, ο Μενέλας συνεχίζει απτόητος να κάνει το σινεμά που του αρέσει: ένα μείγμα από ερωτικές, underground, αστείες ιστορίες που εξερευνούν με τον δικό τους τρόπο τη διαφορετικότητα.
Στο «Symposium: An Athenian Rawmance» που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Λος Αντζελες, μέρος της έκθεσης He 2017 ταξίδεψε στο Βερολίνο (Berlin Porn Film Festival), στην Αργεντινή (Asterisco Film Festival), στην Σουηδία (Winter Wonder World – Queer edition - Cinema Queer), στην Αυστρία (Porn Film Festival Vienna) και θα προβληθεί στο Outview Film Festival 2018 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας στις 22 Απριλίου, ο Μενέλας αφηγείται μια ερωτική ιστορία που μιλάει για όλα: από τον Πλάτωνα μέχρι τον ακτιβισμό και από το ματσίσμο μέχρι το πώς θα μπορούσε να είναι μια ιδανική ατραξιόν για τον γκέι τουρισμό στη χώρα!
Στο Flix, o Μενέλας μιλάει για το πώς κατάφερε να γυρίσει την ταινία σε φυσικές τοποθεσίες και με φόντο την Ακρόπολη, για την πρόοδο της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στη διαφορετικότητα, για την άβολη θέση ενός σκηνοθέτη πορνό, για τη θέση του στη queer κινηματογραφική κουλτούρα αυτής της χώρας.
Διαβάστε περισσότερα για τον Μενέλα και τα έργα του στο επίσημο site του Civil Desobedience
Τι είναι το Symposium: An Athenian Rawmance;
To Symposium: An Athenian Rawmance είναι μια art-porn ταινία. Με δάνεια από την αφηγηματική τεχνική του Πλάτωνα «ενθετική αφήγηση μέσα στην κύρια αφήγηση» από το «Συμπόσιο». Η ταινία δεν αφήνει καμία θεματική ανέγγιχτη: από το ίδιο το Συμπόσιο, τη φύση της αγάπης, την αρχαιοελληνική φεμφοβία, τον σύγχρονο λοατκι+ ακτιβισμό στην Ελλάδα και το μόχθο για ανδροπρεπή εμφάνιση στην γκέι κοινότητα. Γυρισμένο σε τοποθεσίες στο κέντρο και παράλια των Αθηνών, ένας Ιταλός τουρίστας μαθαίνει τα πάντα για την Ελληνική κουλτούρα. Χαριτολογώντας θα την χαρακτήριζα τουριστική ταινία.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα;
Από σπόντα ήρθε η ιδέα. Σχεδιάζαμε με τον Darras Hole να κάνουμε ένα mockumentary για έναν λοατκι ακτιβιστή που είναι πολύ ενοχλητικός και τα λέει όλα λάθος, το οποίο όμως να περιέχει και αληθινές σκηνές σεξ. Μια μέρα που θα πηγαίναμε στην παραλία μου είπε ότι βρήκε κάποιον να παίξει στην ταινία. Αφού γυρίσαμε την σκηνή σεξ μου ήρθε η ιδέα να μιλήσουν οι εραστές για το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα, μου άρεσε τόσο πολύ αυτό που έγινε, οπότε άλλαξα πορεία πλεύσης και επικεντρώθηκα στο «Συμπόσιο».
Τι είναι το πιο άβολο όταν γυρνάς πορνό;
Η προσπάθεια να μην σκοτωθώ στα βράχια! Η μέθοδος που χρησιμοποίησα ήταν ντοκιμαντέρ, το ζευγάρι εκείνο είχε μόλις γνωριστεί το προηγούμενο βράδυ και ήταν μέσα στις καύλες, ξεκίνησαν χωρίς να με ρωτήσουν και δεν έκανα καμία παρεμβολή. Γενικώς όταν έχεις να κάνεις με γυμνό ή σεξ πρέπει να κάνεις τον ηθοποιό ή μοντέλο να νιώσει άνετα και ερωτικά, να χτίσεις σχέση εμπιστοσύνης, αλλά οι δικοί μου δεν είχαν κανένα πρόβλημα!
Πόσο εύκολο ήταν να γυριστεί η ταινία στην Αθήνα και σε φυσικές τοποθεσίες;
Για την παραλία είχαμε το θέμα της πρόσβασης. Επρεπε ουσιαστικά να κάνουμε λίγο αναρρίχηση για να φτάσουμε και να φύγουμε σχετικά στεγνοί. Στο κέντρο της Αθήνας είχαμε το άγχος να μην μας δούνε, αλλά ένας από τους ηθοποιούς ήξερε το ιδανικό σημείο για το γύρισμα: και με θέα Ακρόπολη και σχετικά απομονωμένο.
Πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία έχει γίνει πιο ανεκτική αλλά όχι αναγκαστικά λιγότερο ομοφοβική, με εξαίρεση μια μεγάλη μερίδα της νέας γενιάς. Από την μία έχουμε καταφέρει πολλά σημαντικά πράγματα κινηματικά, από την άλλη ζούμε ακόμα υπό την σκιά του ΕΣΡ ή του δικαστηρίου που αθώωσε τον Αμβρόσιο. Μπορώ να πω όμως ότι αυτές οι μικρές ασφαλείς φούσκες μέσα στις οποίες μπορούμε να έχουμε ελεύθερη έκφραση έχουν μεγαλώσει σημαντικά.
Το Queer σινεμά στην Ελλάδα έχει τη δική του μικρή παράδοση. Εσύ που τοποθετείς τον εαυτό σου;
Σίγουρα τοποθετούμαι μέσα σε αυτή την παράδοση. Το σινεμά που κάνω είναι queer και όχι μόνο λόγω θεματολογίας, με ενδιαφέρει το διαφορετικό και το περιθωριακό. Ακόμη και τεχνικά αυτό που κάνω είναι low-budget, μη-συμβατικό και μη-εμπορικό. Κύριος εμπνευστής μου για το art-πορνό είναι ο Παναγιώτης Ευαγγελίδης (μόνιμος συνεργάτης του Πάνου Χ. Κούτρα) που ουσιαστικά με εισήγαγε στον κόσμο αυτό και τον ευχαριστώ πολύ. Στο Outview Film Festival που θα ξεκινήσει στις 19 Απριλίου στην Ταινιοθήκη θα είμαι μέρος ενός πάνελ για το ελληνικό queer σινεμά, εκεί ελπίζω να μάθω καλύτερα που τοποθετώ τον εαυτό μου σε σχέση με αυτό.
Η συνεργασία με τον Γιάννη Παπαϊωάννου (Ion) στη μουσική της ταινίας πώς προέκυψε; Τι ήταν αυτό που έδωσε στην ταινία;
Είχα πολύ συγκεκριμένο ήχο που ήθελα να έχει η μουσική επένδυση της ταινίας, είχα μοντάρει τις σκηνές της σε κομμάτια από το πρώτο άλμπουμ των Survive (υπογράφουν τη μουσική του «Stranger Things») αλλά δεν ήξερα ποιος θα μπορούσε να γράψει τέτοια μουσική για μένα. Η απάντηση ήρθε τυχαία, στην ετήσια ομαδική έκθεση queer φωτογραφίας και βίντεο που διοργανώνω (Civil Disobedience) κάποιος μου έφερε ένα ηχητικό κομμάτι για να συνοδεύει την φωτογραφία του πού είχε την μουσική του Γιάννη. Η μουσική του ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνα και βρεθήκαμε σπίτι του να το συζητήσουμε. Το θυμάμαι ακόμα σαν σκηνή ταινίας, είδαμε την ταινία μαζί με την σύντροφό του, η οποία έφτιαχνε ένα βραχιολάκι. Το να δείχνω γκέι σεξ σε ένα στρέιτ ζευγάρι και να συζητάμε για τα χρώματα και τα κύματα, έτσι απλά. Η μουσική του Γιάννη είναι η μαγεία που απογειώνει την ταινία και ανυψώνει τις σκηνές του σεξ σε ένα αισθησιακό επίπεδο.
Πώς προέκυψε η πρεμιέρα στο Λος Αντζελες και γιατί αργήσαμε τόσο καιρό να δούμε την ταινία στην Ελλάδα;
Συμμετείχα ως φωτογράφος σε μια ομαδική queer έκθεση σε γκαλερί στο Λος Αντζελες τον Απρίλιο του 2017. Καθώς μόνταρα την ταινία είδα ότι ταιριάζει πολύ στο θέμα της έκθεσης και την έστειλα στον επιμελητή των βίντεο, του άρεσε πολύ και επέμενε να την παρουσιάσει ως παγκόσμια πρεμιέρα. Στην Ελλάδα άργησε κυρίως γιατί το Outview ακυρώθηκε πέρυσι και λόγω της φύσης της η ταινία δεν είναι εύκολο να παιχτεί αλλού. Σύντομα θα είναι διαθέσιμη σε διεθνή σελίδα ερωτικών ταινιών.
Πόσα έχουν αλλάξει στην Ελλάδα σε σχέση με την ελευθερία της έκφρασης; Είναι η χώρα λιγότερο ομοφοβική πλέον ή όχι;
Πιστεύω ότι η κοινωνία έχει γίνει πιο ανεκτική αλλά όχι αναγκαστικά λιγότερο ομοφοβική, με εξαίρεση μια μεγάλη μερίδα της νέας γενιάς. Από την μία έχουμε καταφέρει πολλά σημαντικά πράγματα κινηματικά, από την άλλη ζούμε ακόμα υπό την σκιά του ΕΣΡ ή του δικαστηρίου που αθώωσε τον Αμβρόσιο. Μπορώ να πω όμως ότι αυτές οι μικρές ασφαλείς φούσκες μέσα στις οποίες μπορούμε να έχουμε ελεύθερη έκφραση έχουν μεγαλώσει σημαντικά.
Διαβάστε και δείτε ακόμη: «Κάνε την προσβολή τους, τιμή σου»: Αυτή είναι η μεγάλη επιστροφή του Outview
