O Αυστραλός ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτης Αντονι Μάρας, με προϋπηρεσία στις μικρού μήκους ταινίες αλλά και την παραγωγή, δεν είναι πρωτάρης σε ιστορίες που μιλούν για το ανθρώπινο δράμα κάτω από αντίξοες, και μερικές φορές τραγικές, συνθήκες. Στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του συνεχίζει το σερί αυτών των ταινιών, μιλώντας για τα τραγικά γεγονότα της τρομοκρατικής επίθεσης που δέχτηκε η Βομβάη της Ινδίας στις 26 Νοεμβρίου 2008, με τραγικό απολογισμό πάνω από 100 νεκρούς και αρκετούς τραυματίες, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του στα γεγονότα που εξελίχθηκαν στο πολυτελέστατο ξενοδοχείο Ταζ Μαχάλ Πάλας.
Ο Μάρας και ο σεναριογράφος του Τζον Κόλι δεν προσπαθούν να εξιστορήσουν με ακρίβεια τα όσα συνέβησαν τις τραγικές εκείνες μέρες στο ξενοδοχείο, αλλά βασίζονται κυρίως στο ντοκιμαντέρ του 2009 της Βικτόρια Μιντιγουίντερ Πιτ «Surviving Mumbai», καθώς και σε αμέτρητες ώρες συνεντεύξεων με όσους επιβίωσαν από την επίθεση, δραματοποιώντας τα γεγονότα με το δικό τους - συμβατικό - τρόπο.
Η ταινία δεν σπαταλά χρόνο στο να παρουσιάσει τους ήρωές της από την αρχή. Από τους τρομοκράτες μέχρι τους εργαζόμενους του ξενοδοχείου (εδώ οι Ντεβ Πατέλ και Ανουπάμ Κερ) και από τους επισκέπτες του (εδώ η οικογένεια των Αρμι Χάμερ και Ναζανίν Μπονιάντι, αλλά και ένας Τζέισον Αϊζακς με ρωσική προφορά), ο Μάρας επικεντρώνεται για λίγο σε κάθε έναν από αυτούς χωρίς να καταφέρνει να τους κάνει έστω και λίγο ενδιαφέροντες. Δεν σκιαγραφεί την προσωπικότητά τους παραπάνω από το να δείξει ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί της υπόθεσης, πριν ξεκινήσει η επίθεση και το μακελειό.
Αν υπάρχει κάτι που κάνει την «Επίθεση στη Βομβάη» να ξεχωρίζει από τις χολιγουντιανές ταινίες καταστροφής του σωρού, είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Μάρας χειρίζεται τις σκηνές της τρομοκρατικής επίθεσης. Καμιά τους δεν είναι γεμάτη έντονη δράση, εφέ ή κάμερες που τρέχουν μέσα από τόνους σκόνης και αίματος. Ο Μάρας στήνει σταθερά την κάμερα του και ενίοτε ακολουθεί τα γεγονότα καθώς εξελίσσονται, βάζοντας το κοινό του ως άπραγους θεατές σε ένα χωρίς λογική μακελειό. Είναι στιγμές που νιώθεις ότι μια γροθιά σου έχει χτυπήσει το στομάχι, ακόμα και όταν οι δολοφονίες γίνονται εκτός κάμερας. Σε συνδυασμό με πραγματικές εικόνες από ειδήσεις και αρχειακό υλικό η εμπειρία γίνεται ακόμη πιο αληθοφανής, με ανάσες δράματος και χιούμορ ακριβώς τις σωστές στιγμές.
Μέσα στον εμμονικό σωρό που συναντάμε τα τελευταία χρόνια σε ταινίες με τρομοκρατικές επιθέσεις το «Hotel Mumbai» κάπως ξεχωρίζει. Και αυτό γιατί δεν πρόκειται μόνο για μια ταινία που θέλει να δείξει την παράλογη βία για λόγους εντυπωσιασμού και να κρίνει τα γεγονότα και τους υπαίτιούς τους, αλλά προσπαθεί να τιμήσει κυρίως τα θύματα, κυρίως τους υπαλλήλους του ξενοδοχείου που έσωσαν με τη ζωή τους αρκετούς από τους καλεσμένους, με σεβασμό και αξιοπρέπεια
