Αυτή είναι η ιστορία της Ριάνον, ενός 16χρονου κοριτσιού που ερωτεύεται μια μυστηριώδη ύπαρξη με το όνομα «Α», η οποία κατοικεί σε διαφορετικό σώμα κάθε μέρα, για εκείνη τη μέρα και μόνο. Αισθανόμενοι μια ακατανίκητη έλξη, ο «Α» και η Ριάνον συνεργάζονται κάθε μέρα για να βρουν ο ένας τον άλλον, χωρίς να γνωρίζουν ποιόν ή τί θα τους φέρει η επόμενη μέρα. Όσο περισσότερο ερωτεύονται, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούν τις δυσκολίες του να αγαπάς κάποιον που αλλάζει μορφή κάθε 24 ώρες, κι έτσι η Ριάνον και ο «Α» έρχονται τελικά αντιμέτωποι με την πιο σκληρή απόφαση που έχουν πάρει ποτέ τους.
Αλλη μια χρονιά, άλλη μια ταινία με θέμα κάποιο νεανικό ρομάντζο.
O σκηνοθέτης του χλιαρότατου ρομαντικού δράματος «Ερωτας Από την Αρχή», Μάικλ Σούκσι, αποφασίζει να κάνει μια παρόμοια ταινία μόνο που αυτή την φορά, αντί να στοχεύει ερωτευμένα ζευγάρια την περίοδο του Αγίου Βαλεντίνου, χτυπά στις καρδιές ερωτοχτυπημένων εφήβων.
Και μπορεί να βασίζεται σε ένα best seller μυθιστόρημα του Λέβιθαν, του συγγραφέα που μας είχε δώσει παλιότερα το αρκετά χαριτωμένο «Nick and Norah’s InFnite Playlist», όμως εδώ το μόνο που καταφέρνει να δείχνει να είναι σαν άλλη μια από τις τόσες πολλές νεανικές ταινίες που βγαίνουν στις αίθουσες κάθε χρόνο.
Μπορεί με την πρώτη ματιά να ξεγελάσει κάποιον, νομίζοντας πως βλέπει κάτι καινούργιο και ουσιώδες, και ναι η ιστορία αυτής την ύπαρξης που πηδά από σώμα σε σώμα κάθε μέρα να δείχνει (ή να ακούγεται...) κάπως ενδιαφέρουσα στην αρχή. Γρήγορα όμως καταλαβαίνεις πως όσο φρέσκα και δροσερά μοιάζουν τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών της, έχεις να κάνεις με άλλη μια μπαγιάτικη, στον πυρήνα της ιστορία, με αυθαίρετη δομή γεμάτη εξώφθαλμα μηνύματα όπως περί διαφορετικότητας, να μην μένουμε μόνο στην εξωτερική εμφάνιση και να ζούμε το σήμερα με πάθος και ένταση.
Κάπως έτσι η ταινία οδηγείται γρήγορα και απροκάλυπτα στην λούπα των κλισέ και των εύκολων και βαρετών επιλογών, με ένα σενάριο που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι να κάνει όσες περισσότερες νεανικές καρδιές να πεταρίζουν. Καθώς - ευτυχώς - η ταινία πλησιάζει προς το τέλος της, το δράμα γίνεται πιο «σοβαρό» και οι χαρακτήρες της οδεύουν με την ακρίβεια ενός αυτόματου πιλότου σε ένα αδιάφορο φινάλε, νιώθεις πως μακάρι κι εσύ να μπορούσες να βρεθείς σε ένα διαφορετικό σώμα, με την ίδια ευκολία που γίνεται κι εκεί, για να μην χάσεις μιάμιση ώρα από την ζωή σου.
Πάντως ένα είναι το μόνο σίγουρο. Πως ακόμα και το νεανικό κοινό αξίζει, και χρειάζεται, καλύτερο σινεμά από αυτό
