Οι άνθρωποι και τα Transformers βρίσκονται σε πόλεμο, με τον Οπτιμους Πράιμ να αγνοείται. Το κλειδί για τη σωτηρία του μέλλοντος της ανθρωπότητας βρίσκεται θαμμένο στα μυστικά του παρελθόντος, στην άγνωστη ιστορία των Transformers στη Γη. Ετσι, η σωτηρία του κόσμου φαίνεται να εξαρτάται από μια ιδιότυπη συμμαχία ανάμεσα στον Κέιντ Γιέγκερ, τον Μπάμπλμπι, έναν Άγγλο λόρδο και μια καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.
Eίναι αναμφίβολα απολαυστικό το πόσο λίγο νόημα ή συνοχή υπάρχει στην ιστορία της καινούριας ταινίας του Μάικλ Μπέι που μπλέκει τα πάντα από τον Μάγο Μέρλιν και τον Βασιλιά Αρθούρο με το επικείμενο τέλος του κόσμου στο εδώ και το τώρα και το Στόουνχεντζ με μια μάντρα παλιοσίδερα.
Το «Transformers 5: Ο Τελευταίος Ιππότης», πολύ απλά απαιτεί να βγάλεις το κλειδί από τη μίζα του μυαλού - ναι ακόμη περισσότερο κι από τις προηγούμενες ταινίες της σειράς - και να απολαύσεις σκληρό μέταλλο δεμένο με μια απόλυτα μαλθακή υπόνοια πλοκής.
Εδώ, η Γη βρίσκεται στα πρόθυρα του αφανισμού αφού ο πλανήτης Σάιμπερτρον έρχεται να της ρουφήξει κάθε ικμάδα ζωής κι ο Οπτιμους Πράιμ έχει στραφεί στη σκοτεινή πλευρά από τη δημιουργό του, μια μεταλλική σειρήνα που λικνίζεται με νάζι και κακόβουλο τσαμπουκά.
Και πίσω στη Γη τα κυνηγημένα Οτομποτς θα συγκρουστούν και πάλι με τα Ντισέπτικονς, αυτή τη φορά και στη Μεγάλη Βρετανία αφού το paycheck του Αντονι Χόπκινς μάλλον δεν ήταν τόσο μεγάλο για να τον φέρει σε κάποια άλλη γωνιά του πλανήτη, ακόμη κι αν το φιλμ διατρέχει όλη την Γη (έστω κι εν τάχει) από τις αφρικανικές ερήμους μέχρι την Κούβα όπου ο μυστηριώδης χαρακτήρας που υποδύεται ο Τζον Τορτούρο, λύνει το αίνιγμα που θα σώσει τον πλανήτη.
Ομως, όπως πάντα, η βρώμικη δουλειά θα γίνει από τα ίδια τα ρομπότ, αλλά κι από τον Κέιντ Γιέγκερ του Μάρκ Γουόλμπεργκ, με τη βοήθεια μιας Βρετανίδας ιστορικού που πιστεύει σθεναρά ότι ένα έξυπνο μυαλό δεν είναι απαγορευτικό απέναντι στα push up bra και τα στιλέτο τακούνια.
Η δράση όταν συμβαίνει είναι ανόητη μα θεαματική, όταν σταματά, όσο η πλοκή προσπαθεί να βγάλει κάποιο νόημα ή να δώσει έστω μια πρόφαση σε ένα ακόμη όργιο μεταλλικού σαματά, η ταινία μοιάζει εγκεφαλικά νεκρή. Ευτυχώς τα διαλείμματα αυτά κρατούν κάθε φόρα τόσο λίγο, όσο κάποιος από την αίθουσα χρειάζεται να πεταχτεί για να γεμίσει ξανά το ποτήρι του αναψυκτικού ή να αδειάσει την κύστη του στην τουαλέτα.
Προφανώς όποιος επιλέγει να δει μια ταινία των «Transformers» ξέρει πλέον πολύ καλά τι μπορεί να περιμένει αν κι εδώ οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ακόμη και οι προσδοκίες μοιάζουν να ξεπερνιούνται. Η πέμπτη ταινία της σειράς απογειώνεται με φόρα σε μια σχεδόν σουρεαλιστική ασυναρτησία και μια camp υπερβολή. Κι αν αυτό ακούγεται κατ’ αρχήν ως μειονέκτημα, σε μια τέτοια ταινία, είναι απλά το καλύτερο στοιχείο της.
