Μία σκοτεινή μαγική δύναμη απειλεί την Ponyville και κρατάει αιχμάλωτες τις τρεις πριγκίπισσες με τις μαγικές δυνάμεις. Τα μικρά Πόνυ, με αρχηγό την πριγκίπισσα της φιλίας που καταφέρνει να δραπετεύσει, ξεκινούν έναν αξέχαστο ταξίδι πέρα από την Εκουέστρια όπου γνωρίζουν νέους φίλους και συναρπαστικές περιπέτειες στην προσπάθεια τους να σώσουν την πόλη τους με τη δύναμη της φιλίας.
Κάποια στιγμή αργά μέσα στο «My Little Pony: Η Ταινία» ο κακός Βασιλιάς Τυφώνας αγανακτεί μπροστά σε τόση χαριτωμενιά και αποφασίζει να καταστρέψει όλο το βασίλειο των Πόνυ εξαφανίζοντας κορδελίτσες, ουράνια τόξα, διαμαντάκια και τσιριχτές φωνές που μοιάζουν να πετάγονται από παντού προορισμένες να σε στείλουν, αν όχι στο φαρμακείο για ισχυρή δόση παυσιπόνων για πονοκέφαλο, τότε έξω από την αίθουσα για πρόσκαιρη αποτοξίνωση.
Είναι αυτό που εύχεσαι όλη την προηγούμενη ώρα (και βάλε) μιας ταινίας που δεν είναι μόνο ότι αναπαράγει κλισέ που θα έπρεπε πια να έχουν απαγορευτεί στην ιστορία των κινουμένων σχεδίων και των παιδικών ταινιών εν γένει, αλλά που με θράσος πιστεύει ότι απευθύνεται σε κάτι μεγαλύτερο των τριών ετών επειδή μια σειρά από σταρς (ανάμεσά τους από την Ούζο Αντούμπε μέχρι τον Τέι Ντιγκς και την ακριβοθώρητη Sia) δάνεισαν φωνές και τραγούδια για να γιορτάσουν το πέρασμα του franchise στο σινεμά – πράγμα που σημαίνει ότι θα ταλαιπωρηθούμε αρκετά στο μέλλον αν η ταινία πάει καλά (που θα πάει) και με κακό προηγούμενο το μπαράζ απο ταινίες της Barbie.
Ευτυχώς στην Ελλάδα δεν θα ακούσετε ποτέ κανέναν από αυτούς, παρά μόνο όταν τραγουδούν, αφού παρόλο που η ταινία είναι μεταγλωττισμένη στα ελληνικά, τα τραγούδια παραμένουν στα αγγλικά – πράγμα που το θεωρούμε μέχρι και εκπαιδευτικό για όσα παιδιά προσχολικής ηλικίας έχουν πάρει ήδη το proficiency.
Το μόνο που θα ακούσετε είναι μια σειρά από κοινοτοπίες, πακεταρισμένες σε ένα στα όρια δισδιάστατο (και άσχημο) σχέδιο που προσπαθεί να φέρει το διάσημο παιχνίδι των 90s στο σήμερα με μοναδικό όχημα τη γοητεία που ασκούν στα παιδιά τα μικρά αλογάκια με την καλή ψυχή και τα υψηλά νοήματα περί φιλίας, αγάπης, συντροφικότητας και καλοσύνης.
Ο πιο ωραίος χαρακτήρας της ταινίας (ναι υπάρχει και από αυτό), ένα πόνυ-μονόκερος με σπασμένο κέρατο και η ιστορία του παραμένει ό,τι πιο ενήλικό διαθέτει μια ταινία που θα φέρει γονείς, θείους και λοιπούς τολμηρούς συνοδούς ανηλίκων στα όρια τους. Τόσο που κάθε φορά που η Τέμπεστ αναφωνεί «το κέρατό μου» μιλώντας για την παιδική της πληγή θα χαμογελάνε πονηρά, εννοώντας το κακό που τους έχει συμβεί...
Η ταινία θα βγει στις ελληνικές αίθουσες μόνο μεταγλωττισμένη στα ελληνικά.
