Μια αριστοκράτισσα από την επαρχία, συναντά έναν Μοσχοβίτη φιλόλογο στη Γιάλτα. Ανάμεσα στους δυο παντρεμένους ξεκινά ένας δεσμός που μοιάζει να είναι προϊόν της ρομαντικής ατμόσφαιρας του παραθαλάσσιου θέρετρου. Η λογική επιβάλλει τη διάλυσή του με την επιστροφή στην πεζή πραγματικότητα. Ωστόσο ο Ντμίτρι Γκούρωφ διαπιστώνει πως αυτή η γυναίκα έχει κάτι που δεν τον αφήνει να την ξεχάσει. Oταν οι διακοπές τελειώνουν ο άντρας επιστρέφει στη Μόσχα και η γυναίκα στην άχαρη ζωή της μικρής επαρχιακής πόλης. Παρόλο που οι δύο ερωτευμένοι αποτολμούν κάποιες συναντήσεις, ουσιαστικά η σχέση τους είναι αδιέξοδη, χωρίς μέλλον και καταδικασμένη να σβήσει…

Ακριβώς την εποχή που το ρωσικό σινεμά προσπαθούσε να βρει τη θέση του ανάμεσα στο μοντερνισμό και το αρτηριοσκληρωτικό του παρελθόν, η κινηματογραφική διασκευή ενός από τα πιο διάσημα διηγήματα του Αντον Τσέχοφ έμοιαζε με μια ριψοκίνδυνη επιλογή, τόσο στο επίπεδο της αναμέτρησής του με ένα αψεγάδιαστο κείμενο που υπήρξε από μόνο του σινεμά σχεδόν πριν εφευρεθεί το μέσο, όσο και στο επίπεδο της επιστροφής στη μεγάλη ρωσική λογοτεχνική παράδοση που θα μπορούσε να προδώσει κάθε απόπειρα κινηματογραφικής ελευθερίας.

Ο Γιοσίφ Κέιφιτς, όμως, που ήδη από τη δεκαετία του ’30 επικεντρώθηκε, κόντρα στο ρεύμα, σε έναν αφοπλιστικό ρεαλισμό τοποθετώντας στο κέντρο των ταινιών του απλούς καθημερινούς ανθρώπους παγιδευμένους στη μέγγενη μιας ασφυκτικής κοινωνίας, ήξερε ακριβώς τι ήθελε να κάνει με το διήγημα του Τσέχοφ και αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο από το να το μεταφέρει αυτούσιο σε ένα αυθεντικό κομμάτι κινηματογράφου.

Διατηρώντας τη θεατρικότητα που έτσι κι αλλιώς υπήρξε ο πυρήνας της δραματουργίας του Τσέχοφ, ο Κέιφιτς χορογραφεί μια μικρή ερωτική ιστορία με φόντο την υπέροχα φωτογραφημένη Γιάλτα, με την ίδια φινέτσα και μελαγχολία, αλλά και με την ίδια βαθιά υπαρξιακή του δημιουργού της, καταφέροντας όπως και ο Τσέχοφ να μιλήσει για κάτι σημαντικότερο (αν υπάρχει) από δύο τυχαίους εραστές που συναντιούνται σε μια στιγμή της ζωής τους γνωρίζοντας πως δεν θα μπορούν ποτέ να είναι μαζί.

Δομημένη πάνω σε μικρές αυτόνομες σκηνές που διαρκούν όσο ένα διάλογος, όσο ένα βλέμμα, όσο ένα ταξίδι διαμέσου της χώρας, η ταινία του Κέιφιτς είναι όμως περισσότερο και από όλα τα παραπάνω ένας θρίαμβος της παρατήρησης, της λεπτομέρειας, των μικρών στιγμών που ορίζουν την καθημερινότητα ενός ερωτευμένου αντρα που περιφέρεται μέσα στην ύπαρξη του αναζητώντας ένα νόημα.

Ενώ η ζωή γύρω του συνεχίζεται, ο Γκούροφ (σε μια από τις πιο αξιοσημείωτες ερμηνείες του σπουδαίου Αλεξέι Μπατάλοφ) μοιάζει να έχει σταματήσει το χρόνο στη συνάντησή του με την «κυρία με το σκυλάκι», εκεί όπου για λίγο ο κόσμος έδειχνε να μοιάζει ξαφνικά απαλλαγμένος από συμβάσεις, παθιασμένα αφοσιωμένος στον έρωτα και την επιθυμία, θύμα ενός στρόβιλου αλλαγής μακριά από τον εγκλεισμό μιας κοινωνικής συνθήκης.

Ενας κόσμος ελεύθερος, όσο και αυτή η ταινία που σε μια χρυσή τομή ανάμεσα στο κλασικό και το μοντέρνο βρίσκει όλους τους σωστούς τρόπους για να υποδεχτεί μια νέα εποχή για τον σύγχρονο άνθρωπο, την ίδια τη Ρωσία, τον κάθε ένα από εμάς που ακόμη και αν γνωρίζει τη ματαιότητα της μεγάλης αλλαγής δεν θα σταματήσει ποτέ να πιστεύει με όλο του το είναι σε αυτήν.