Ενα περίπου διαστημόπλοιο (ο διεθνής διαστημικός σταθμός ISS), σταθμευμένο αρόδο στο διάστημα κοντά στον πλανήτη Αρη και ένα εξαμελές πλήρωμα που... πρέπει να μιλήσει για τον Κάλβιν. Αυτά είναι τα βασικά συστατικά της νέας περιπέτειας επιστημονικής φαντασίας κι αυτά παραμένουν ως το αναμενόμενο φινάλε της, μείον κάμποσους από το πλήρωμα.
Ο Ντάνιελ Εσπινόζα του «Safe House» μοιάζει να στήνει μια ολόκληρη ταινία μόνο και μόνο για να πειραματιστεί, εξαιρετικά διασκεδαστικά ομολογουμένως, με το πώς θα έδειχναν κατακρεουργημένα πτώματα σε περιβάλλον με έλλειψη βαρύτητας - γιατί τίποτε άλλο στο «Life» δεν ξεφεύγει από τα απολύτως τετριμμένα.
Οι επιστήμονες του ISS φέρνουν μέσα στο σκάφος τους χώμα από τον Αρη κι εκεί ανακαλύπτουν ένα ζωντανό οργανισμό, ένα τέλειο μονοκυτταρικό πλάσμα. Μια που το βαφτίζουν Κάλβιν, μια που συνειδητοποιούν ότι το πλάσμα αναπτύσσεται ταχύτατα και όχι, δεν είναι καθόλου φιλικό. Η σχέση αλλάζει άρδην κι από γονεϊκή γίνεται βίαιη καταδίωξη.
Ενα σενάριο ολοκληρωτικά προβλέψιμο, δεν κάνει καν τον κόπο να δώσει στους (ανθρώπινους) ήρωές του κάποια χαρακτηριστικά που να τους κάνουν ενδιαφέροντες. Κανείς δεν έχει προσωπικότητα (εκτός, ίσως, από τον Ντέιβιντ Τζόρνταν του Τζέικ Τζίλενχαλ που είναι διαρκώς κατηφής άρα μάλλον έχει πάθει από ιδρυματισμό ως κατάθλιψη), κανείς δεν έχει μια γραμμή δράσης που να τον ξεχωρίζει από τον άλλον.
Ετσι ο θεατής συμπληρώνει στοιχεία αναλόγως με το διάσημο και φωτογενές πρόσωπο ηθοποιού που έχει μπροστά του, τον all-American, αισιόδοξο ως τελικής πτώσης Ράιαν Ρέινολντς, τη σοβαρή και συγκεντρωμένη αλλά με εσωτερικό σεξ απίλ Ρεμπέκα Φέργκιουσον, την Κυβερνήτη της Ολγκα Ντιχοβίτσναγια που μιλά και με ρωσική προφορά, οπότε είναι προφανώς δυναμική. Σαφέστερη προσωπικότητα έχει ο Κάλβιν (επίσης φωτογενής, ανάμεσα σε διάφανη ανεμώνη του βυθού και χταποδάκι) που, τουλάχιστον, ξέρουμε τι αναζητά και πώς θα το επιδιώξει.
Το σχηματικό της πλοκής και των ηρώων εμπλουτίζει ελαφρώς ο ρυθμός της ταινίας, που είναι γρήγορος και φέρνει την ένταση στις σκηνές δράσης, τόσο στο εξωτερικό του σκάφους με τις αλά-«Gravity» μοναχικές βόλτες μελών του πληρώματος στο διάστημα, όσο και στο εσωτερικό, όταν ο Κάλβιν κυνηγά τους ήρωες στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του σκάφους, ενώ εκείνοι προσπαθούν να τον απομονώσουν πίσω από σφραγιζόμενες πόρτες. Αλλά, πραγματικά, με την εξέλιξη της ιστορίας και την κατάληξή της δεδομένες από την αρχή, τα επίπεδα της αγωνίας δεν μπορούν να φτάσουν και σε σημαντικό ύψος.
Με αξιοπρεπή εφέ κι ένα φωτογενές καστ, το «Life» υποφέρει ακόμα περισσότερο στη σύγκριση με τις προφανείς κινηματογραφικές αναφορές του: κανείς δεν θ' ακούσει τις κραυγές του, όταν πριν τέσσερις δεκαετίες έχει υπάρξει ένα «Alien», του οποίου το νέο «επεισόδιο» περιμένουμε σε λίγες βδομάδες.
