Η Ντόροθι και η Λόρελαϊ είναι δυο «εργαζόμενα κορίτσια», showgirls σε καμπαρέ. Οσο στενές φίλες είναι, τόσο οι προσωπικότητές τους – και τα χρώματά τους! – διαφέρουν. Η Λόρελαϊ είναι η ξανθιά γατούλα που τυλίγει με ευκολία τους άντρες γύρω από το δάχτυλό της, περιμένοντας να της το γεμίσουν με διαμάντια. Η Ντόροθι είναι κορίτσι της πιάτσας, ντόμπρα και μελαχρινή και της αρέσει να παίζει με τους ωραίους αλλά λάθος άντρες. Ο αρραβώνας της Λόρελαϊ με τον πάμπλουτο αλλά άβουλο πλέιμποϊ Γκας θα τις οδηγήσει στο Παρίσι, όπου η Ντόροθι θα ερωτευτεί τον ντετέκτιβ, τον οποίο ο πατέρας του Γκας έχει βάλει να παρακολουθεί την Λόρελαϊ, γνωρίζοντας πως εκείνη είναι προικοθήρας. Αλλά όποιο εμπόδιο και να βρεθεί στο δρόμο των δύο φιλενάδων, τα κορίτσια θα το υπερβούν, γιατί απλούστατα είναι όμορφες, έξω καρδιά και έξυπνες – κάνουν μόνο τις ανόητες, γιατί ξέρουν ότι αυτό αρέσει περισσότερο στους άντρες!
Ρομαντική κομεντί σε φόρμα μιούζικαλ, η ταινία του Χάουαρντ Χοκς γνώρισε από την εποχή που πρωτοπροβλήθηκε τεράστια εμπορική επιτυχία – και πώς όχι, αφού είναι γεμάτη από τη δροσιά, την αφέλεια και την ελαφρότητα του αμερικανικού ονείρου. Σήμερα, πια, έχει βέβαια χάσει την όποια επικαιρότητά της, αλλά έχει απογειωθεί στη σφαίρα της pop κουλτούρας – περισσότεροι θεατές γνωρίζουν το τίτλο της απ’ όσους έχουν δει την ταινία και, ακόμα καλύτερα, τον χρησιμοποιούν στην… καθημερινότητά τους!
Με τραγούδια που έχουν μείνει στην ιστορία, όπως το «Diamonds Are a Girl’s Best Friends» και το «Bye Bye Baby» και με το γενικότερο πνεύμα κεφιού και φλερτ που τη διακατέχει, η ταινία παρασύρει ακόμα και τώρα σ’ ένα μικρό κούνημα των γοφών και σ΄ένα αντανακλαστικό χαμόγελο. Τόσο η Τζέιν Ράσελ, η οποία το 1953 ήταν, ακόμα, πρώτο όνομα, διασημότερη από την συμπρωταγωνίστριά της, όσο φυσικά και η Μέριλιν Μονρό είναι ακαταμάχητες, γιατί απλούστατα υποδύονται στην υπερβολή τη φιγούρα πάνω στην οποία η καθεμία τους έχτισε την καριέρα της.
Το σύνολο δεν το βλάπτει το αγέραστο κυνικό χιούμορ του σεναρίου, οι απανωτές διασκεδαστικές και αιχμηρές ατάκες, ο διάλογος που τρέχει σαν κελαρυστό ποτάμι. Ακόμα και οι τρομερά camp, σήμερα, σκηνές, όπως η γυμναστική της Ολυμπιακής ομάδας κωπηλατών μέσα στο πλοίο με την αρχαιοελληνική διακόσμηση, διατηρούν μια ζηλευτή ανεμελιά, παρότι ξεπερασμένες.
Με αναμφισβήτητη τη χάρη της, η ταινία είναι παλιομοδίτικη και οπωσδήποτε, θεωρητικά τουλάχιστον, ανεφάρμοστη, αισθητικά και ιδεολογικά, στην εποχή μας – άλλωστε και να ψάχνεις για έναν άντρα με λεφτά, τώρα δε θα μπορέσεις να τον βρεις! Αλλά, ομολογουμένως, διατηρεί ακόμα την ακτινοβολία των πρωταγωνιστριών της, τον ατίθασο ρυθμό της και το κέφι της για τη ζωή. Γιατί κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Οπως και το ότι… οι άντρες προτιμούν τις ξανθιές!
