Οι οικογένειες των Μοντέγων και των Καπουλέτων, με την αέναη έχθρα που τους χωρίζει, ψάχνουν ευκαιρία για καβγά στους δρόμους της Βερόνα. Oταν ο νεαρός Μοντέγος Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, κόρη του λόρδου Καπουλέτου θα ερωτευτούν κεραυνοβόλα, οι οικογένειές τους θα θελήσουν να τους χωρίσουν, και τα πράγματα θα πάρουν τραγική τροπή. Με τη βοήθεια ενός μοναχού, το ερωτευμένο ζευγάρι θα καταστρώσει ένα παράτολμο σχέδιο, το οποίο είτε θα φέρει την απόλυτη ευτυχία, είτε θα προκαλέσει ανήκουστο πόνο.
Δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος κάτι πιο τραγικό από αυτό που επεφύλαξε η μοίρα για τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα στο ultimate love story όλων των εποχών.
Εκτός από αυτήν την ταινία που δεν μπορεί ούτε καν να απαγγείλει το λόγο για τον οποίο έχει γυριστεί, πόσο μάλλον το λόγο για τον οποίο έχει γυριστεί σαν μια teenage σαπουνόπερα για το prime time του Disney Channel, με λάθος καστ, κλισέ αναπαράσταση εποχής, παραποιημένο το κείμενο του Σαίξπηρ και ούτε μια αμυχή πρωτοτυπίας πάνω στο νεανικό σε πρόθεση, γερασμένο στο αποτέλεσμα όμως, σώμα της.
Επίπεδο τόσο ώστε να θυμίζει περισσότερο ανάγνωση σεναρίου παρά ερμηνεία ενός αριστουργηματικού έργου, αδιάφορο σαν να επρόκειτο για μια ρομαντική ιστορία της σειράς και συντηρητικό σαν να ήταν παραγγελία της καθολικής εκκλησίας, το ανώφελο εγχείρημα του Ιταλού Κάρλο Καρλέι ευτυχώς δεν σπαταλάει πολύ ταλέντο...
Με αρχηγό του gone wrong τον Τζούλιαν Φέλοους (του Οσκαρ για το «Gosford Park» του Ρόμπερτ Ολτμαν και του μυαλού πίσω από το «Downton Abbey») που αφαιρεί κομμάτια από το πρωτότυπο έργο για να προσθέσει δικά του ίδιας λογικής και ρίμας – προφανώς σε μια κρίση «τρικυμίας εν κρανίω», δεν υπάρχει πραγματικά κανείς μέσα σε δύο ώρες κινηματογραφικού χρόνου που να αξίζει να μνημονεύσεις.
Η Ιουλιέτα της Χάιλι Στάινφελντ είναι με διαφορά η χειρότερη που έχουμε δει στο σινεμά – ένα κορίτσι χωρίς ιδιαίτερη χάρη, ομορφιά ή αέρινη γοητεία, που μοιάζει να μην της έχει πει κανείς πως στους ώμους της κουβαλάει την κατάρα όλων των μεγάλων εραστών αυτού του κόσμου.
Ο Ντάγκλας Μπουθ ως Ρωμαίος είναι η προσωποποίηση του χαρισματικού στέρνου, αφού μέχρι εκεί φτάνει η υποκριτική του δύναμη, ανίκανος να απαγγείλει τα ωραιότερα λόγια που είπε ποτέ ερωτευμένος άντρας σε γυναίκα στην ιστορία αυτού του κόσμου χωρίς να προδοθεί από το χειλάκι πετροκέρασο και μάγουλο βερύκοκο που φέρει η hunky αγορίστικη ομορφιά του.
Και όλοι οι υπόλοιποι – από τον Ντάμιεν Λίουις στο ρόλο του Λόρδου Καπουλέτου και τον Πολ Τζιαμάτι στο ρόλο του μοναχού Λόρενς που θα σταθεί στο πλευρό του ζευγαριού – παρωδούν εκπληκτικά τους ρόλους τους, προδίδοντας ανεπανόρθωτα το κείμενο του Σαίξπηρ και μαζί κάθε έννοια του hairstyling.
Χωρίς σειρά προτεραιότητας, με αυτήν την ταινία δικαιώνονται ο Τζορτζ Κιούκορ (1936) με την ακριβότερη σαιξπηρική μεταφορά στο σινεμά μέχρι εκείνη την εποχή, ο Φράνκο Τζεφιρέλι στη δική του - κλασική, ελαφρώς ξεπερασμένη, αν και μπροστά στο φιλμ του Καρλέι ανυπέρβλητη - μεταφορά του 1968 και φυσικά ο Μπαζ Λούρμαν που το 1996 κλείδωσε οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι η μοντέρνα μεταφορά της μεγαλύτερης ιστορίας αγάπης που γράφτηκε ποτέ.
