«Ψ» για το ψυχικό σθένος, την ψυχή αλλά και το πλέγμα των «ειδικών» και μη, που αποκλείουν, εγκλείουν, ονοματίζουν, συνταγογραφούν, ελέγχουν… Μικρές αφηγήσεις, μεγάλων εμπειριών. Ανθρωποι που μιλάνε για εκείνα που οι υπόλοιποι θεωρούν αποκλεισμένη γλώσσα, τρέλα, οδύνη, ασθένεια, αδικία. Μαρτυρίες, από τις οποίες αναδύονται, προσωπικά, κοινωνικά, φιλοσοφικά και ηθικά ζητήματα, που συνήθως έχουμε την τάση να προσπερνάμε, αναζητώντας μια παρασκευαστή και επιθυμητή κανονικότητα. Εξομολογήσεις από πρόσωπα που δεν διστάζουν να μας μιλήσουν για τον δικό τους ξεχωριστό κόσμο. Τους συναντήσαμε στις καινούργιες δομές και δίκτυα, που δημιουργήθηκαν στον χώρο της ψυχικής υγείας τα τελευταία χρόνια, με στόχο να επανεντάξουν όλους αυτούς τους ανθρώπους στην κοινωνία, να τους μάθουν να διεκδικούν τις ζωές και τα όνειρά τους.
Η ψυχική υγεία ή καλύτερα ή ψυχικές ασθένειες , αποτελούν ακόμη για πολλούς ανθρώπους στη χώρα μας ένα ταμπού, κάτι που αποφεύγουμε να θίξουμε, ή κάτι στο οποίο αναφερόμαστε με αυστηρούς επιστημονικούς κλινικούς όρους.
Το ντοκιμαντέρ της Καλλιόπης Λεγάκη κοιτάζει το ανθρώπινο πρόσωπο πίσω από την ψυχική ασθένεια, δίνοντας τον λόγο στους ίδιους τους ασθενείς και αφήνοντάς τους να κάνουν αυτό που συνήθως δεν έχουν την ευκαιρία να μιλήσουν με ειλικρίνεια, απροσποίητα και με καθαρότητα για κάτι που ελάχιστα γνωρίζουν ή κατανοούν όσοι δεν το έχουν βιώσει.
Κι εκεί βρίσκεται η αξία αυτού του εξομολογητικού, διαφωτιστικού, τρυφερού ντοκιμαντέρ που μπορεί να μην διεκδικεί δάφνες δημιουργικότητας, μα είναι αναμφίβολα χρήσιμο όχι μόνο στην κατανόηση της διαφορετικότητας των ηρώων του, μα και στην προσπάθεια αφαίρεσης ενός στίγματος, στα πλαίσια μιας καθυστερημένης μεταρρύθμισης στην ψυχιατρική στην χώρα μας, η οποία όπως μπορούμε να δούμε στο φιλμ, ευτυχώς έχει ξεκινήσει.
