Δύο κοριτσάκια, κολλητές φίλες από μικρές, είχαν στα παιδικά τους χρόνια παίξει με έναν πίνακα πνευμάτων. Με σοβαρότητα είχαν διαβάσει τους κανόνες: δεν πρέπει ποτέ να παίξεις μόνη σου, πρέπει πάντα να αποχαιρετάς το πνεύμα στο τέλος ώστε να φύγει. Μεγαλώνοντας, η Ντέμπι αγοράζει ένα σπίτι στο οποίο βρίσκει έναν παρόμοιο πίνακα με αυτό της παιδικής της ηλικίας. Το εξομολογείται στην Λέιν, αλλά δεν θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να παίξουν μαζί. Η Ντέμπι συμπεριφέρεται περίεργα, μένει συνεχώς μέσα, δεν αφήνει κανέναν να μπει στο σπίτι της και μια νύχτα βρίσκεται κρεμασμένη στο σαλόνι της με τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια. Η Λέιν και η υπόλοιπη παρέα της νεκρής κοπέλας προσπαθούν να εξιχνιάσουν τι συνέβη στη φίλη τους. Γρήγορα συνειδητοποιούν ότι ο θάνατός της δεν είναι αυτοκτονία αλλά έχει να κάνει με τον πίνακα πνευμάτων: η Ντέμπι ξύπνησε κάποιο πνεύμα στο σπίτι, ένα πνεύμα που εξολοθρεύει έναν έναν τα παιδιά της παρέας. Θα καταφέρει η Λέιν να λύσει το μυστήριο, να αποχαιρετήσει το πνεύμα μια και καλή;
Ενα ακόμα μεταφυσικό θρίλερ της σειράς, κομμένο και ραμμένο για εφηβική κατανάλωση σνακ κ αναψυκτικών σε multiplex έξοδο σαββατοκύριακου. Μοιάζει γραμμένο και γυρισμένο στον αυτόματο πιλότο, με όλα τα κλισέ της γνωστής συνταγή που θέλει όμορφους νέους ανθρώπους να πεθαίνουν τρομαχτικούς (όχι ιδιαίτερα gore) θανάτους. Σχηματικό σενάριο, προβλέψιμη εκτέλεση, ακόμα πιο προβλέψιμη η λίγο πριν το τέλος ανατροπή.
Ισως να μη το χρειάζονται γιατί όλα αυτά τα copy-cut θρίλερ γνωρίζουν έτσι κι αλλιώς τρομαχτική εμπορική επιτυχία στα αμερικανικά ταμεία, αλλά αναρωτιόμαστε καμιά φορά πόσο ένα μικρό «κλικ» στο σενάριο, μία ελάχιστη έξτρα προσπάθεια πρωτοτυπίας, θα μπορούσε να τα αναγάγει σε cult movies που στοίχειωναν με το δικό τους στίγμα το genre ταινιών τρόμου.
Και δε θα χρειαζόντουσαν καν να κάνουν τραπεζάκι και να καλέσουν τα πνεύματα μαστόρων του είδους για συμβουλές. Οι περισσότεροι είναι ζωντανοί...
