Eνα κορίτσι ξυπνά κι αναζητά τη μητέρα του. Το σπίτι άδειο. Στον κήπο ένας χιονάνθρωπος με το φουλάρι της μητέρας του τυλιγμένο στο λαιμό του. Ο συναισθηματικά ασταθής αστυνόμος Χάρι Χόλε και η ομάδα του ξεκινούν την έρευνα για μια απλή, φαινομενικά, δολοφονία κι ανακαλύπτουν έναν ανησυχητικό αριθμό γυναικών που έχουν χαθεί στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων. Ενας κατά συρροή δολοφόνος παίζει διεστραμμένα παιχνίδια στρατηγικής στην έδρα του και ο Χάρι Χόλε καλείται να μπει στο μυαλό του, αλλιώς ένας ακόμα χιονάνθρωπος θα εμφανιστεί κι άλλη μια γυναίκα θα δολοφονηθεί.
Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Τζο Νέσμπο, ένα από όσα έχουν πρωταγωνιστή τον ελαφρώς (ή και λίγο παραπάνω) «κατεστραμμένο» μα ιδιοφυή ντετέκτιβ της αστυνομίας του Οσλο, Χάρι Χόλε, ο «Χιονάνθρωπος» φιλοδοξεί να μας συστήσει τον πρωταγωνιστή ενός εν δυνάμει franchise, που έρχεται στην οθόνη με την φόρα ενός εκδοτικού φαινομένου.
Δεν είμαστε σίγουροι για το πως οι αναγνώστες των βιβλίων μπορεί να φαντάζονταν τον Χάρι Χόλε, ελάχιστοι όμως μπορεί να έχουν αντίρρηση για την ενσάρκωσή του από τον Μάικλ Φασμπέντερ, έστω κι αν οι καλοσχηματισμένοι κοιλιακοί του στην σκηνή που ο Χάρι φορά μόνο το εσώρουχο του - γιατί φυσικά θα υπήρχε μια τέτοια σκηνή - δεν συνάδουν ακριβώς με αυτούς ενός σχεδόν αλκοολικού μεσήλικα.
Μικρές λεπτομέρειες θα πείτε σε μια ταινία που έχει μια τόσο φωτογενή φωτογραφία όσο και πρωταγωνιστή και η οποία εκμεταλλεύεται στο έπακρο την παγωμένη ομορφιά των νορβηγικών τοπίων στα οποία γυρίστηκε και τα οποία αναμφίβολα θα αυξήσουν την επιθυμία των θεατών για ένα ταξίδι στον Σκανδιναβικό Βορρά.
Ομως αν στο βιβλίο του Νέσμπο το χιόνι βάφεται με αίμα και η αγωνία κάνει τις σελίδες να γυρίζουν σχεδόν μανιωδώς, στο φιλμ το αίμα είναι εκεί, αλλά το σασπένς δεν κάνει ποτέ την εμφάνισή του σε «pageturner» επίπεδα κι ο σκηνοθετικός ρυθμός μοιάζει ανίκανος να συντηρήσει ικανοποιητικά μια κλιμακούμενη αίσθηση ανησυχίας.
Ο Τόμας Αλφρεντσον ξέρει να χτίζει ατμόσφαιρα και αναμφίβολα η ιστορία είναι αρκετά καλοστημένη για να κρατήσει το ενδιαφέρον, αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν νιώθεις την επείγουσα ένταση ενός θρίλερ που θέλει να είναι ανατριχιαστικό, σκοτεινό ακόμη και «υπαρξιακό». Αντίθετα αν και γοητευτικό, το αποτέλεσμα μοιάζει μάλλον διεκπεραιωτικό, και μόνο σε λίγες στιγμές ικανό αν κι όχι να παγώσει το αίμα, τουλάχιστον να ανεβάσει την θερμοκρασία.
Ισως οι καλύτερες στιγμές του να είναι στην εξαιρετικά σκηνοθετημένη αρχική σεκάνς, η οποία έχει όλη την σκοτεινιά, τον εσωτερικό τρόμο και την γιατί όχι διαστροφή που θα περίμενες από ένα ενήλικο, βίαιο, θρίλερ και το φινάλε που παραδίνεται στην δράση και ανακαλύπτει μια καλοδεχούμενη κυνική αίσθηση του χιούμορ στην ανακήρυξη του Χάρι Χόλε σε ήρωα μιας επερχόμενης σειράς υποθέσεων που θα λυθούν στην οθόνη.
Ελπίζουμε οι συνέχειες απαλλαγμένες από την εσωτερική αγωνία να παραδώσουν τον σπόρο ενός franchise να γίνουν πιο τολμηρές, λιγότερο αποσπασματικές και να επενδύσουν στην σκιαγράφηση χαρακτήρων με περισσότερες πτυχές και βάθος απ’ όσο σχεδόν όλοι πλην του Χάρι Χόλε, δείχνουν να περιέχουν εδώ.
