Η ιδέα του για την ταινία πηγαίνει πίσω στο 1928 αμέσως μετά τα γυρίσματα του «Πάθους της Ζαν Ντ' Αρκ» το 1927. Το πρώτο draft του σεναρίου ήταν έτοιμο το 1930 και σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, ο στόχος του ήταν «να βγάλει την εικόνα του Ιησού από την μελαγχολική, ζοφερή εικόνα που του αποδίδει η εκκλησία και να τον φέρει στην φύση, όπου ο ίδιος λάτρευε να βρίσκεται και να δείξει ότι δεν περιπατούσε στα σύννεφα, αλλά στην γη σαν όλους τους ανθρώπους».
Ο Ντράγιερ προφανώς δεν ήθελε να μεταφέρει την θεϊκή φύση του Ιησού στο σινεμά, αλλά να μιλήσει για την ανθρώπινη φύση του. Γι αυτό τον σκοπό, μελέτησε με επιμονή και πάθος κάθε διαθέσιμη ιστορική πηγή ακόμη κι αν δεν είχε σκοπό να κάνει μια απόλυτα ρεαλιστική ταινία. «Για να μπορέσεις να αφαιρέσεις από την πραγματικότητα, θα πρέπει να ξέρεις την πραγματικότητα μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια, θα πρέπει να υπάρχει μια συνομιλία ανάμεσα στην αλήθεια των συναισθημάτων και την αλήθεια των πραγμάτων», έγραφε ο Ντράγιερ.
Ανάμεσα στους μύθους που ήθελε να σβήσει από την ιστορία του Ιησού με την ταινία του ο Ντράγιερ, ήταν αυτός «που θέλει τους Εβραίους να είναι υπεύθυνοι για τον θάνατο του Ιησού». Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβεις το γιατί: Το 1949, ο σκηνοθέτης άρχισε να δουλεύει και πάλι το σενάριό του, σε μια περίοδο που ανέπνεε ακόμη την δυσωδία του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου.
Ο Ντράγιερ ήθελε να δώσει τον ρόλο του Ιησού σε έναν Εβραίο ηθοποιό και να κάνει σαφές μέσα από την ιστορία του ότι ο Ιησούς ήταν και ο ίδιος Εβραίος. Το σενάριο για το φιλμ του, ολοκληρώθηκε τελικά το 1950 και ο Ντράγιερ είχε ήδη βρει χρηματοδότη για το σχέδιο, ο οποίος, μαζί με την τελειομανία τους ίδιου του Ντράγιερ, υπήρξε ένας από τους βασικούς λόγος που η ταινία δεν γυρίστηκε ποτέ.
Ο Μπλέβινς Ντέιβις ήταν ένας πολυεκατομμυριούχος θεατρικός παραγωγός που θαύμαζε βαθιά τον Ντράγιερ και το έργο του και που ήθελε να τον βοηθήσει να πραγματοποιήσει το όραμά του. Ο Ντέιβις πλήρωσε τον σκηνοθέτη για να δουλέψει το σενάριο του για έναν χρόνο και στη συνέχεια ταξίδεψαν μαζί στο Χόλιγουντ για να διερευνήσουν εκεί τις τεχνικές δυνατότητες της παραγωγής.
Ο Ντράγιερ επισκέφθηκε όλα τα στούντιο, εξερεύνησε τις δυνατότητες που του προσέφεραν, έμαθε τα πάντα για τις τεχνικές απαιτήσεις μια τέτοιας φιλόδοξης παραγωγής, μόνο που στην διάρκεια της παραμονής του εκεί, είχε μια καινούρια ιδέα. Να νοικιάσει ένα πλοίο, να το φορτώσει με όλον τον εξοπλισμό, να δημιουργήσει πάνω του ένα εργαστήριο εμφάνισης κι επεξεργασίας του φιλμ και να ταξιδέψει μέχρι το Ισραήλ για να γυρίσει το φιλμ εκεί.
Οταν ο Ντέιβις άκουσε την ιδέα, παρά το γεγονός ότι είχε μέχρι τώρα ικανοποιήσει κάθε απαίτηση του Ντράγιερ, αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να εγκαταλείψει την ταινία. Αποσύρθηκε από το σχέδιο και σταμάτησε να απαντά στις επιστολές του Ντράγιερ.
Οπως ήταν φυσικό, το σχέδιο ναυάγησε. Λίγο καιρό αργότερα, ο Κάρλο Πόντι που είχε μάθει την περιπέτεια του φιλμ προσφέρθηκε να κάνει εκείνος την παραγωγή, με τους όρους που ήθελε ο Ντράγιερ. Ο Ντράγιερ ζήτησε μια εβδομάδα για να το σκεφτεί και σύμφωνα με μαρτυρίες ανθρώπων που τον έζησαν από κοντά ο Ντράγιερ αποφάσισε να αρνηθεί καθώς δεν ήθελε η ταινία του να γίνει με χρήματα Ρωμαίων, των ανθρώπων που καταδίκασαν τον Ιησού στην σταύρωση του.
Ετσι η ταινία δεν γυρίστηκε ποτέ και το φιλμ έγινε μια ακόμη από εκείνες τις ταινίες (όπως ο «Ναπολέων» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ) που δεν είδαμε ποτέ.
Διαβάστε ολόκληρο το σενάριο του φιλμ και δείτε ένα απόσπασμα από την μόνη φορά που ο Ντράγιερ απεικόνισε τον Ιησού στο σινεμά, στο «Leaves from Satan's Book» παρακάτω.
Tags: καρλ ντράγιερ
