Στον 28ο αιώνα, ο Βαλέριαν και η Λόρελιν είναι υπεύθυνοι για τη διατήρηση της τάξης στις περιοχές που κατοικούνται από ανθρώπινα όντα. Ακολουθώντας τις εντολές του Κυβερνήτη, οι δύο νέοι ξεκινούν για μία αποστολή στην εκπληκτική πόλη Αλφα – μία αναπτυσσόμενη Μητρόπολη, όπου οι φυλές από ολόκληρο το σύμπαν μοιράζονται γνώσεις, ευφυΐα και πολιτισμούς. Υπάρχει ένα μυστήριο στο κέντρο της Αλφα, μία σκοτεινή δύναμη, η οποία απειλεί την ειρηνική συμβίωση της Πόλης των Χιλίων Πλανητών, και ο Βαλέριαν με τη Λόρελιν πρέπει να αγωνιστούν προκειμένου να εντοπίσουν την απειλή και να προστατεύσουν, όχι μόνο την Άλφα, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο. Θα καταφέρουν, άραγε, να διατηρήσουν την ειρήνη στους πλανήτες και να διαχειριστούν τη μεταξύ τους σχέση;
Οταν κυκλοφόρησε το 1957 το πρώτο κόμικ του «Βαλέριαν και Λόρελιν» των Πιέρ Κριστέν και Ζαν- Κλοντ Μεζιέρ, θεωρήθηκε από τα πιο πρωτοποριακά στο είδος του. Μέσα στα 53 χρόνια κυκλοφορίας του (το τελευταίο τεύχος του κυκλοφόρησε μέσα στο 2010) αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και επιρροής τόσο στον χώρο των κόμικς όσο και αυτόν του κινηματογράφου. Μια από αυτές είναι κι ένα από τα πιο διάσημα διαστημικά έπη του κινηματογράφου, το «Star Wars» του Τζορτζ Λούκας, ενώ και ο ίδιος ο Λικ Μπεσόν, ο οποίος έχει δηλώσει μεγάλος οπαδός του κόμικ, έχει πάρει στοιχεία από αυτό για την ταινία του «Το Πέμπτο Στοιχείο».
20 χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την διαστημική όπερά του, κι ο Μπεσόν επιστρέφει στο είδος για να αποτίσει τον δικό του φόρο τιμής στο κόμικ αυτό που τον ενέπνευσε όσο λίγα όλα αυτά τα χρόνια, για να δημιουργήσει έτσι ένα πραγματικά φιλόδοξο εγχείρημα - την ακριβότερη Ευρωπαϊκή παραγωγή μέχρι σήμερα.
Χωρίς να βάζει κανένα όριο στην φαντασία του, αλλά ούτε και στην τσέπη του, το αποτέλεσμα είναι, τουλάχιστον, ένας πραγματικός οπτικός οργασμός, για αυτό αξίζει στον Μπεσόν τουλάχιστον μια βαθιά υπόκλιση. Χρησιμοποιώντας την τελευταία λέξη της τεχνολογίας ο Μπεσόν έχει στην διάθεση του έναν απέραντο καμβά για να δημιουργήσει τον έναν περίεργο κόσμο μετά τον άλλον, χτίζοντας τους, πάντα με το δικό του εκκεντρικό στυλ, με έντονα νέον χρώματα και γεμίζοντας τους με κάθε λογής κατοίκους που κάνει την ταινία να μοιάζει με το «Πέμπτο Στοιχείο» σε στεροειδή. Και, ναι, η Πόλη με τους Χίλιους Πλανήτες είναι τόσο εντυπωσιακή όσο προδίδει το όνομά της.
Αν και κάθε καρέ του «Ο Βαλέριαν και η Πόλη με τους Χίλιους Πλανήτες» αποτελεί μια πανδαισία κινηματογραφικής φαντασίας και ατέρμονης έμπνευσης, και ενώ το όλο εγχείρημα μοιάζει συνεχώς με μια διασκεδαστική εμπειρία από την αρχή μέχρι το τέλος του, αρχίζουν γρήγορα να κάνουν την εμφάνισή τους και τα μεγάλα προβλήματα του, αθώς η μαγεία και ο εντυπωσιασμός αρχίζουν να καταλαγιάζουν μετά από λίγη ώρα. Από τα πρώτα λεπτά κιόλας νιώθεις πως η ταινία δείχνει υπερφορτωμένη και πατάει γκάζι χωρίς να το αφήνει, με την δράση, τις εκρήξεις, τις πληροφορίες και τα κυνηγητά να διαδέχονται το ένα μετά το άλλο με ρυθμούς ταχύτητας του φωτός που δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα. Είναι πραγματικά εξαντλητικό.
Από την άλλη το σενάριο μοιάζει τόσο αδιάφορο και φτηνό, οι χαρακτήρες χάρτινοι και βαρετοί, χωρίς ίχνος εξέλιξης, και με διαλόγους που αγγίζουν τα όρια της γελοιότητας που αναρωτιέται κάποιος αν όντως όλα τα λεφτά τα ξόδεψαν στο να κάνουν την ταινία να δείχνει υπέροχη που ξέχασαν ίσως να επενδύσουν χρήμα και ουσία στα πιο σημαντικά στοιχεία της. Ο Μπεσόν δείχνει να είναι ένας πραγματικός μαέστρος στο να μπορεί να δημιουργεί φανταστικούς κόσμους και κάθε λογής εξωγήινα όντα, αλλά μοιάζει αδύναμος στο να καταφέρει να πει μια ιστορία που θα σου κεντρίσει το ενδιαφέρον με ιδιόρρυθμους και περίεργους χαρακτήρες που θα δεθείς μαζί τους.
Και πώς να το καταφέρεις αυτό άλλωστε όταν λείπει και η χημεία από τους δυο κεντρικούς ήρωες της. Ο Ντέιν Ντε Χάαν στον ρόλο του Βαλέριαν είναι ίσως το πιο λάθος κάστινγκ που θα δούμε σε ταινία φέτος, μιας και δεν πείθει ούτε λεπτό ως τον ατρόμητο γόη ήρωα με τις αμέτρητες κατακτήσεις του και την αλά Χαν Σόλο συμπεριφορά του.
Αλλά και η εντυπωσιακή Κάρα Ντελεβίν, αν και έχει στα χέρια της περισσότερα πράγματα για να δώσει σάρκα και οστά στον χαρακτήρα της, καταλήγει σε μια κλισέ δυναμική ηρωίδα με το ένα και μοναδικό της βλοσυρό βλέμμα να την ακολουθεί παντού. Η σχέση των δύο δεν έχει κανένα βάθος, κανένα ενδιαφέρον και καμία εξέλιξη και το ρομάντζο μεταξύ τους είναι αδιάφορο και βαρετό. Στα λίγα λεπτά που εμφανίζεται ο μεταλλαγμένος χαρακτήρας της Ριάνα, με το εντυπωσιακό του χορευτικό νούμερο, σε κάνει να νοιαστείς περισσότερο για εκείνον, παρά για τους άλλους δυο.
Ο Λικ Μπεσόν είναι από εκείνους τους σκηνοθέτες που δεν παίζουν ποτέ εκ του ασφαλούς. Κι αυτό φαίνεται και με αυτή του την ταινία. Αλλά για άλλη μια φορά κερδίζει μόνο στον οπτικό τομέα και χάνει σχεδόν παταγωδώς σε όλα τα υπόλοιπα. Για κάποιους αυτό μπορεί να είναι αρκετό.
Εξάλλου και το «Πέμπτο Στοιχείο» άργησε να κερδίσει την όποια αποδοχή και τους οπαδούς που έχει σήμερα. Τώρα αν και κατα πόσο το «Βαλέριαν και η Πόλη με τους Χίλιους Πλανήτες» θα καταφέρει το ίδιο, μόνο ο χρόνος θα το δείξει.
