Αν η απάντηση στο ότι το «Ο Δρόμος μας» δεν είναι ντοκιμαντέρ, είναι ότι ποτέ δεν υπήρξε η πρόθεση να είναι ντοκιμαντέρ, τότε το κείμενο αυτό μπορεί να σταματήσει εδώ.
Ποιο το νόημα να κρίνει κανείς μια «ταινία» που γυρίστηκε, όπως αναφέρουν οι ίδιοι της οι τίτλοι, από το Τμήμα Προπαγάνδας του ΚΚΕ για τον εορτασμό των 100 χρόνων του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, προφανώς με target group τα μέλη του κόμματος που θα θυμηθούν, θα συγκινηθούν, θα νιώσουν περήφανα, θα αισθανθούν ότι το ΚΚΕ άντεξε όλους τους κλυδωνισμούς ενός ολόκληρου αιώνα για να συνεχίζει σήμερα ακμαίο και δυνατό να στηρίζει τους αγώνες του προλεταριάτου;
Αφήνοντας έξω τα σχολικού επιπέδου δραματοποιημένα κομμάτια και τις τουλάχιστον εμφατικές «αναγνώσεις» των ηθοποιών (ανάμεσά τους η Λίλα Καφαντάρη, ο Παύλος Ορκόπουλος, ο Δημήτρης Αλεξανδρής), δεν υπάρχει τίποτα στην ανασκόπηση αυτή που να ενδιαφέρει εκτός από το σπάνιο αρχειακό υλικό που βρίσκει εδώ τη θέση του και μαρτυρά όσα δεν είχαν την τόλμη να «τεκμηριώσουν» οι δημιουργοί αυτού του «Δρόμου».
Η αφήγηση είναι βιαστική, πηδά ιστορικά γεγονότα τεράστιας σημασίας (όχι μόνο για τον κόσμο, αλλά και για τον ίδιο τον κομμουνισμό, όπως τα σημάδια που άφησαν πάνω του τα εγκλήματα του σταλινισμού), απευθύνεται προφανώς μόνο σε ανθρώπους του κόμματος που ξέρουν απέξω κι ανακατωτά τα ιστορικά γεγονότα που αφορούν το ΚΚΕ (όταν π.χ. μιλάει για την ντροπιαστική συνθήκη της Βάρκιζας χωρίς να εξηγεί τη βάση της «ντροπής») και στηρίζει το επιχείρημα των επιτυχιών του κόμματος στις συνεχείς κινητοποιήσεις, απεργίες και ρητορικές κατά της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΝΑΤΟ και όλων των «εχθρών» του κομμουνισμού, παρά σε χειροπιαστά νούμερα και στατιστικές για τη διαρκή παρουσία του στην ελληνική Βουλή.
Η προφανής προσπάθεια των συγγραφέων του κειμένου του voice over να επαναλαμβάνεται συνεχώς η λέξη «προοδευτικό», οι πολλαπλές – δωρεάν - αναφορές στη νεολαία, την τεχνολογία, τη γενιά του αύριο και η επιλογή οπτικού υλικού που «επιλέγει» νέους για να πρωτοστατούν στις πορείες, προδίδουν μόνο την αγωνία των δημιουργών αυτής της ανασκόπησης να πείσουν για την επαφή του ΚΚΕ με τη σημερινή πραγματικότητα.
Πράγμα που φυσικά αυτοακυρώνεται, όχι μόνο από τη γνώση της σταθερής (μη) στάσης του ΚΚΕ απέναντι στη διεκδίκηση βασικών («αστικών» κατά τα μέλη του) δικαιωμάτων, αλλά και από το γεγονός πως τα 100 λεπτά που παρακολουθείς μοιάζουν να έχουν μείνει αρκετά πίσω στον όποιο «δρόμο» της εξέλιξής του.
