Οταν βγήκε στις αίθουσες το 2009 η ταινία του Ρούμπεν Φλάισερ «Zombieland», με budget μόλις 24 εκατομμύρια δολάρια, κανείς δεν περίμενε την εισπρακτική επιτυχία της, πόσο μάλλον το cult status το οποίο θα αποκτούσε. Ηταν όμως και εκείνη η ταινία που, πέρα από την καριέρα του Γούντι Χάρελσον, κατάφερε να εκτοξεύσει και τις καριέρες των Τζέσι Αϊζενμπεργκ, Εμα Στόουν και Αμπιγκεϊλ Μπρέσλιν, οι οποίοι όλοι τους από τότε βρίσκονται πλέον με μια υποψηφιότητα ή με ένα Οσκαρ στο χέρι, ενώ ο Φλάισερ έχει καταφέρει να γυρίσει τρεις ακόμα ταινίες, ανάμεσά τους και το πρόσφατο «Venom».
10 χρόνια μετά και όλοι τους επιστρέφουν για μια συνέχεια η οποία φαίνεται πως γυρίστηκε περισσότερο για να ικανοποιήσει του φανς που αδημονούσαν να ξαναδούν τους αγαπημένους τους χαρακτήρες να ξεκοιλιάζουν αμέτρητα ζόμπι, παρά για το οτιδήποτε άλλο. Και στα περίπου 100 λεπτά στα οποία διαρκεί η ταινία δεν υπάρχει λεπτό που να αιτιολογεί την επιστροφή μας σε αυτό το δυστοπικό περιβάλλον και τους χαρακτήρες του.
Η συνέχεια του «Zombieland» τουλάχιστον έχει την αυτογνωσία για το τι πραγματικά είναι: μια ακόμη ταινία με ζόμπι και τίποτα παραπάνω, αν και δεν δείχνει να ενδιαφέρεται ούτε καν γι΄αυτό.
Από την πρώτη στιγμή σχεδόν τα πάντα δείχνουν μια από τα ίδια, από την εισαγωγή και τους ίδιους slow motion τίτλους αρχής, μέχρι την, εκνευριστική σε σημεία, διήγηση του Αϊζενμπεργκ, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια. Τα πάντα έχουν ανακυκλωθεί, ακόμα και τα χιούμορ της και τα gags όπου, στις περισσότερες στιγμές τους, πηγάζουν από τα ίδια ακριβώς αστεία που είχαν κάνει να γελάσουμε και στην πρώτη ταινία, ενώ οι χαρακτήρες μπορεί να έχουν μεγαλώσει εμφανισιακά αλλά, ακόμα και μετά από 10 χρόνια, παραμένουν στάσιμοι ως προς την ανάπτυξή τους.
Δεν είναι ότι η ταινία δεν φέρνει τίποτα απολύτως καινούργιο στο τραπέζι. Υπάρχουν νέα ζόμπι, πιο γρήγορα, πιο επικίνδυνα και μερικά αρκετά πιο ηλίθια, αλλά και νέοι χαρακτήρες, με τον καθένα τους να έχει την δική του γοητεία, αλλά δυστυχώς, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, περνούν αρκετά γρήγορα από την οθόνη χωρίς να μας δίνεται η δυνατότητα να τους γνωρίζουμε όπως πραγματικά θα θέλαμε. Και μπορεί αυτή που ξεχωρίζει να είναι η Ζόι Ντιούτς ως η ξανθιά χαζή Μπάρμπι, αλλά ακόμα κι αυτή δείχνει τόσο καρικατούρα σε στιγμές με τα όποια αστεία της να είναι γραμμένα έτσι ώστε να προκαλούν απλά μερικά εύκολα γέλια.
Υπάρχουν όμως και στιγμές στις οποίες δείχνει πως μπορεί να είναι μια τίμια και διασκεδαστική ταινία, όπως ένα μονοπλάνο όπου οι ήρωές μας πολεμάνε δυο Τ-800 ζόμπι στους διαδρόμους ενός μοτέλ, και ναι η καλύτερη σκηνή της, χωρίς να θέλουμε να κάνουμε spoilers, βρίσκεται μετά τους πρώτους τίτλους τέλους.
Με το σενάριο να έχει μπει σε αυτόματο πιλότο, με αρκετό gore και ακόμα περισσότερες αναφορές στην ποπ κουλτούρα, με τις σχέσεις της οικογένειας αυτής να δοκιμάζονται και να ξαναφτιάχνουν, με ένα διασκευδαστικό μονοπλάνο όπου οι ήρωές μας πολεμάνε δυο Τ-800 ζόμπι στους διαδρόμους ενός μοτέλ, και ναι με την καλύτερη σκηνή του, χωρίς να θέλουμε να κάνουμε spoilers, να βρίσκεται μετά τους πρώτους τίτλους τέλους. έτσι απλά το δεύτερο μέρος του «Zombieland» κάποια στιγμή τελειώνει, με τον ίδιο ανούσιο τρόπο με τον οποίο ξεκίνησε. Σαν να είναι κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο που έχει γίνει ζόμπι και σε κυνηγάει. Το αγαπάς, αλλά στο τέλος θα του ρίξεις μια σφαίρα στο κεφάλι για να παραμείνει νεκρό.
