Η μεσήλικη Αν είναι χρόνια παντρεμένη με χολιγουντιανό μεγαλοπαραγωγό. Πιστή κι αφοσιωμένη, έχει μάθει να είναι ικανοποιημένη στο περιθώριο των τηλεφωνημάτων και των μίτινγκ του, στο out-of-focus της προσοχής του. Εκείνη τον συνοδεύει και τον στηρίζει στα επαγγελματικά του ταξίδια, όπως τώρα στο Φεστιβάλ Καννών, εκείνος παίρνει την κατανόησή της ως το δεδομένο άξονα του γάμου τους, δεν την έχει ως πρώτη του προτεραιότητα, ούτε την υπολογίζει στα μικρά της αιτήματα: να περάσουν, για παράδειγμα, οι δυο τους λίγες μέρες στο Παρίσι. Το κινητό του χτυπά αδιάκοπα, τα προβλήματα και οι προκλήσεις του επαγγέλματος δεν παίρνουν αναβολή κι έτσι εκείνος παίρνει ένα αεροπλάνο για το σετ στο Μαρόκο και εκείνη πρέπει να πάει μόνη της στην πιο ρομαντική πρωτεύουσα του κόσμου και να τον περιμένει ως πιστή Πηνελόπη. Μόνο που κάπου εκεί μπαίνει στο πλάνο ο Ζακ, ο Γάλλος συνεργάτης του άντρα της, ο οποίος της προτείνει να την οδηγήσει αυτός στο Παρίσι. Κρυφοερωτευμένος μαζί της, ο Ζακ την ξεναγεί στα ειδυλιακά τοπία της Προβηγκίας, στην υψηλή γαλλική κουζίνα και φροντίζει να της μείνει αυτό το ταξίδι δρόμου αξέχαστο, γλυκόπιοτο και ειδυλλιακό.
Η Ελεονορ Κόπολα, σύζυγος του Φράνσις Φορντ και μητέρα του Ρόμαν και της Σοφίας, γράφει το σενάριο και κάνει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο (έχει υπογράψει και κάποια on set ντοκιμαντέρ των ταινιών του άντρα και της κόρης της) με μία ταινία που στην καλύτερη περίπτωση θα περιέγραφες ως γκουρμέ ταξιδιωτικό οδηγό και στη χειρότερη θα ομολογούσες το προφανές: κλισέ φαντασίωση απελπισμένης 50+ νοικοκυράς.
Ο Αλεκ Μπόλντγουϊν εμφανίζεται ελάχιστα και παραμένει γοητευτικά αναξιοποίητος. Ο Αρνό Βιάρ προσπαθεί απεγνωσμένα να αποδείξει ότι το στερεότυπο του σαγηνευτικού Γάλλου connoisseur υπάρχει πραγματικά και είναι ακαταμάχητο. Η Νταϊάν Λέιν (που με ένα πολύ καλύτερο -τελικά- σενάριο είχε πριν χρόνια κατακτήσει την Τοσκάνη) στη Νίκαια περιορίζει την ερμηνεία της σε μία μόνο έκφραση: σηκώνει συνεχώς ταραγμένα τα φρύδια της και χαμογελά σε μία αέναη αμηχανία. Της γεμίζει ο Ζακ το πίσω κάθισμα του vintage cabrio με λουλούδια (γιατί έτσι ταξιδεύουν οι ερωτευμένοι Γάλλοι; Φρύδια, έκπληξη. Της φέρνει όλα τα σοκολατένια σουφλέ του κόσμου; Φρύδια, έκπληξη. Χαλάει το αυτοκίνητο αλλά υπάρχει (πολύ βολικά) καλάθι πικ νικ και κουβέρτα στο πορτμπαγκάζ και ειδυλλιακή λίμνη σε απόσταση αναπνοής; Φρύδια, έκπληξη.
Μπορεί η πρόθεση της Κόπολα να ήταν να ρίξει τον προβολέα στις καταπιεσμένες συζύγους των ταλαντούχων αντρών του Χόλιγουντ (κάτι θα ξέρει η γυναίκα), συνδυάζοντας την ιδέα με καλό φαγητό και ποιοτικό κρασί, όμως χωρίς κάτι πιο εμβριθές στην κατασκευή της ιστορίας, κάτι πιο νευραλγικό κι ανθρώπινο κι αληθινό στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, κάτι πιο πρωτότυπο και ουσιαστικό από μία συρραφή κουρασμένων και γερασμένων κλισέ, το αποτέλεσμα μοιάζει με κινηματογραφημένο Αρλεκιν.
Να το τραβήξουμε λίγο παραπάνω; (Ετσι κι αλλιώς, το Παρίσι μπορεί να περιμένει!) Δε θα είχαμε ούτε με αυτό πρόβλημα - ζήτω οι ρομαντικές κομεντί που μας κάνουν να λιγώνουμε με την ιδέα του λίγο Beaujolais, λίγο filet au poivre και τ' αγόρι μας. Αλλά, πρέπει να υπάρχει μία ενέργεια, ένας ρυθμός, κάτι, κάποιος, κάποιο ενδιαφέρον.
Εδώ είμαστε έτοιμοι να κατέβουμε από το αυτοκίνητο και να το κόψουμε με το πόδι. Γιατί, πολύ απλά, βαρεθήκαμε τη ζωή μας.
