Μια δεκαετία μετά την επική νίκη του επί του τερατώδους Κράκεν, ο Περσέας – ο ημίθεος γιος του Δία – επιχειρεί να διάγει μια πιο ήσυχη ζωή ως ψαράς, έχοντας επιφορτιστεί με την ευθύνη να αναθρέψει ολομόναχος τον δεκάχρονο γιο του, Hλιο. Στο μεταξύ η μάχη για την επικράτηση συνεχίζεται ανάμεσα σε Θεούς και Τιτάνες. Eχοντας χάσει την αφοσίωση των ανθρώπων, οι Θεοί έχουν αρχίσει να χάνουν τον έλεγχο επί των φυλακισμένων Τιτάνων και του θηριώδη αρχηγού τους, Κρόνου – πατέρα των Δία, Άδη και Ποσειδώνα – που αφότου τον ανέτρεψαν, τον έριξαν στην άβυσσο των Ταρτάρων. Ο Περσέας όμως, δεν μπορεί να αδιαφορήσει όταν ο Αδης, μαζί με τον γιο του Δία, Αρη συμμαχούν με τον Κρόνο, προκειμένου να φυλακίσουν τον Δία. Η δύναμη των Τιτάνων γίνεται ολοένα και ισχυρότερη, καθώς οι θεϊκές δυνάμεις του Δία συρρικνώνονται και επικρατεί χάος στη Γη.

«Just when you thought you were out they pull you back in!».

Κι ενώ ο Περσέας ζητά μόνο να ζήσει σαν απλός ψαράς και να δείξει στο νεαρό γιο του μια ζωή μόχθου και απλών απολαύσεων δίπλα στη θάλασσα, στο ακρογιάλι του νησιού τους που είναι τόσο ξερό ώστε να κάνει την Σαντορίνη να μοιάζει με τροπικό δάσος του Αμαζονίου, δεν θα το πιστέψετε, αλλά ο πατέρας Δίας έχει πάλι την ανάγκη του.

Ετσι ο φιλήσυχος ψαράς θα ξεθάψει ξανά την πανοπλία και το ξίφος του και θα ταξιδέψει με έναν ακόμη ημίθεο, τον γιο του Ποσειδώνα Αγήνορα (που αν δεν βρισκόμασταν στην εποχή των ολύμπιων θεών θα λέγαμε ότι είναι απλά το αστείο sidekick του), καθώς και την Ανδρομέδα που θα τους ακολουθήσει, ακόμη κι αν ο Περσέας της λέει ότι δεν μπορεί να αφήσει την Ελλάδα χωρίς Βασίλισσα.

Ναι η γνωστή προσοχή στη λεπτομέρεια, ο σεβασμός στη μυθολογική αλήθεια (χμ...) είναι και πάλι εδώ, σε αυτή την τόσο μηχανική όσο θυμάστε περιπέτεια φασαρίας και ολέθρου, επικών ποστίς και τρίχας στα πρόσωπα και υπερβολικής δόσης CGI και τεράτων.

Από την πρώτη χίμαιρα που επιτίθεται στο χωριό του Περσέα, στο ταξίδι στα Τάρταρα και την σωτηρία του Δία από το βασίλειο του κάτω κόσμου, μέχρι την τελική, φλεγόμενη αναμέτρηση με τον Κρόνο, δεν μπορείς να κατηγορήσεις την «Οργή των Τιτάνων», ότι δεν νοιάζεται για το θέαμα.

Αυτή τη φορά το 3D δεν δείχνει τσαπατσούλικο, τα τέρατα δείχνουν υπέροχα, ακόμη κι ο Πήγασος δεν προκαλεί τα γέλια, όλα μοιάζουν πιο φροντισμένα όπως αξίζει στο σίκουελ μιας ταινίας που τα «έφερε πίσω» σχεδόν «θεϊκά».

Το σενάριο όμως, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια συρραφή από σκηνές που οδηγούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα σε μια μάχη, τσεκάροντας «πίστες» στο ταξίδι του Περσέα προς τις σκηνές με τα πιο ακριβά ειδικά εφέ που είναι και το μόνο πράγμα που σηματοδοτεί κάτι σαν κορύφωση σε ένα φιλμ τόσο επίπεδο που δεν προσπαθεί κάν να σε εμπλέξει έστω και στο ελάχιστο στη συναισθηματική δοκιμασία των ηρώων.

Διότι η σχέση πατέρα γιου (τόσο από τη πλευρά του Δία προς τον Περσέα, όσο κι από του ίδιου του Περσέα προς τον γιο του), στ' αλήθεια είναι σχεδόν προσχηματική, ενώ η αδελφική αντιζηλία, Αδη και Δία και Αρη - Περσέα, απλά μερικές ακόμη γραμμές διαλόγου χαμένες στον θόρυβο.

Απ αυτόν τουλάχιστον η ταινία έχει πολύ και οφείλουμε να ομολογήσουμε εξαιρετικής ποιότητας, κάτι που, μαζί με το συνοδευτικό επικών διαστάσεων θέαμα, σου δίνει κάτι να κοιτάς όσο κατεβάζεις το ποπ κορν και ρουφάς το αναψυκτικό σου.

Αν αυτό είναι που θες.