Παραμένοντας ενεργός, σέξι και – εντάξει, ναι - πολύ σκληρός για να πεθάνει, περίπου τριάντα χρόνια μετά τη σοκαριστική εμφάνισή του στο σινεμά, ο Ζαν Πολ Μπελμοντό ήταν ακριβώς 50 ετών όταν γύρισε τον «Περιθωριακό», μια ακόμη ταινία δράσης – όχημα για τον σούπερ σταρ του γαλλικού σινεμά, εδώ με την υπογραφή του Ζακ Ντερέ που είχε θριαμβεύσει με το «Borsalino» του 1970 με το δίδυμο Ζαν-Πολ Μπελμοντό – Αλέν Ντελόν.
Κανείς φυσικά δεν θα κολλήσει στα χρόνια του Μπελμοντό (σίγουρα όχι περισσότερο απ’ ότι το τζιν στον καβάλο του), αφού από τα κοσμοπολίτικα θέρετρα μέχρι τις αλά Τζέιμς Μποντ σκηνές δράσης σε αυτοκίνητα, τρένα και κρις κραφτ, ο «Περιθωριακός» φέρει ανεξίτηλο πάνω του το αποτύπωμα μιας εποχής όπου οι αστυνομικοί ήταν σκληροί, τα κορίτσια αφελή, οι σφαίρες αληθινές και το σινεμά μια στρώση αληθοφάνειας πάνω στην ίδια την ιδέα της ψυχαγωγίας.
Ξεκάθαρη δεκαετία του ’80 δηλαδή όπου ακόμη και τα αριστουργηματικά συνθεζάιζερ του Ενιο Μορικόνε πάσχιζαν με περισσό λυρισμό να αποκοπούν από τα 70s για να συνοδεύσουν τα ανδραγαθήματα ενός ήρωα που έκανε το δικό του επειδή ήταν ο Μπελμοντό και όχι φυσικά ο Επιθεωρητής Ζορντάν που όλοι περιφρονούν αλλά όλοι αναζητούν επειδή είναι από μόνος του η ενσάρκωση του policier και μάλλον ο μοναδικός σε όλη τη Γαλλία που μπορεί να καθαρίσει αυτόν τον κόσμο από τα ναρκωτικά.
Κάπως έτσι φτάνουμε στη Μασσαλία και στο ανθρωποκυνηγητό του βαρώνου των ναρκωτικών Μεκάτσι που ο Ζορντάν έχει βάλει σκοπό της ζωής του να σκοτώσει με τα ίδια του τα χέρια. Θα χρησιμοποιήσει κάθε πιθανή ανορθόδοξη μέθοδο, θα τιμωρηθεί από την υπηρεσία, αλλά δεν θα σταματήσει πριν γίνει άνω κάτω όλη η Μασσαλία και το Παρίσι μαζί σε σκηνές δράσης που από τη μία εντυπωσιάζουν για το χειροποιήτο της εποχής τους, από την άλλη μοιάζουν και λίγο με πρόβα για μια ταινία που δεν γυρίστηκε ποτέ.
Περιμένοντας πως από στιγμή σε στιγμή ο Μπελμοντό θα γυρίσει στην κάμερα για να σου χαμογελάσει πονηρά (ευτυχώς δεν το κάνει ποτέ ακριβώς) – και ενώ η εικονογραφία της εποχής σε έχει ξεναγήσει από leather gay bars σε πορνεία και από night clubs σε πολύβουους κακόφημους δρόμους, είναι σαφές πως ό,τι βλέπεις (και μετά από λίγο βαριέσαι κιόλας) ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά σκληροτράχηλων σούπερ σταρ (σε VHS και όχι μόνο), κερδίζοντας τη δική του (όχι και τόσο περιθωριακή) θέση στο cult της πιο cult δεκαετίας και σε ακόμη ένα λόγο για να απολαύσεις Μπελμοντό χωρίς την παραμικρή ενοχή.
