Φτιαγμένο στη λογική του «να είσαι ο εαυτός σου με ό,τι κόστος» ταινιών κινουμένων σχεδίων που απευθύνονται την ίδια στιγμή σε παιδιά και ενήλικες, το «Emoji Movie» είναι λογικό να μην έχει ξεκάθαρο target group αφού το βασικό του κοινό είναι μάλλον το 15χρονο με το χέρι κολλημένο στο smartphone που όμως δεν θα περάσει ούτε απέξω από το σινεμά, απαξιώνοντας την ύπαρξη μιας τέτοιας ταινίας στην παρέα του, λογικά με ένα μήνυμα που αποτελείται από ελάχιστες λέξεις.
Ξεκάθαρο όμως δεν είναι ούτε και το νόημά του, που ενώ επενδύει στην ανοχή της διαφορετικότητας (υπάρχουν και διαφορετικά emoji και τα θέλουμε) παραμένει σχεδόν ενοχλητικά ανέμπνευστο, τόσο ώστε να μετατρέπει ακόμη και τη θεωρητικά έξυπνη ιδέα του σε ένα σύμπαν από κοινοτοπίες και νοήματα που επαναλαμβάνονται με κάθε τρόπο και ένταση προκειμένου να μην χαθούν μέσα στο πλήθος των αναφορών που συνθέτουν το σύγχρονο σύμπαν του νέου επικοινωνείν.
Κάθε ομοιότητα του «The Emoji Movie» με το «Τα Μυαλά που Κουβαλάς» (αφού μιλάμε για συναισθήματα) ή το «Wreck-it Ralph» (αφού μιλάμε για... εφαρμογές) δεν είναι μόνο τελείως συμπτωματική, αλλά βαίνει και εις βάρος ενός ολόκληρου οικοδομήματος που φτιάχτηκε για να πιάσει τον παλμό της εποχής, αλλά ξέχασε στο ενδιάμεσο πως το σημαντικότερο πράγμα σε μια οποιαδήποτε ταινία είναι η ιστορία της.
Εδώ, η διαδρομή του Τζιν (ενός emoji που έχει γεννηθεί χωρίς φίλτρο και δεν μπορεί να διατηρήσει μία μόνο έκφραση στο πρόσωπό του, όπως κάνουν όλα τα υπόλοιπα) από την απόρριψη και την περιθωριοποίηση στην διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων και στην αποδοχή, μοιάζει στο χαρτί με την τέλεια αλληγορία για ένα κόσμο που συνεχίζει να απορρίπτει το διαφορετικό και να επενδύει στην... παράδοση. Ειδικά όταν αυτό προέρχεται από έναν ανοιχτά γκέι σκηνοθέτη όπως τον Τόνι Λεοντίς που μετά το σαφώς πιο ενήλικο «Igor» του 2008 θέλησε να δοκιμαστεί σε κάτι πιο μαζικό.
Ο,τι μένει από το φιλμ του, είναι το προφανές γέλιο που προκαλεί από τη φύση του το emoji του shit, η αίσθηση πως μέσα στο κινητό σου γίνεται ο κακός χαμός από μικροσκοπικά πλασματάκια που έχουν κι αυτά τα βασανά τους και η διαπίστωση πως η απόσταση ανάμεσα σε μια καλή ιδέα και στην υλοποίησή της παραμένει κυριολεκτικά απερίγραπτη ακόμη και από όλα τα emoji του κόσμου. Meh και ακόμη παραπάνω...
