Γυρισμένο σε 23 χώρες από την Ελλάδα, τη Γερμανία, το Αφγανιστάν, τη Τουρκία ως το Μεξικό, η ροή ενός κύματος ανθρώπων που κινούνται συνεχώς προς αναζήτηση δικαίωσης, καταφύγιου και πατρίδας.

Είναι πολύ πιθανόν να περίμενε κανείς κάτι περισσότερο από την πρώτη κινηματογραφική απόπειρα ενός τόσο διάσημου εικαστικού καλλιτέχνη και ακτιβιστή, όμως το «Human Flow» στην ουσία δεν διαφέρει από ένα τυπικό ντοκιμαντέρ για την προσφυγική κρίση, παρά μόνο στο μέγεθος των φιλοδοξιών του και της ματιάς του.

Διότι αν τα τελευταία χρόνια η λέξη προσφυγικό είναι άμεσα συνδεδεμένη με την Συρία και την προσφυγική εισροή στην Ευρώπη, το φιλμ διασχίζει όλες τις ζώνες κρίσης του πλανήτη, από την Μπούρμα και το Ιρακ έως την Κένυα και το Μεξικό, τη Γάζα και φυσικά την Λέσβο την Ειδωμένη και την Αθήνα χαρτογραφώντας τα σύνορα ενός κόσμου που δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει ότι γίνεται όλο και μικρότερος όπως λέει ένας από τους ανθρώπους που μιλούν στην κάμερα στην διάρκεια του φιλμ.

Οι εικόνες της βίαιης αυτής ανθρώπινης μετακίνησης από χώρα σε χώρα, η απουσία ριζών και τόπου, ο πόνος, η θλίψη, η απόγνωση αλλά και η ελπίδα είναι τα υλικά που δίνουν στο ντοκιμαντέρ την δύναμή του. Εικόνες κινηματογραφημένες με προσοχή στην «αισθητική», από μια σειρά φωτογράφους, αναμεσά τους και ο Κρίστοφερ Ντόιλ κι ο Ελληνας Κωνσταντίνος Κουκούλης, πολύ συχνά με την χρήση drone που, μερικές στιγμές κατορθώνουν να αποκαλύψουν κάτι από το μέγεθος του προβλήματος το οποίο θέλει να αποκαλύψει η ταινία.

Αυτή η διαδρομή σε ολόκληρο τον κόσμο συχνά με τον Αϊ Γουέιγουεϊ να είναι παρών στα πλάνα ανάμεσα στους μετανάστες σε μια σκηνοθετική επιλογή που θα έμοιαζε πιο ταιριαστή σε μια ταινία του Μάικλ Μουρ, παίρνει σχήμα μέσα από μεσότιτλους με στίχους ποιητών όπως ο Αδωνις ή ο Ναζίμ Χικμέτ, από βουδιστικές γραφές ή τον χάρτη των θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης κι από ανθρώπους που μιλούν στην κάμερα. Κάποιοι έχουν κάτι αληθινά σπαρακτικό να πουν, άλλοι κάτι ουσιώδες και μερικοί όπως ο Ελληνας υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής Γιάννης Μουζάλας, αρκούνται σε κοινοτοπίες.

Οι προθέσεις του είναι αξιοθαύμαστες κι ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία του είναι ο τρόπος που κατορθώνει να αποκαλύψει το πραγματικό μέγεθος μιας συνεχιζόμενης τραγωδίας, όμως πέρα από αυτά το «Human Flow» βρίσκει την αληθινή δύναμη που του αναλογεί μόνο κατά στιγμές. Οταν για παράδειγμα στο τελευταίο πλάνο, η κάμερα ανυψώνεται πάνω από έναν τεράστιο σωρό σωσιβίων στην Λέσβο, Ή σε μια άλλη που θα μπορούσε να ιδωθεί κι ως κριτική για τον τρόπο που τα μέσα, η Δύση κι ακόμη και αυτή η ταινία κοιτάζει το προσφυγικό πρόβλημα: Ενας νεαρός μετανάστης κρύβει το πρόσωπό του πίσω από την πινακίδα που κρατά με την λέξη «respect». Σκύβει το κεφάλι του πίσω της μα η κάμερα μένει εκεί, περιμένοντας το βλέμμα του να αναδυθεί, για ένα ακόμη πλάνο...