Ηρθε η ώρα ο «Μικρός Τυμπανιστής» να σηκωθεί από το 1979 και να δώσει μια με την μπαγκέτα του στον Φόλκερ Σλέντορφ να συνέλθει. Ο 78χρονος Γερμανός σκηνοθέτης παρουσιάζει, με επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βερολίνου, τη νέα του ταινία, ένα ρομάντζο μεσηλίκων που θα ζήλευε η Ρόζαμουντ Πίλτσερ, βουτηγμένο στα ψευτοεστέτ κλισέ, με μια ιστορία που θα ήθελε να εκδώσει άμεσα η Ωκεανίδα αν δεν ήταν ήδη ένα αξιόλογο βιβλίο του Μαξ Φρις που έχει κυκλοφορήσει και στα ελληνικά με τον τίτλο «Μακρύ Σαββατοκύριακο στο Λονγκ Άιλαντ». Μόνο που ο Σλέντορφ το μεταμορφώνει σε κάτι διαφορετικό.
Κεντρικός ήρωας είναι ο Μαξ Ζορν που, φυσικά, με τέτοιο όνομα, είναι συγγραφέας. Ο Μαξ, τώρα προς τα 60 του, πάσχει ακόμα από ανταγωνιστικά συμπλέγματα ως προς τον φιλόσοφο πατέρα του που τον σνόμπαρε επειδή έγραφε λογοτεχνία. Κάτοικος Βερολίνου, επισκέπτεται τη Νέα Υόρκη για το λανσάρισμα του καινούριου βιβλίου του, αλλά νιώθει ανήσυχος, παρότι έχει μια τσαχπίνα βοηθό, μια σέξι και κουλτουριάρα σύντροφο και ολόκληρη η καλλιτεχνική σκηνή της πόλης μοιάζει να στρέφεται γύρω του.
Εχει ανησυχία, γιατί εκεί, στη Νέα Υόρκη, γνώρισε κι εγκατέλειψε πριν 15 χρόνια, «εκείνη», τη Ρεμπέκα, τη γυναίκα που τελικά τον άφησε με το απωθημένο της ευτυχίας. Ετσι, ο Μαξ, υπερπηδώντας με δεκανίκι το σενάριο του Σλέντορφ κάθε στοιχείο αληθοφάνειας, ξαναβρίσκει τη Ρεμπέκα που είναι πάντα όμορφη αλλά τώρα και πλουσία δικηγόρος και μαζί κάνουν μια μικρή εκδρομή. Πού; Μα φυσικά στο Μόντοκ της Νέας Αγγλίας, όπου είχαν ζήσει μέρος του παλιού ρομάντζου τους και τώρα τους περιμένει να επιστρέψουν.
Η κλασική αγωνία για το χρόνο που περνά μεταφράζεται σ' ένα υποτυπώδες άρλεκιν, φωτισμένο στα παστέλ χρώματα του χειμωνιάτικου ουρανού και των κασμίρ πουλόβερ της Ρεμπέκα. Ο Στέλαν Σκάρσγκαρντ δεν έχει χάσει τίποτα από το ζωώδες σεξ απίλ του, η Νίνα Χος είναι αφοπλιστικά όμορφη, η μεταξύ τους χημεία ωστόσο είναι αδύνατο να λειτουργήσει με τις ατάκες που είναι αναγκασμένοι να πουν. Επειδή, μάλιστα, ο Σλέντορφ προφανώς θεωρεί πταίσμα το να κάνει μια απλή ερωτική ιστορία ταινία, την παραφουσκώνει με ελιτίστικα τσιτάτα και δήθεν πνευματώδεις τύπους των γραμμάτων και των τεχνών: οι συζητήσεις κυλούν από τον Κίρκεγκαρντ και τον Πλάτωνα μέχρι σνομπίστικα αποφθέγματα όπως «εσείς οι Αμερικάνοι ποτέ δεν θα καταλάβετε ότι η Ευρώπη συνδέεται με δεσμούς πολιτισμού.»
Ακόμα χειρότερα, τόσο απασχολημένος μοιάζει να είναι ο σκηνοθέτης με τον εαυτό του, τις ενοχές και τους προβληματισμούς του, που ούτε καν στο Μόντοκ, όταν οι δυο ήρωές του βρίσκονται, τέλος πάντων, μαζί σε διερευνητικό γουικέντ, δεν τους επιτρέπει να συμπεριφερθούν φυσιολογικά, οδηγώντας τους σ' ένα απρόσμενο και ξενερωτικό φινάλε. Τι κρίμα που σ' ένα φιλμ για την απώλεια του χρόνου και τις χαμένες ευκαιρίες, το σινεμά του Φόλκερ Σλέντορφ δείχνει τόσο πολύ την ηλικία του.
