Oταν καταστρέφονται τα κεντρικά τους γραφεία και ο κόσμος βρίσκεται σε ομηρία, το ταξίδι τους, τους οδηγεί στην ανακάλυψη ενός οργανισμού κατασκοπίας στην Αμερική με το όνομα Statesman, η ίδρυση του οποίου συμπίπτει χρονικά με την ίδρυση του δικού τους οργανισμού. Σε μια νέα περιπέτεια που δοκιμάζει τις αντοχές και την εξυπνάδα των πρακτόρων τους στα άκρα, αυτές οι δύο ελίτ μυστικές οργανώσεις συνεργάζονται για να εξουδετερώσουν τον αδίστακτο, κοινό εχθρό τους, προκειμένου να σώσουν τον κόσμο, μια διαδικασία που έχει αρχίσει να γίνεται συνήθεια στον Έγκσι.
Με το «Kingsman: Η Μυστική Υπηρεσία» να αποτελεί μια από τις πιο ποπ ταινίες δράσης που είδαμε τα τελευταία χρόνια κι ένα απολαυστικό υβρίδιο κωμωδίας και κατασκοπικού φιλμ, οι προσδοκίες ήταν αναμφίβολα υψηλές για την συνέχεια. Όπως το «δεύτερο δύσκολο άλμπουμ» όμως, το σίκουελ προσπαθεί λίγο πιο σκληρά απ όσο χρειάζεται προκειμένου να παραδώσει όλα όσα (νομίζει ότι) οι θαυμαστές του πρώτου φιλμ περιμένουν. Και κάπως έτσι υπερ-φορτώνει την πλοκή με ακόμη περισσότερη καρτουνίστικη βία και δράση που αψηφά τους νόμους της φυσικής, προσθέτει τους «The Statesman» την αμερικάνικη εκδοχή των Kingsman και μια over the top κακό στο πρόσωπο της Τζουλιάν Μουρ και φέρνει πίσω τον Χάρι του Κόλιν Φερθ.
Όμως αυτό που λείπει από το φιλμ, εκτός φυσικά από το στοιχείο της έκπληξης, είναι η μεταμόρφωση του ήρωα του από παιδί των projects σε ικανό, καλοντυμένο πράκτορα και κυρίως η δυναμική της σχέσης του με τον «δασκαλό» του που προσέθετε στο φιλμ ένα συναισθηματικό επίπεδο που εδώ μόνο σε ελάχιστες στιγμές αγγίζει.
Κι αν στα 144 λεπτά της διάρκειάς του δεν υπάρχουν στ΄αλήθεια στιγμές που κοιτάζεις το ρολόι σου, κάποια από τα «επεισόδια» της δράσης –ακόμη πιο πολύ στο πνεύμα των ταινιών του 007 αυτή τη φορά- δείχνουν λιγότερο φρέσκα και απολαυστικά απ΄όσο θα περίμενες.
Η πάντα ανατρεπτική διάθεση για χιούμορ όμως, συχνά στα όρια μιας διασκεδαστικής σαχλαμάρας, η αναπολογητική χρήση της βίας (που εδώ δίνει ρέστα) και η διεύρυνση του σύμπαν των Kingsman με καινούριους χαρακτήρες ιδέες και οργανώσεις, δικαιολογούν την πίστη σου στο franchise, αλλά σε κάνουν να ελπίζεις πως η επόμενη ταινία της σειράς (στην οποία ο Τζέινινγκ Τέιτουμ δεν θα είναι κατεψυγμένος στο μεγαλύτερο κομμάτι της), θα βρει μια ισορροπία που θα της επιτρέψει να μετριάσει την τόση υπερβολή και θα την οδηγήσει στην μακροημέρευση.
