Μια ομάδα από ανθρώπους άγνωστους μεταξύ τους τους βρίσκονται παγιδευμένοι μέσα σε ένα συνοικιακό μπαρ της Μαδρίτης. Ολοι σύντομα αντιλαμβάνονται πως αν δοκιμάσουν να φύγουν θα φάνε μια σφαίρα στο κεφάλι αμέσως μόλις πατήσουν το πόδι τους στο πεζοδρόμιο. Κανείς δεν ξέρει πως βρέθηκαν εκεί και κυρίως γιατί δεν μπορούν να βγουν έξω. Ποιος θέλει να τους σκοτώσει και γιατί και πόσο μακριά θα φτάσουν για να επιβιώσουν.
Ενα μείγμα επιστημονικής φαντασίας, ταινίας επιβίωσης και των χειρότερων ενστίκτων της ανθρώπινης φύσης, η τελευταία ταινία του Αλεξ ντε λα Ιγκλέσια έχει αναμφίβολα μια ενδιαφέρουσα αν κι όχι απαραίτητα πρωτότυπη ιδέα στο κέντρο της. Ενα εύρημα που χτίζει πάνω σε μια αγωνία που θα μπορούσε να είναι συναρπαστική, ακόμη και υπαρξιακή αν το φιλμ την χρησιμοποιούσε με έναν λιγότερο κλισέ κι περισσότερο έξυπνο τρόπο.
Ομως ο Ιγκλέσια προσκαλεί στο μπαρ μια σειρά από χαρακτήρες που δεν κατορθώνουν να είναι τίποτα περισσότερο από τύποι ανθρώπων, σχηματικοί χαρακτήρες που δεν αναπτύσσονται πέρα από τα βασικά χαρακτηριστικά τους και καθώς ή ώρα περνά τους παγιδεύει σε μια όλο και πιο στενάχωρη θέση.
Από την αίθουσα του μπαρ στο υπόγειο του κι από εκεί στους υπονόμους από κάτω, το φιλμ κατεβάζει τις προσδοκίες σου για μια έξυπνη, αγωνιώδη μεταφορά για κάτι πιο σύνθετο ή απροσδόκητο και καταλήγει μια γκροτέσκα φάρσα με μπόλικη βία κι ένα μαύρο χιούμορ που δεν ξεχωρίζει πάντα τα όρια ανάμεσα στο κυνικό και το μισανθρωπικό.
