Δεν προετοιμάζω ούτε προκαταβάλω οτιδήποτε. Είναι θέμα αρχής για μένα, να φτάνω σε μια ταινία σαν άγραφο χαρτί. Δεν μαθαίνω καν τα λόγια μου από πριν. Με αυτό τον τρόπο νιώθω ελεύθερη και καθαρή.
Οταν παίζω έναν ρόλο είμαι ταυτόχρονα δυο πλάσματα. Το ένα παρατηρεί την απόσταση ανάμεσα σε μένα και την κάμερα, προσέχοντας να σταθώ στα σωστά σημεία. Και υπάρχει ένα ακόμη που οδηγείται από μια εσωτερική φωτιά από έναν απολαυστικό φόβο. Το ένα μέρος μου ξέρει πόσο μακριά μπορεί να φτάσει και το άλλο αναρωτιέται αν η φωτιά που το καίει είναι αρκετά καυτή. Κι έτσι, ξαφνικά, όλα τυλίγονται στις φλόγες...
Δείτε ακόμη: Αντίο στη Ζαν Μορό
Ασανσέρ για Δολοφόνους του Λουί Μαλ (1958)
Αν και η καριέρα της μετρούσε ήδη αρκετές ταινίες, η Ζαν Μορό έλαμψε με την ένταση μιας συγκλονιστικής σταρ στην πρώτη της αυτή συνεργασία με τον Λουί Μαλ. Στο ύφος ενός φιλμ νουάρ αλλά με την ανάσα της νουβέλ βαγκ να το εμψυχώνει και την μουσική του Μάιλς Ντέιβις να δίνει τον τόνο, η Μορό υποδύεται συγκλονιστικά την γυναίκα που οργανώνει με τον εραστή της την δολοφονία του άντρα της και παραδίδει μια σπουδαία εκδοχή μιας απόλυτα δικής της φαμ φατάλ.
Οι Εραστές (1958) του Λουί Μαλ
Το φεστιβάλ Βενετίας αναγνώρισε την σπουδαία ερμηνεία της δίνοντάς της ένα βραβείο, οι Αμερικανοί σοκαρίστηκαν με την ελευθεριότητα μιας ταινίας που δίνει σε μια γυναίκα την άνεση να αγαπήσει και να απατήσει, ο Λουί Μαλ ερωτεύτηκε την πρωταγωνίστριά του και η Ζαν Μορό καθιερώθηκε ως ένα ερωτικό σύμβολο. Μοναδικά μαγνητική, η ίδια δεν έβλεπε τον εαυτό της ως μια όμορφη γυναίκα απλά έλεγε πως «οι σκηνοθέτες μου έβλεπαν πάνω μου την ανάκλαση της γυναίκας των ονείρων τους».
Η Νύχτα του Μικελάντζελο Αντονιόνι (1961)
Σε αυτό το πορτρέτο της μονοτονίας του ζευγαριού και της σύγχρονης αποξένωσης, η Ζαν Μορό κατορθώνει να συλλάβει την απελπισία, την μοναξιά και την κενότητα του χαρακτήρα της, σε ένα φιλμ που μοιάζει τόσο λεπτεπίλεπτο μα και διαπεραστικό όσο και η ομορφιά της. Μια επίσκεψη σε έναν φίλο που πεθαίνει, ένα αμήχανο φλερτ, μια νυχτερινή βόλτα στο Μιλάνο, τόσα πολλά συναισθήματα σε ένα βλέμμα, σε ένα λύγισμα του κεφαλιού.
Ζιλ και Τζιμ του Φρανσουά Τριφό (1962)
Ορίζοντας την νουβέλ βαγκ κι ένα είδος γαλλικής γοητείας που δεν ξέρεις αν το σινεμά την κατέγραψε ή απλά την εφηύρε, η Ζαν Μορό υποδύεται εδώ την Κατρίν μια ανέμελη, ατίθαση, απρόβλεπτη, αυθόρμητη, σχεδόν μαγική γυναίκα. αποφασισμένη να ζήσει τη στιγμή και την παράτολμη σχέση της για δυο φίλους. Ο Φρανσουα Τριφό έγραψε για την πρωταγωνίστριά του: «η ποιότητά της σαν ηθοποιός αλλά και σαν γυναίκα έδωσε ζωή στην Κατρίν μπροστά στα μάτια μας, την έκανε πιστευτή, τρελή, παθιασμένη, κτητική, μα πάνω απ όλα αξιαγάπητη».
Το Λιμάνι των Αγγέλων του Ζακ Ντεμί (1963)
Για μια ακόμη φορά η Ζαν Μορό υποδύθηκε μια γυναίκα που δεν φοβήθηκε να αναμετρηθεί με την ζωή της και τις επιλογές της εγκαταλείποντας τον άντρα της και τα παιδιά της, αναζητώντας συγκινήσεις και χρήμα στα Καζίνο της Ριβιέρα. Μια γυναίκα που θα μπορούσε να μοιάζει φτηνή και επιφανειακή, μα που αποκτά χάρη στην ερμηνεία της, βάθος κι ένταση που ξεπερνούν τα ελαττώματά της.
Το Ημερολόγιο μιας Καμαριέρας του Λουί Μπουνιουέλ (1964)
Η ηρωίδα της στην ταινία του Μπουνιουέλ έχει μια ματιά τόσο καυστική που μοιάζει να ανοίγει τρύπες στην ύπαρξη των αφεντικών, των συναδέλφων της, του ίδιου του κόσμου της πλούσιας βίλλας στην Νορμανδία του 30 όπου δουλεύει. Και η Ζαν Μορό βρίσκει τον τέλειο ρόλο για την παγερή ομορφιά της και το βαθύ διαπεραστικό βλέμα της. «Οταν περπατά, το πόδι της τρέμει λίγο στη φτέρνα, υποδηλώνοντας μια ένταση και μια αστάθεια», έγραφε για την Μορό ο Μπουνιουέλ στην αυτοβιογραφία του, αλλά σε αυτόν τον ρόλο, δεν «παραπατά» ούτε για μια στιγμή.
Η Νύφη Φορούσε Μαύρα του Φρανσουά Τριφό (1968)
Σε αυτό το χιτσκοκικό θρίλερ που εντυπωσίασε τον ίδιο τον Χίτσκοκ, η Ζαν Μορό είναι απλά άψογη και άψογα ντυμένη με υπέροχα κοστούμια του -κάποτε εραστή της- Πιερ Καρντέν, στον ρόλο μιας γυναίκας που θα πάρει εκδίκηση σκοτώνοντας τους υπεύθυνους για τον θάνατο του αγαπημένου της. Ο Τριφό την είχε συμβουλέψει να «παίξει τον ρόλο με τον τρόπο που μια ικανή εργάτρια θα έκανε την δουλειά της, με επιμονή και ξεροκεφαλιά» κι εκέινη απλά τον απογείωσε.
Ο Καυγατζής του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (1982)
Μυστηριώδης, εξωτική, επικίνδυνη, όμορφη, σαγηνευτική, σκοτεινή, σαρκική, ποθητή, απόμακρη, μοναδική, η μαντάμ στο μπαρ και μπορντέλο της ταινίας του Φασμπίντερ μοιάζει με την αντανάκλαση μιας αρχετυπικής φιγούρας, μα είναι απόλυτα ανθρώπινη και σπαρακτική όταν τραγουδά «Each Man Kills the Things He Loves» σημαδεύοντας για πάντα την οθόνη.
Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού του Θόδωρου Αγγελόπουλου (1991)
Μπορεί οι ηθοποιοί στο έργο του Αγγελόπουλου να μην έχουν πάντα την ευκαιρία να λάμψουν, αλλά σε αυτή εδώ την ταινία, περισσότερο απ’ όσο η Ζαν Μορό (κι ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι) έχουν ανάγκη το σινεμά του, είναι η ταινία του Αγγελόπουλου που χρειάζεται την δική τους παρουσία. Γιατι όπως κι ο Ιταλός πρωταγωνιστής του, έτσι και η Ζαν Μορό βρίσκεται πια σε μια στιγμή όπου ξέρει να παίζει ακόμη κι όταν απλά βρίσκεται εκεί, αφού η παρουσία της είναι από μόνη της ένας στιβαρός, πολύπλοκος χαρακτηρας.
Ο Χρόνος που Απομένει του Φρανσουά Οζόν (2012)
Η Ζαν Μορό μπορεί να είναι πια σε μια ηλικία που της επιτρέπει να παίξει μια γιαγιά, όμως στον ρόλο της γιαγιάς του ετοιμοθάνατου Ρομέν Ντουρίς, μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει όχι όμως πάνω από την ένταση και το βάθος της ερμηνείας της. Ο Φρανσουά Οζόν δηλώνει πως ήθελε πάντα να δουλέψει μαζί της και δεν χρειάζεται παρά να δεις μια μόνο σκηνή της για να καταλάβεις το γιατί: Οι στιγμές που η Μορό βρίσκεται στην οθόνη, η ποιότητα του αέρα στην οθόνη –και την αίθουσα- μοιάζει να αλλάζει. Οπως σχεδόν κάθε φορά που η εικόνα και η ενεργειά της γέμιζαν το πανί του σινεμά.
