Είναι ο Ντάνι Μπουν, ο διασημότερος, σήμερα, Γάλλος κωμικός, ικανός να στηρίξει μια ολόκληρη ταινία που βασίζεται σ' ένα μόνο εύρημα και στο δικό του ταλέντο; Ναι, είναι η απάντηση, μια και ο γαλλικός, αυτός, «σπαγγοραμένος», καταφέρνει να προκαλέσει ελαφρύ, τουλάχιστον, γέλιο, ενώ όλο του το σενάριο δεν είναι παρά ο τίτλος του.
Σκηνοθέτης «policiers», θρίλερ μυστηρίου και δράσης, σαν τα «3 Ωρες Διορία» και «Λάθος στο Λάθος», ο Φρεντ Καβαγιέ στρέφεται στην κωμωδία χωρίς να το πολυσκεφτεί. Η ταινία παρακολουθεί τον βιολονίστα Φρανσουά, τον αρχιτσιγκούνη του τίτλου, που έχει κάνει ήρωά του την απόλυτη αποταμίευση: επιδιώκει να μην ξοδεύει απολύτως τίποτα. Προτιμά να παθαίνει την κοιλιά του τρώγοντας ληγμένες κονσέρβες, να ζει με ό,τι φως μπαίνει στο σπίτι του από τις λάμπες του δρόμου, να πλένεται με κρύο νερό κι αυτό μια στο τόσο, από το να ξοδεύει τα αγαπημένα του ευρώ.
Κι αν αυτός ο τρόπος ζωής λειτουργεί για τον μονήρη Φρανσουά, τα πράγματα θ' αλλάξουν ριζικά και, για τον ίδιο, εφιαλτικά, όταν στο πλάνο μπουν δυο γυναίκες. Η όμορφη καινούρια βιολοντσελίστρια της ορχήστρας όπου δουλεύει ο Φρανσουά και μια εικοσάχρονη κόρη που δεν γνώριζε ότι είχε και που τον θεωρεί γενναιόδωρο και φιλάνθρωπο.
Οσο διασκεδαστικό είναι το πρώτο μέρος της ταινίας, που εξερευνά πώς ακριβώς μπορεί να ζήσει κάποιος χωρίς να ξοδεύει τίποτα, τόσο κοινότυπο γίνεται το δεύτερο μέρος της που, έχοντας θέσει τα ζητήματα της πλοκής, τσιγκουνεύεται κι αυτό την ενέργεια που θα τους δώσει ζωή ή κάποιο ενδιαφέρον. Τα gags επαναλαμβάνονται, οι δευτεραγωνιστές δεν έχουν καμία απολύτως σημασία και το σενάριο εκτυλίσσεται προβλέψιμα κι απλοϊκά.
Μέσα σ' αυτό το στοιχειώδες πλαίσιο, ο Ντάνι Μπουν αλλάζει μούτες και εξασκεί το κωμικό του timing, τραβά πάνω του την κάμερα και τα μάτια και αποδεικνύει ότι το ταλέντο του, για όσους αγαπούν τη σωματική κωμωδία, πράγματι ξεπερνά την ίδια την ταινία.
