Στις 8 Μαΐου 1945 η Μεγάλη Βρετανία πανηγύριζε, μαζί μ' ολόκληρο τον κόσμο, τη VE Day, τη λήξη του Β' Παγκόσμιου. Οι Λονδρέζοι ξεχύθηκαν στους δρόμους και στις πλατείες για να γιορτάσουν, να ξεφαντώσουν, να πιουν, να φλερτάρουν, να μεθύσουν από μπύρα κι από χαρά. Ανάμεσά τους βρέθηκαν δυο κορίτσια, η 19χρονη Λίζι κι η 14χρονη Μεγκ που ξενύχτησαν για πρώτη φορά και, μαγεμένες από τη ζωή των «κανονικών» ανθρώπων, γύρισαν στο σπίτι τους με χαρακτηριστική καθυστέρηση. Τι κι αν το σπίτι τους ήταν το Ανάκτορο του Μπάκιγχαμ και τα κορίτσια ήταν η Πριγκίπισσα Μαργαρίτα κι η κατοπινή Βασίλισσα Ελισάβετ.
O Τζούλιαν Τζάρολντ έχει υπογράψει μια σειρά από βρετανικές τηλεταινίες εποχής κι αυτή εδώ δε διαφέρει ιδιαίτερα. Το πιο πικάντικο κι ενδιαφέρον στοιχείο της είναι ότι η ιστορία βασίζεται ελαφρά στην πραγματικότητα, στην αληθινή περιπέτεια της Ελισάβετ και της μικρής της αδελφής. Η ιστορία, ωστόσο, ξετυλίγεται με τρόπο γραφικό, κυρίως επειδή τα δυο κορίτσια παρουσιάζονται σαν καρικατούρες, καθόλου πειστικές στους ρόλους τους.
Οι σκηνές του έξαλλου, πανευτυχούς πλήθους είναι οι πιο πετυχημένες της ταινίας, μέσα τους, όμως, ο Τζάρολντ επιχειρεί να εκφράσει πολιτικές αντιλήψεις για την κοινωνική ανισότητα και τη μεταπολεμική κρίση πιο αφελείς κι από τις έφηβες ηρωίδες του. Το ρομάντζο που, φυσικά, προκύπτει στην πορεία της βραδιάς είναι βγαλμένο από παιδική βερσιόν άρλεκιν και οι δεύτεροι ρόλοι, από τον χαρωπό βασιλόφρονα μαστρωπό μέχρι τον παστωμένο με μέικ-απ Ρούπερτ Εβερετ στο ρόλο του Βασιλιά Γεωργίου κι ανήσυχου πατέρα δε λειτουργούν ούτε ως κωμικές ανάπαυλες. Τουλάχιστον τώρα ξέρουμε ότι ακόμα κι η Βασίλισσα της Αγγλίας αντιμετώπιζε προβλήματα με τους γονείς της όταν έβγαινε τα βράδια.
