Ο Στέφανος Κακαβούλης γεννήθηκε στην Αυστραλία, σπούδασε σκηνοθεσία στο ΙΕΚ Ακμή και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Γιώργου Αρμένη και από το 2004 ασχολείται με το θέατρο ως ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας. Σαν κινηματογραφιστής έχει σκηνοθετήσει μια ταινία μικρού μήκους («Βάρυπνα» το 2006), μια ταινία μεσαίου μήκους («Διονυσιακή Νύχτα» το 2009) και τρία ντοκιμαντέρ («Συντήρηση της Ακαδημίας Αθηνών» το 2008, «Ο περίπατος του Παράσχου» το 2010 και το «Καπνίζουν Παρελθόν» το 2011).
Στο Flix μιλάει για το τι ήταν αυτό που τον συγκίνησε στα φουγάρα της Αθήνας, τα παραμύθια που έπλαθε με τη φαντασία του όταν ήταν μικρός και για τον πολιτισμό ως μοναδικό παράθυρο ελπίδας μέσα στην...κρίση!
Τι είναι το «Καπνίζουν Παρελθόν»;
Το «Καπνίζουν Παρελθόν» είναι ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους που αποτελεί την καταγραφή των εναπομείνασων καμινάδων από τις φάμπρικες της Αθήνας καθώς και τη συμβολική και ιστορική αξία που τους έχει προσδώσει η Ιστορία και η Τέχνη.
Πως ξεκίνησε η ιδέα του ντοκιμαντέρ;
Από την ανάγνωση ενός άρθρου στην εφημερίδα «Εθνος» πριν δύο χρόνια, αν θυμάμαι καλά, που ήταν αφιερωμένο σε κάποιες καμινάδες που αποτελούν διατηρητέα μνημεία.
Τι ήταν αυτό που σας ενδιέφερε στα φουγάρα; Τι συμβολίζουν για εσάς μέσα στο αστικό τοπίο;
Κατ’ αρχάς βρίσκουν αναφορά στις παιδικές μου αναμνήσεις μιας και ο δρόμος προς το δημοτικό σχολείο που πήγαινα στο Ν. Ηράκλειο Αττικής πέρναγε μπροστά από μια καμινάδα, που έστεκε μόνη της στην άκρη ενός άδειου οικοπέδου. Η φαντασία μου την είχε γεμίσει με διάφορες μυστηριώδεις ιστορίες: φυλακισμένες πριγκίπισσες, φαντάσματα κ.α.
Κατά δεύτερον ο όγκος και η επιβλητική τους παρουσία τους με συγκινούν και μου προκαλούν δέος.
Τρίτον και σημαντικότερον, η ιστορική μνήμη που κουβαλούν καλύπτει ένα μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας. Η μορφή τους είναι ταυτισμένη με την βιομηχανική επανάσταση.
Πόσο δύσκολο ήταν να ολοκληρωθεί αυτό το ντοκιμαντέρ; Πιστεύετε ότι υπάρχει επαρκής υποστήριξη για το ντοκιμαντέρ σήμερα;
Δ ύ σ κ ο λ ο με έμφαση και βάρος στο κάθε γράμμα της λέξης. Σκεφτείτε ότι είναι αποτέλεσμα προσπάθειας σχεδόν ενός μόνο ανθρώπου. Και της αφιλόκερδης συμμετοχής κάποιων φίλων.
Καθόλου επαρκής η υποστήριξη. Κι είναι μεγάλο πλήγμα αυτό για τον πολιτισμό της χώρας αυτό γιατί, αν κάποιο κινηματογραφικό είδος μπορεί να επηρεάσει και να ταρακουνήσει τα κοινωνικά δεδομένα, αυτό είναι το ντοκιμαντέρ.
Τι θέση πιστεύετε ότι έχει το ντοκιμαντέρ ως κινηματογραφικό είδος σε μια εποχή κρίσης;
Μην ξεχνάμε πως η κρίση που βιώνουμε σήμερα δεν είναι οικονομική αλλά πολιτισμική…και πάει χρόνια πίσω. Αρα μόνον η στροφή στον πολιτισμό μπορεί να μας ανοίξει ένα παράθυρο ελπίδας. Πόσο μάλλον το ντοκιμαντέρ που αποτελεί καταγραφή πραγματικών γεγονότων ιδωμένα μέσα από καλλιτεχνική ματιά!
To «Καπνίζουν Παρελθόν» προβάλλεται την Παρασκευή 9 Μαρτίου στις 17.30 στην αίθουσα «Φρίντα Λιάππα» και τη Δευτέρα 12 Μαρτίου στις 12.30 στην αίθουσας «Τζον Κασσαβέτης».
Διαβάστε περισσότερα για το 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
